Μεγάλο Σαββάτο…

Στρογγυλές σκέψεις, ολοκληρωμένες· πουθενά
δεν εξέχει τι· κι Εκείνος
τις μοίρασε στους μαθητές μην παραλείποντας μια δίκαιη κρίση.
Εκείνοι έμειναν με το βαρύ απόκτημα και με τον φόβο
του ερασιτέχνη να τολμήσει σθεναρά.
Όμως, φιλότιμοι. Και νυν οι πρωταγωνιστές. Και με φορτίο.
Τι να πιστέψεις κάτι ώρες; Όλα μοιάζουν έξω απ' τα ανθρώπινα.
Κι αυτή η Ανάσταση- απρόσμενη, τρομαχτική- μια τραγωδία.
Τότε εμφανίστηκε Εκείνος.
Λιανοκόκαλος, έξω από της ύλης το μαρτύριο.
"Ελάτε είπε, αγγίξτε με, εγώ είμαι…"
Θέλησε ο Θωμάς- τον δάχτυλο στον τύπο των ήλων.. πώς να πιστέψεις;
Μίλησε· τους καθησύχασε· και όμορφα μετά, αναλείφθη'..
Σαββάτο επικρεμάμενο σαν η γη μες τον χρόνο.
Σαββάτο με τα σημάδια σου και να ακούγεται η Φωνή Του, 
οικουμενικά τάζοντας δώρα.
Σαββάτο μυθικό..

Έσω…

Αντιγράφω από μέσα μου -το μέσα μου 
δεν εξαντλείται·

Κόσμος άσπιλος, από πού κρατώ;

Το σύμπαν επανέρχεται στα συγκαλά του· φωνές

Ροή της άνοιξης, μυστικά των μυστικών.

Των πραγμάτων η δυναμική, μεταγλωττισμένη αξία

Κι όταν αθροίζω τίποτα να μου ανήκει.

Μικρόκοσμος της φωτιάς κι η πυρκαγιά παίζει στα φρένα μου.

Ωραία ηχούν οι σάλπιγγες του δειλινού κι ωραία ακούγονται οι άσωτες καμπάνες

Που δαιμονίζουν τον κόσμο της νύχτας..

Συνωμοτικό μανιφέστο…Ή το χορικό μιας απ' αιώνων τραγωδίας…

Πληθυσμοί των ρακένδυτων αριθμών- και

αριθμοί των ρακένδυτων πληθυσμών- να

το ζητούμενο:

να φιμωθούν οι μάζες· δεν συμφέρει

η ελευθεροστομία τους· κυνήγησέ τες

ως την άκρη της γης· θα αποκτήσουν

οι λίγοι τον πλούτο- έτσι

σκαρώθηκε ετούτο το παιχνίδι, θα

αποστομωθούν οι πάντες· τα συστήματα

δουλεύουν καλά: τίποτα δεν ξεφεύγει

απ' τον έλεγχο·- ποιός θρησκεύει

πίσω απ' τις ηθικές που ελέγχουμε; Ποιός νομίζει

ότι ο νους του ανήκει; Όλα

θα γίνονται κάτω απ' τους νόμους που θεσπίζουμε· να

η πολιτική Απάτη- ας τους

να νομίζουν ελεύθεροι· είναι

δικός μας ο ουρανός

και η νομή της εξουσίας

κράτος

το κράτος μας..

Μεγάλη Παρασκευή…

Σταύρωσον - αλλά

η αδικία

είναι ένα νόμισμα που πουθενά δεν χωράει.

Ό,τι αποταμίευσε η ψυχή, είναι

δυο ρόδα

από κείνα που στολίζουνε τον επιτάφιο και

γράφουν

σαν στίχους μετάνοια.

Σήμερα που το να είσαι εσύ είναι

σαν να είσαι οι άλλοι·

Μακριά απ' την χλεύη του παραπλανημένου πλήθους, έξω

απ' την Στιγμή που πάλλεται

σαν αμοιβάδα που ορέγεται την θάλασσα· και

κάτω

από του στολισμένου επιταφίου το σκαρί, μια καρδιά

που ποτέ δεν πεθαίνει, ένα φως

ανέσπερο, επικό- προμηνύει

των αναστάσεων όλων την αγρύπνια, ακούγεται

μια δέηση που υπερβάλει

εαυτόν

γιατί έτσι

και του Θεού χτυπάς την πόρτα- κι ένα

αεράκι

γλυκό,

φτασμένο

από των ουρανών, που μελαγχόλησαν,

την αιωνιότητα..

