Κέρματα πέφτουν με θόρυβο μες την μέρα.
Πεζοδρόμιο άδειο.
Βαθμολογούνται οι υποψίες μας και μας βγάζουν σε άλλες
ακόμα.
Τα δάχτυλά μου φυλλομετρούν το αγνό, τίμιο κλωνάρι
και συμπεραίνουν αρετή.
Γιατί ζούμε έτσι, λυπημένοι και μόνοι;
Ποιός άνεμος χαράζει πάνω στα μυαλά μας την συμπάθεια;
Κρίματα που δεν πράξαμε, θητείες που δεν ολοκληρώσαμε-
είναι ακριβή πάντα η Αλήθεια.
Την μαθαίνω δίπλα σου, σαν να μένω ερωτευμένος με
κείνα που θα πεις και δεν έχουν γραφεί σε καμία βίβλο ακόμα.
Κι όμως,
είσαι η καθαρή, εντολοδότρα, ειμαρμένη μου…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου