Να στέκεσαι εκεί, ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα,

Να στέκεσαι εκεί, ανάμεσα
στο όνειρο και την πραγματικότητα,
με ένα θάρρος
που πολύ μου αρέσει, να μιλάς
έξω απ’ τον χρόνο, 
στο γαλανό διάστημα
της Στιγμής, αέρινη
και αβρή σαν οπτασία,
που κινείται
ευλαβικά
μες το αιθέριο,
άσπιλο φως.
Να σε προσέχω,
καθώς είσαι πολύτιμη,
ευστοχία
της Δημιουργίας,
να παραστέκεσαι
στην καρδιά μου που πονεί
τον ανθρώπινο πόνο- ταγμένη
στην Ποίηση
και την αγρύπνια μου,
να με μαθαίνεις
σιωπή και πώς να κλείνω όλες τις εκκρεμότητες
με τον κόσμο των άστρων…