Της ημέρας…

Πίσω από το τέμπλο των αγρών, το πουλί
Ντύνεται τα άμφιά του και βολιδοσκοπεί
της ερημιάς το τοπίο.
Ο άνεμος είναι μια φενάκη κραυγαλέα.
Το Πάσχα έφτασε, ένα μένος ιερό λούζει των δέντρων τις κουκούλες.
Κάπου ο Ιησούς βαστά τα βήματά του και κοντοζυγώνει στην καλύβα μας.
Διαβάζουμε μια χίμαιρα που μας αλώνει.
Όταν έρχεται το απόγευμα, μια τρελή νυχτερίδα επικρεμάται στο ιστίο της "Μαρίνας"..
Κοιτώ.
Ο νους μου γλυκά ξεσαλώνει..

Γλυκιά φυλακή…

Όχι πια φλυαρία, παιχνίδι
με τα λόγια, φιλαυτία
που ακυρώνει την παράσταση.
Σμίγουν οι ψυχές μας, σχεδόν
εφάπτονται,
δεν μας ξεχωρίζεις, μ' ένα φιλί
που εξαργύρωσε τον έρωτα και μια ματιά
που δικαιώνει των αισθημάτων την ροή, να
που είμαστε
στων ερωτευμένων το κρατητήριο..

Μεγάλη Πέμπτη…

Δύσκολος κόσμος, πολύ σκληρός.
Αθροίζω τα ματωμένα κι είναι πολλά τα πολλά μου.
Να με θυμάστε οι επόμενοι.
Εις την εμήν ανάμνησιν να κρατηθείτε ορθοί.
Αν λείψω- θα είμαι πάντα εδώ. Μαζί σας.
Βλέπω τα λουλούδια που στολίζουν τον τάφο μου.
Δεν μαραίνονται. Σχεδόν μου μιλάνε.
Ο πόνος μου μόνο στα μάτια μου λέγεται.
Εσείς που με ξέρετε, κατανοείται.
Απ' τον σταυρό επάνω βλέπω ατέλειωτο τον ορίζοντα.
Βλέπω που κάποιοι μ' αρνηθήκαν.
Πάντα θα με αρνούνται κάποιοι.
Κι είναι ο κόσμος δύσκολος, πολύ σκληρός.
Κι η Άνοιξη πολύ ελπιδοφόρα..

Μεγάλη Τετάρτη..

Τα υπόλοιπα, πάντα είναι ο μύθος· αλλά,
η ιστορία,
έτσι καταγράφεται, 
σαν
να κινούν όλοι να πάνε για κάπου και,
από μια μοίρα
που αλλάζει τις πορείες τους,
να χάνονται
και να λοξοδρομούν
αμετάκλητα.
Ποιός μυρώνει τα πόδια σου και ποιός
σε προδίδει απόψε- να τα αργύρια
η αμαρτωλή που μετάνιωσε
κι ο αδερφός σου
που κολασμένα αισχρά
ξεπουλήθηκε.
Είναι κι αυτή η Τετάρτη που
σε γυμνώνει
και σε κάνει να θλίβεσαι.
Είναι κι αυτό το δείπνο που σε άφησε
απ' όλα νηστικό.
Πού είναι η αιωνιότητα; Πού
πρέπει να στραφώ για να μην βλέπουν
το κλάμα μου;

Μεγάλη Τρίτη…

Να βρεθεί ο τρόπος και ας
συγχωνευτούν τα φωνήεντα-
ποιός δεν το θέλει; 
Να ερωτοτροπήσουν τα φυτά, οι μέρες
να γίνουν μελένιες, ο χρησμός
να πραγματοποιηθεί- α λοιπόν
ουαί υμίν γραμματείς
και φαρισαίοι σενέλθετε
ας φιλοσοφήσουμε
όλοι αβρά ποιός
διατάζει και πάνω απ' όλα
εποπτεύει ο Θάνατος; Ουαί υμίν πού
θα συναντηθούν των ψυχών μας οι καβαλάρηδες αποδιοπομπαίοι
πίσω απ' τις ηθικές, πίσω
από των γεγονότων την οξύτητα
και
μετά
θα αναγνώσουμε την επικινδυνότητα του βίου
όπως
μας παραδίδει έρμαια στο άροτρο της ξεχαρβαλωμένης αιωνιότητας;

