Η λύπη…

Στον φίλο μου Χριστόφορο Παπαχαραλάμπους.

Από ένστικτο αφυπνισμένος,
κουλουριασμένος σαν ελατήριο
μες την παλάμη του σκοταδιού
το κοίλο φεγγάρι είδα
που έπαιζε
πάνω στις καλαμιές
φλογέρες κι άλλα όμορφα πάθη·
Α νέφη θεόσταλτα, κυνικά που ασχημονείτε-
κρύψτε με μες τα φτερά σας- κουμαντάρω
μια αθωότητα που διατρανώνει
άνθη ηθικά που μοσχοβολούν
μες τον αφρόντιστο κήπο..
Ας προσέξουν οι βοσκοί του ουρανού τούτη την λύπη μου
που ντύνεται μελαγχολική αστεριών σκόνη και στέλνουν το μήνυμα
που ακολουθεί την δική σου καρδιά
που απόψε μου λείπει..

ΥΛΙΚΕΣ ΣΥΜΠΟΝΙΕΣ

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ…

Έχω μέσα μου ένα ποτάμι λέξεων που αντιβαίνει τις λογικές των πολλών και μακαρίζει την δική μου απελπισμένη ελπίδα.

Πώς να το εξηγώ; Ένας μοναχικός είμαι που συνηθίζει να σφυρίζει αδιάφορα κάθε που έρχεται η νύχτα και είναι πάνω στην γη και κάτω από τα όμορφα άστρα.

Αυτό δεν είναι ποίηση με κανέναν τρόπο. Είναι απλά τρόπος να επιβιώνεις μέσα στις δυνάμεις που εξαπολύει γύρω σου το Κακό και ο ιδεαλισμός σου δεν σε αφήνει συμπράξεις.

Μεταφυσικά αν το δεις είναι όπως να προσπαθείς να μεταφράσεις ένα λουλούδι στην καθομιλουμένη των αγγέλων.

Και αυτό από μόνο του αποτελεί μέγα και σπουδαίο εγχείρημα.. Στέκομαι στο φως μιας αστραπής και ατενίζω τον ορίζοντα όπως οι αισθήσεις μου θέλουν να καταγράψουν τον λόγο ενός αόρατου Θεού.

Εκεί εμμένω που οι άλλοι βλέπουν ύλη κι εγώ ένα μικρό πουγκί με γρόσια του λεξιλογίου.

Σαν να εξουσιάζομαι από μια μάνητα που έρχεται από μια μέθη μυστηριακή.

Και την υπαγορεύει ο Μάγιστρος Αόρατος Νους του Σύμπαντος.

Θωπεύω με την φαντασία μου το ελληνικό φεγγάρι..

Σε μια ιεροτελεστία που το γαλάζιο είναι χρώμα και παλμός της ψυχής.

**********************

Ορίζει μια παρήγορη πλευρά της ζωής η λογοτεχνία. Και όσο κι αν μερικές φορές γίνεται σκοτεινή κι απροσπέλαστη, τόσο έχουμε ανάγκη τους θησαυρούς της και τις ευαγγελικές ουτοπίες που κομίζει. Εκεί που το να σκηνοθετείς παραβαίνοντας την ζωή, σημαίνει να παίζεις κομπάρσος σε μια σκηνοθεσία της που επιδεικτικά σε αγνοεί.

Μετά είναι η Τέχνη με όλα της τα ψιμύθια που ονειροποιεί την πραγματικότητα και την γανώνει με εκείνο το νίκελ που την καθιστά άφθαρτη και δυναμική.

Προσπαθώ πάντα να έχω στόχο στην θεματική μου και προσηλώνομαι στα στιγμιότυπα που με καθηλώνουν και με εμπνέουν καταμαρτυρώντας μου την αλήθεια τους.

Αυτά που σαν ψηφίδες συνθέτουν, απ’ όποια πλευρά κι αν το δεις, το έργο μου.

Επιμένω να το λέω: μην κάνετε την ποίηση έωλη μες τους ανέμους που παρασέρνουν σ’ ένα φρικτό πουθενά.

Δαγκώστε το φρούτο και μην φοβάστε το κουκούτσι του.

Αυτός που ξέρει να αναγνώθει, θα γευτεί με προσοχή τους χυμούς και θα αφήσει το κουκούτσι στο χώμα, να υποσχεθεί εκ νέου καρπό.

Αέναα θα ζητά η ποίηση έναν δρόμο που μας φέρνει πιο κοντά στον παράδεισο.

