η νύχτα παγώνει το ρήμα και τις αισθήσεις μου

Χνοτίζονται οι τζαμαρίες του ουρανού
ό,τι πνέει απόψε στην καρδιά μου
είναι από χάος κι από φωνή της αβύσσου
συγχορδίες αγγέλων δίνουν υπόσταση στην μουσική, φώτα
από γεμάτη σελήνη, 
και άστρα
πυρακτωμένα
μες το νεφέλωμα
Ιανουαρίου
μεσούντος,
με χτυπά η ηχώ πα’ στο κούτελο, η νύχτα
παγώνει το ρήμα και τις αισθήσεις μου- είσαι εκεί
και πάλι θα είσαι που η ρίμα
δένει περίτεχνα τις χάντρες
στο κομπολόι των ανέμων εφτά
ημέρες που μετρώ με αγωνία να γυρίσεις σαν
με νίκη σίγουρη,
στο άρμα μιας λέξης ιππεύοντας αμαζόνα
της ερημιάς
και του νοήματος
η έχουσα κερδίσει την περιουσία.