Ο μισθός μου…

Τουλάχιστον να εισακουστώ από το βαθύ σου αίμα, από το αυτί σου

που προσηλώνεται

στις αορτές της σελήνης, από

τα σχέδιά σου που αποκρυσταλλώνουν

τον έρωτα που στις παρειές δεσπόζει-

Τουλάχιστον να μείνω στις κοιλάδες των σκέψεών σου, στο ασήμι πάνω στα αποφασιστικά νερά

Της λίμνης που περικυκλώνεται

από τις καλαμιές και φυλά

Τα νυσταγμένα βατράχια-

Η πόλη διεκδικεί την ψυχή μου, η ψυχή μου

πουθενά δεν βολεύεται, το ρολόι

ντεραπάρει τον χρόνο μες την θλίψη μου, ευτυχώς

που υπάρχεις,

έτσι

Για να μένουν οι ισορροπίες

καλές ισορροπίες

και

Ο μισθός μου

πολύς εν τοις ουρανοίς..

Θα συναντηθούμε…

Θα συναντηθούμε ύστερα από τις επιβουλές των ημερών, θα είναι
Ανοιξιάτικη ιστορία, θα ανθίζουν
Οι παπαρούνες στα έρμα χωράφια, τα μάτια σου
Θα είναι δυο λυρικά παράθυρα απ' όπου θα προβαίνει
Ο θεός, θα είμαι
Πιστός σου ακόλουθος, ανάμεσα
Στις εβδομάδες που θα αστεΐζονται
Με τον χρόνο- μελαγχολικές..

Απογευματινό…

Στην απογευματινή λιακάδα, η Ελένη είναι θλιμμένη και καπνίζει πίσω από τις τριανταφυλλιές, πολυόμματες όλες.
Ο αέρας σκουντά τα μαλλιά της· αρχής γενομένης από Δευτέρα, είναι υποφερτή, γιατί σε αγαπώ, η ζωή..
Διαβάζω, γράφω.
Παίζει η μουσική: τσακίσματα του ρυθμού που πολιορκεί μια ψυχή που ποτέ δεν σ' αρνιέται..

Μεγάλη Δευτέρα…

Του μυαλού μου κι αυτό: ξημέρωσε
και άφησε κατάλοιπο η νύχτα
Κάτι κοτσύφια που ακόμη αγαπούν
Να χαίρονται την σύντομη ζωή..
Αθροισμένες μνήμες, αποταμιεύσεις
Αβρές,
τώρα που και ν' ακούσει θέλει η ηλικία μου και οι καιροί
Σηκώνουν θλίψη κι αγαπούν τον στοχασμό.
Περίπατος κάτω από τις φιστικιές·
Λόγχη το αεράκι, Μεγάλη Δευτέρα·
Quo Vadis Κύριε; Πόσοι
Χωρούν στην καρδιά σου; Η μέρα
Σκηνοθετεί την απουσία σου..

Ωσεί παρών…

Κλείνω τα ανοιχτά, ο πους βαδίζει
στα σκληρά εδάφη της προσήλωσης· ο νους
για άλλα εφορμά·
Γαϊτανάκι, κρυφό μου σχολείο,
τανύζω το τόξο, η σαΐτα στοχεύει μακριά,
κι αν απών, πάντα εδωπέρα θα είμαι,
θα κρατώ τον σκοπό, θα σμίγω τα πελάγη,
θα ανταμώνω φωτιά με φωτιά, τίποτα δεν τελειώνει,
όλα τα ναι ήτανε κάποτε όχι, όλες οι φωνές
δηλωμένες σιωπές και άρρητος λόγος-
Έχω σημαδέψει μια Ομορφιά μέσα
στον κόσμο της ασκήμιας- έχω
ονειρευτεί όπως κανένας ποτέ του δεν έκανε-
Ναυάγησα σε πέλαγα θαλερά..

Η βάρκα του έρωτα…

Παλιά ονειρευόμουν περισσότερο· τώρα

Καταφέρνω μόνο μικρές δόσεις φαντασίας

Όπως να γεύομαι το μέλι

μιας κηρύθρας που δεν είναι πράγματι εκεί

Κι εγώ, αφροδισιακά, την φαντάζομαι.

Με πλημμύρισε πόνος· έτσι που η ζωή κυλάει μαγκωμένη

Σε δυσκολίες και σε φωτιές που τσουρουφλίζουνε

τον άτυχο που ψάχνει μια διέξοδο λυτρωτική.

Όμως είδα φεγγάρια

Είδα άστρα και άκουσα πολλές μουσικές

Μισές μέσα στον ύπνο μου, σαν ένα μέλος

Που αξίζει ατόφιο όλο το χρυσάφι.