**********************

 
Ξόδεψα πολύ χρόνο για να ‘ρθω σ’ αυτή την ήσυχη σκέψη ότι όλα στέκονται εντός μου ταχτοποιημένα σαν να είναι να ακυρωθούν. Είναι η ζωή με τις αντιφάσεις της που σε πολιορκεί, αλήθεια σε πολιορκεί, και δεν φτάνεις ποτέ νικητής πουθενά. Έζησα έναν ήλιο ποιητικό. Τον πίστεψα τόσο που με κατέφαγε. Αλλά παράλληλα μου έδωσε τόση δύναμη και τόσο καθαρή ματιά που έγινε να υιοθετηθεί από μένα ολοκληρωτικά το μανιφέστο του- προσανατολίστηκα στον καημό μιας Ελλάδας. Και πικραινόμουν που ένιωθα ότι αυτή η πατρίδα μες τους αιώνες προδόθηκε, ήθελα να μεγαλουργήσει πάλι με την παιδεία της- αλλά έβλεπα το ράθυμο ″εγώ″ να λειτουργεί σαν τροχοπέδη σ’ αυτήν την πορεία που ονειρευόμουνα. Να τι γίνεται όταν εξαπλωθεί η κόλαση: το βόλεμα του οκνού. Πάνω σε μια μάντρα διάβασα το σύνθημα ″Ξυπνήστε ρε, κάποια στιγμή θα σας πάρουν και τους καναπέδες…″.. Ω πόσο δίκιο! Μήπως ο πυρήνας της υγιούς σκέψης και της υγιούς αντίδρασης είναι πάντα αναρχικός; Η πολιτική βάρυνε πάνω από τον τόπο σαν ένα σύννεφο που θα βρέξει δυστυχίες. Θέλω να σταθώ στο ύψος μιας τολμηρής θέλησης και να ανταμώσω με έναν λαό περήφανο που δεν δέχεται να του στερούν την λευτεριά του. Θέλω να εξοστρακίσω στο όνομα της δημοκρατίας, στο όνομα της ψυχής που θέλει να ζήσει λευκά και της ταιριάζουν οι πολλές αθωότητες. Ας είναι ρηξικέλευθα τα στιχάκια μου κι ας τολμήσει να υιοθετήσει μιαν προσήλωση στο μη ταπεινό η εποχή. Ας έρθουν οι ποιητικοί άνεμοι απολυμαντικοί να σαρώσουν το σκέλεθρο σώμα μιας αρρωστημένης κάστας σαλτιμπάγκων του φαιδρού που ξεπουλούν τα πάντα γιατί γι αυτούς τίποτα πια δεν είναι πατρίδα..

 Σ.Π

27.11.2011 



*******************************

Όλα τέθηκαν μέσα μου κάποια στιγμή υπό αμφισβήτηση- εκτός απ’ την ποίηση και την αθωότητα. Έτσι που όταν έγραφα, οι λέξεις μου ήταν τόσο φορτισμένες με σκέψη λυρικής ευθύτητας ώστε καταλάβαινα να είναι για μένα αυτός ο ρυθμός που συγκολλούνται οι λέξεις μεταξύ τους ρυθμός αναπνοής και μάλιστα λαχανιασμένης. Σαν να ανέβαινα στην πλαγιά ενός βουνού που ήξερα ότι επάνω του εδράζεται ένας ναός αρχαίος όπως που ήθελα να ρθω να προσκυνήσω.. Μαγική πορεία λοιπόν τα δρώμενα του λόγου. Πορεία προς ένα ανέσπερο φως. Και την ακολουθώ με σέβας στον Ιερό Σκοπό της, μιας και ξέρω ότι πρέπει να θυμηθείς το Μηδέν σου, πριν αρχίσεις να μαθαίνεις που σε οδηγούν οι αριθμοί... 

****************************

Η αγάπη μου είναι οι στιγμές, αυτές οι ζωντανές ψηφίδες που συνθέτουν της ζωής μας το πάζλ.

Χάνω την μουσική με τον τρόπο που την απορροφά ο έρωτας μέσα στα σώματα, ώσπου να βρεθούν σε ιερή συνουσία.

Αλλάζω το ύφος. Η γραφή με ξεπερνά. Σαν

να βαδίζω στον παράδρομο κι όμως να φτάνω

πιο γρήγορα στον μακρινό προορισμό μου.

Αν με διαβάζεται οχυρωθείτε πίσω από δηλητήρια που εξοντώνουν το μίσος και ζητείστε καταφύγιο στον ναό της ζωής..

******************************

Ο βαθμός που συνειδητοποιώ τα πράγματα μέσα από το πρίσμα της ποίησης, έχει να κάνει με το πόσο ανοικτός είμαι στις επιρροές των στοιχείων που συνθέτουν ή γεννούν μια λέξη.

Θέλω να πω, ότι αυτή η αναζήτηση που πολλές φορές είναι το ίδιο το κορυφούμενο δράμα, μπορεί να πάρει πολύν καιρό και να αφήσει κατάλοιπο μέσα μου αυτό το κάτι του ανεκπλήρωτου που κάπως αλλιώς βολεύθηκε αλλά δεν αγγίχτηκε ποτέ η τελειότητα σαν σώμα και σαν κατακλείδα.

Καίει το φως απ’ όπου και να το κοιτάξεις.

Δεν το αντέχει ο αμφιβληστροειδής.

Η Αλήθεια η ίδια καίει.

Κάτι φορές αισθάνεσαι στο ποίημα σαν στο σπίτι σου και κάτι άλλες όχι.

Είναι αυτή η πορεία προς ένα πουθενά που σε κάνει ένα είδος πρόσφυγα μες την επικράτεια του λεξιλογίου.

Έζησα πάντα οπαδός μιας αντίρρησης.

