Μιλάς. Τα λόγια σου καίνε.

Μιλάς. Τα λόγια σου καίνε.
Μικρές αιθέριες υποστάσεις σαν από φλεγόμενη βάτο.
Και στο κορμί σου συλλαβιστά το μεσημέρι κάνει την επιδερμίδα σου
μια γεωγραφία ανεξερεύνητη.
Το χνάρι των ερώτων μας στα σεντόνια, στην κλίνη
στο δωμάτιο με το χαμηλωμένο φως
τις ρίμες που ακουμπούν στο πατιναρισμένο κομοδίνο
και λιγώνονται από το τρεμουλιαστό αήττητο κερί.
Τότε που είσαι από ύλη και όχι
που είσαι προϋπάρχουσα κάθε χρώματος και κάθε μουσικής
νότα ενός αγγίγματος που είναι η αγάπη που σου ‘χω.
Με βρίσκεις στις φλέβες σου, στο παλμό της συνήθειας
στο βράδυ σου στο πρωί στην εφηβεία σου που τείνει στο άπειρο
στο ποίημα που σε περιγράφει, στο ποίημα που σε καταποντίζει
σε μια χοάνη του μυαλού όπου δεν έχουν λόγο
ύπαρξης ούτε η θλίψη ούτε η καταχνιά από του βίου τα εμπόλεμα πάθη..