Και του έρωτα η βάρκα -ας συντρίφτηκε απ' την πραγματικότητα

που λέει ο ποιητής-

κάτι μου άφησε στα χέρια να κρατώ

Ρημάδι ξύλο και μ' αυτό να βολοδέρνω,

Ανέλπιστα ο ίδιος ευτυχής, σε έναν

Ωκεανό που είναι η κρυφή χαρά μου όλη..

Έλα να αρμενίσουμε ωραία απελπισμένα Βλαδίμηρε!

[Ξαφνικά νιώθω το βάρος μιας μνήμης επάνω μου]

Ξαφνικά νιώθω το βάρος μιας μνήμης επάνω μου κι όμως, κανένα βάρος ο ίδιος δεν έχω, μιας και μου το αναιρούν οι χιλιάδες χίμαιρες που αγαπώ να σηκώνω σε ένα αποτέλεσμα που δεν είναι μοίρα, ούτε ζωή, παρά μια αλιεία σε ύδατα διάφανα και τόσο λυρικά που μεθά κι αυτός ακόμα ο ήλιος.

Καθρεφτίζονται όλα: μέσα μου, πάνω μου, πάνω στην αστραπή μιας σκέψης μου που διαρκεί όσο ενός δευτερολέπτου το ξάφνιασμα που σβήνεται μες το βιβλίο της αιωνιότητας.

Όλα έγκυρα κι όλα γύρω μου άκυρα, αλιεύματα μιας ποίησης που δεν μου ανήκε και δεν μου ανήκει, μιας ποίησης που ζητάει εσάς για να πραγματωθεί ως Σκοπός και ως πορεία προς την Αρμονία του έσω κόσμου του όντος..

[Διαβάζω αστειευόμενος με τις απαγορεύσεις]

Διαβάζω αστειευόμενος με τις απαγορεύσεις: θέλω να πω, διαβάζω ο,τιδήποτε μου προκαλεί το ενδιαφέρον, αποκλείοντας τον φανατισμό μου να ζητώ την ποίηση στα ρηχά της πεζότητας και στα βαθιά της ζωής.

Είναι μια πρακτική που οξύνεται όσο μαθαίνεις να συνηθίζεις το πιπέρι των γεγονότων, όσο η γεύση τους σε οδηγεί σε μια γαστριμαργία τολμηρή.

Μαγειρεύω με την φλόγα των ασήμαντων- και πετυχαίνω να με ξενίζουν τα χρώματα που ζητούν μια μπαχαρική συμπόνια για να δώσουν ένα πιάτο γεμάτο με το διαυγές ποίημα που καβουρντίζεται στην σιγανή φωτιά των παθών μου..

Μεσολόγγι…

Μεσολόγγι κρυφέ κώδικα της πατρίδας
Μεσολόγγι αναγνωσμένε ουρανέ
Έτυχε να τύχεις ή η Τύχη σε διάλεξε;
Μπαρουταποθήκη από αγωνιστές, Ιερή Πόλη
Όπου ο ήλιος κάτι σημαίνει που δεν μοιάζει με τόπο αλλού.
Μεσολόγγι ιστορία της Ιστορίας, μύθε των Μύθων-
Στα στενά σου δρομάκια η επανάσταση το χώμα συγκλόνισε-
Ακούγονται οι λυπημένοι αγωνιστές σου πίσω απ' τις ντάπιες, πίσω από τον Κήπο
Των Ηρώων, στο πρίμο φεγγάρι αποκάτω που λαμπρύνει
τις φωνές τους κι οι φυσιογνωμίες τους μοιάζουν
Αγίων που τους διάλεξε ο Θεός.
Μεσολόγγι πράξη εθνική κραυγαλέα,
Μεσολόγγι κλάμα σιωπηρό, πνιγμένο ακόμα στα στήθια μου,
Μια σελίδα για σένα στην Αιωνιότητα της Ελευθερίας,
Μια σελίδα για σένα στην αποστήθιση του ουρανού..

