τι χαρούμενο δέος!

Τα μάτια σου μελαγχολούν σαν μπιγκόνια που την εξόρισε ο επίγειος παράδεισος·

Βραδιάζει

Ήσυχα, γλυκά·

Ο αιώνας ξεπουλά την πραμάτεια του σε κάτι ξέμπαρκους ναύτες που θα φύγουν για το Τέλος του κόσμου·

Διαβάζεις στην σιωπή και των αστεριών τα παραμύθια

κινούνται γύρω απ’ την καρδιά σου·

τι χαρούμενο δέος! Καθώς σκοντάφτουν οι λέξεις στο πλακόστρωτο της έμπνευσης και δίνουν θάρρος στις σκιές να υπάρξουν·

προχωρώ στον έρωτα υποταγμένος·

χρειάζομαι αυτό το Τίποτα της Δημιουργίας για να σώσω το γλυκό κελάηδισμα του πουλιού πριν κουρνιάσει στα παλάτια των δέντρων·

σκέφτομαι θάνατο και μ’ αγκαλιάζει η ζωή με τα θερμά της χέρια  κλείνοντας την αινιγματική παράστασή της με σοφία..