Η μπαλαρίνα των χρωμάτων…

Σεμνή,    στην τελετή των οργίων

Του χρώματος,   α για χορό

Που κλείνεται σαν σύνορο της εποχής μας,   δασκαλεμένη

Να αψηφάς την ομοούσια δόξα

Της μέρας,    α για χορό

Που δεν τελειώνει,    λατρεύοντας

Τα φοβερά μυστικά σου,   τω τρόπω

Που κι ο έρωτας θέλει,    α για χορό

Δαψιλώς με ψυχή μες την ομοβροντία των ουρανών,   μαινάδα

Κάτω από το βάρος της Απόφασης,   πυρπολημένη

Από του φιλιού την οξύτητα,    α για χορό

Και σου ανήκουν όλα που ανήκεις…

Νωπά αλιεύματα

klik στην εικόνα..

Νέα e-κυκλοφορία:
Στρατής Παρέλης, Νωπά αλιεύματα {ΠΟΙΗΣΗ}
ISBN: 978-618-82414-3-5
Διαβάζεται δωρεάν

Θέλει η Άνοιξη…

Ιδρωμένες φατρίες εντόμων που βαυκαλίζονται
πάνω από τα ερεθισμένα φυτά,
Τριαντάφυλλα περιώνυμα, πορφυρογέννητα, αντιγραμμένα
Από μια τόλμη του ουρανού,
Ακίνητα που κινούνται τα σπίτια, στις αυλές τους
Οι γλάστρες που βάλνονται να πριμοδοτούν την ευωδία,
Ο θεός χαμηλά, ο θεός με τα ανθρώπινα, καλοβαλμένα χαρακτηριστικά του,
Κι εσύ
Που είσαι ό έρωτας που έχω παντού, η γαλανή
ευδία που χειρίζεται την τάξη του κόσμου…

Ελλάδα…

Οι Αλήθειες που αντέχουν ζουν

διδασκαλικά

σαν να τους πρέπει ο αρχαϊκός εαυτός τους.

Τις ακολουθείς με την αφή, σε

γεμίζουν

όπως και στην υδρία ο οίνος βακχεύει.

Ιέρεια, μετάγγισε το φως,, είναι

πλουραλιστικός πάντα ο θάνατος-

Οι πόλεμοι εργάζονται σαν ύπουλοι οδόντες·-

Ελλάδα,

είναι άξιος ο κλήρος σου, είναι

ασίγαστη η ταπεινή σου φωνή·

Ελλάδα

ασπαζόμαστε το θεϊκό σου μαρτύριο..

Του φωτός…

Στα χρώματα καταφεύγει ο ουρανός κι εσύ αγγίζεις
Την ευφράδεια του δέντρου καθώς ο ήλιος ψηλώνει και δεν μπορεί
Παρά να στέριωσε ο κάθε στίχος.
Πλοιάρια φανταστικά δρομούν κατά πάνω και σε αφήνουν ελεύθερη οι τεταμένες αγκύλες σου.
Από τον ύπνο στον ξύπνο μια απόφαση που δηλώνεται με την γαλήνη.
Και της επαρχίας ο ρυθμός, σινιάλο το 'να σύννεφο με τ' άλλο.
Κάτω από την λιόχαρη επιδερμίδα σου τσιρίζουν τα φωνήεντα του πόθου..

Η Ελλάδα…

Η Ελλάδα στροβιλίζεται σαν έντομο ζαλισμένο στο εποχικό πουθενά·
Την εκδικούνται τα χρήματα, την εκδικείται ο ρεαλισμός των ταμείων·
Ο κόσμος της έχει το βάθος του απατηλού-
Κουρδίζεται η Ελλάδα φορέας μιας νοσηρότητας με ιθαγένεια-
Φορτίζει τον ήλιο της ξεπουλώντας τα ζουμερά αγαθά της-
Πολιτεύονται πάνω της οι ατιμώρητοι και όσοι θα τους έπρεπε να ζούνε εξοστρακισμένοι·
Η πατρίδα ζει το εφιαλτικό όνειρο μιας ήττας…

Απολογιστικό…

Φοβού το ξίφος που κόβει την περηφάνια σου στα τέσσερα
Και στον αέρα να αποτίσεις λιτανείες…
Ηδονές σκορπούν τα λουλούδια σου κι ας
Η πατρίδα θέλησε να ξεχάσει και ξέχασε.. Απαλείφονται
Που λες, οι μνήμες κι οι επαναστάσεις
Με τον καιρό οξειδώνονται· μια φορά
Σου είπα και μου είπες, αλλά όλα λάθος ειπώθηκαν·
Αντιστραφήκανε οι δημοκρατίες σε δικτατορίες κι οι δικτατορίες
Πολλά συμμορφώθηκαν
Με το υφέρπον συμφέρον σου, άπληστε αλήτη. Καμιά
πατρίδα δεν σου κάνει πια. Ξεπουλάς ό,τι σου έχουνε δώσει.
Να δεις που ο ρουφιάνος που είσαι επαναστάτησε
Και έγινε ρακένδυτη προσωπικότητα που τρέφεται με τον εγωισμό της..

Πρόσεχε!

Θα χτιστούν λόγια που ευδοκιμούν μες το χάος,
Εσύ φαντάζεσαι αλλιώς τις αβρότητες,
Έχεις ηφαίστεια
Μέσα σου, έχεις φωτιά
Αλλά παραπλανήθηκες από την φιλαυτία, σαν
Για να γίνεις ρόδο
μ' αγκάθι- πρόσεχε!
Θα συνεχιστεί μέσα στην καρδιά σου ο χειμώνας..

Οργανάκι λαϊκό..

Αλαφροΐσκιωτη όπου δεν μπόρεσα να βρω, περνάς και χάνεσαι

Πίσω από χαρακτήρες που ζητούν ωμά

Την λύτρωσή τους-

Και θέλω τις εκμυστηρεύσεις σου, την εντατική

Σου προσήλωση, την ειλικρινή

Λαίλαπά σου-

Το δίκαιο που συντάσσεις είναι μιας μαργαρίτας

Που την φυλλομετρούν και την ρωτούν για τον έρωτα-

Αλαφροΐσκιωτη όπου δεν μπόρεσα να σε αποστηθίσω, παλλακίδα

Άοκνη χορεύτρια μες τον ναό της Ομορφιάς- κρούεις

Τα όργανα που αποδίδουν μουσικές

Λυρικές- και η ζωή πλάι σου σπίθες βγάζει

Σαν από οργανάκι λαϊκό..

Σαν λυπημένος να πεθάνω…

Ιστορίες που κόβουν, σχέδια
Πάνω σε σχέδια, ρυμοτομίες του σκοταδιού, πολιτικές
Απάτες, κάθιδρος βίος…
Είναι η τάξη που διασαλεύτηκε, ο πόνος
Που απλώνει, η τηλεφωνία που χαλιναγωγεί
Πάθη και εμπνέει πάθη των ερώτων.
Στρεβλό τιποτένιο φωνήεν, κοφτερό
Γεγονός, ακονισμένο λεξιλόγιο, προσφυγικό ανάθεμα.
Πώς γίναμε οι θύτες όλων των εγκλημάτων;
Σου μιλώ, μου μιλάς, ο φωτισμός στο δωμάτιο χαμηλώνει· ντρέπομαι πια και εμένα, ντρέπομαι που αναγκάζομαι να ντρέπομαι, είμαι
Σαν λυπημένος να πεθάνω…

Για να σ' ακολουθώ…

Μέσα σου παλεύουν οι θάλασσες

Μέσα σου επικρατεί ο τεκτονικός αναβρασμός

Σφίγγεις τα μάτια σου- δονούνται οι πλανήτες μου

Ζητώ από τον μύθο σου ένα φιλί που δεν

Αξιολογείται·  είναι πορφυρός ο αόρατος κόσμος σου

Μικραίνω όταν μεγαλώνω και τώρα που μεγάλωσα ξαναμίκρυνα-

Για να σ' ακολουθώ..

Κορίτσι…

Εκεί που ήσουν όμορφη και όμορφα τόνιζες τις συγκυρίες,

Στον καιρό που σε διαβάζει απ' την καλή κι απ' την ανάποδη, ώσπου

Να είσαι μια ποιητική αγωνία που στέκεται με αξιοπρέπεια μες την ριμάδα ζωή,

Δεν χαρίζεσαι κανενός, έχεις ένα κελαρυστό όνομα που μαρτυρά τον λουλουδένιο χαρακτήρα σου,

Κορίτσι της σκέψης μου, αναρριχόμενο μες το μυαλό της Άνοιξης-

Ανταμώνουμε πίσω απ' τα γεγονότα, όταν ο κόσμος φθίνει και μας τυραννά

Το αδιέξοδο του βίου που παιδεύει τις ψυχές μας..

Έρωτας…

Καταγωγή από κρύσταλλο  

και στον αέρα άλλη κληροδοτήθηκε μιλιά·

Τσουλούφι μελαχρινό στην κεφαλή σου,

μάτια μου

μελαχρινά!

ο πόθος

για σένα

γλυκά με πλημμύρισε,

α έρωτα

που με σκλαβώνεις

για να βγει η νύχτα κερδισμένη

σε φιλιά και σε άστρα..