Ίσως γιατί ήξερα, διαισθανόμουν, ότι αυτός που αντιδρά είναι ο πιο υγιής.

Έτσι με λύπη μου καταλαβαίνω ότι απ’ το 100% της ποιητικής παραγωγής εκείνα που θα μείνουν τελικά δεν θα είναι άλλο από ένα 10% ίσως- μπορεί και λιγότερα.

Γιατί ο στόχος ποτέ όπως του άξιζε δεν επετεύχθη.

Θα περιπλανιέμαι πάντα αναζητώντας την ποιητική μου πατρίδα.

***************************************

Συζητώ με τον εαυτό μου. Σιγά, ήρεμα. Καταλαβαινόμαστε. Κάτι φορές νομίζω ότι ποιητής σημαίνει να είσαι κάτι σαν φαροφύλακας. Πρέπει να συνηθίσεις την μοναξιά και την απεραντοσύνη του πελάγου. Έτσι και με την ποίηση. Την μοναξιά και την απεραντοσύνη των ιδεών. Ποτέ δεν θα κατακτήσεις κάτι άλλο από την μικρή λάμψη που στέλνει ο φάρος σου στα πλοία που ποντοπορούν κοντά σου αποφεύγοντας τον κίνδυνο που γεννά το πλησίασμα. Αναφλέγουν τα πάντα οι ιδέες που αγαπάς. Μα εσύ δεν τις αποφεύγεις: τις θέλεις όλο και πιο πολύ ώσπου να γίνει το βασανιστήριο αναπνοή σου. Κεκτημένη. Απαρέμφατο που σε κάνει να ζεις το υπερβατικό εξουσιάζειν..

[Ο νους μου είναι μια παλιά ρημαγμένη παράγκα]

Ο νους μου είναι μια παλιά ρημαγμένη παράγκα
που φλερτάρει μ' αυτήν ωραία ο ήλιος. Ωραία
ξημέρωσε στο Κορδελιό!
Το πρόσωπο της μέρας λάμπει
καλοξυρισμένο από την λεπίδα του δροσερού πρωινού.
Ακούγονται κάτι φτωχόπαιδα που παίζουνε με τα ποδήλατα τους.
Οι ακτίνες των τροχών λάμπουν αστραπιαία στεγνά.
Στην μικρή πλατεία δυο γέροντες αλλοδαποί
κουβαλούν τα απελπισμένα τους μάτια.
Δοκιμάζω ένα ύφος ευχαριστημένου
όταν γύρω μου όλα σείονται λυπηρά και δυσαρεστημένα.
Καταγράφω την περιρρέουσα ψυχή
στον ευμετάβλητο χώρο..

Θεσσαλονίκη… 4.11.2010

ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ

Ύφος και ύψος του Παπαδιαμάντη…

Ζήτα μου αγιότητες μες απ' τα θλιμμένα σου μάτια.
Κρυώνει στα περίχωρα- εμείς πάντα στα περίχωρα ζούμε
Ωραιοποιώντας την άθλια όψη του κόσμου.
Κυνήγι έχει η μέρα στο πουλί, αυτό που αγαπάμε στενάζει,
Είναι αγώνας, είναι προσευχή
Σιωπηρή, είναι ατέλειωτο διάβημα
Προς την όψη του ήλιου που σε κατοικεί.
Στον αέρα μνημονεύονται τα λόγια που δεν είπες,
Πρόφερες τόσην ερημιά που άγιασε της νύχτας η εκκλησία,
Από μια παράγραφο απλησίαστη ήρθες που όσο την ξαναδιαβάζω τόσο δικαιώνεσαι
Έλλην και μόνος κι έρημος, μοναστηριακός καλόγερος που έκλεισε
τα σύνορα της πόλης στα γραφτά του.

Εφιάλτης..

Τι είναι ευγενικό και μετεωρίζεται μπροστά απ' τα μάτια μου
παράγοντας ποιητικούς θανάτους- ή τι
είναι τραχύ και ξεπερνά την γλώσσα, μηδενίζει 
τα κοντέρ και ξεκινά να αρθρώνει
μία κραυγή που μέσα μας κρυμμένη είναι
όπως απόστημα που, αν ανακαλύψεις, χάθηκες;

Εφιάλτη μου, αγκαθωτέ ακριβέ μου σύντροφε,
μου τυραννάς τον ύπνο,
συρρικνώνεται η πατρίδα μου, κι εγώ
εγκλωβίζομαι
σε μία νύχτα που δεν ξημερώνει…
των οραμάτων ουραγός..

Η Αργώ…

Από αμαρτία δεν ήξερα και κυλούσε ωραία ο βίος.
Άτσαλα λόγια με τσαλάκωναν -δεν αγαπούσα προσευχές·
τούνελ σκοτεινά διερχόμουν
φτάνοντας στην μετέπειτα μελαγχολία μου.
Μια μουσική που έρεε πέρα απ' τους κήπους, φτάνοντας 
ως το γαλαζωπό μελένιο στερέωμα
σχημάτισε μέσα μου σύμβολα. Είναι λοιπόν ο ουρανός
αυτός ο ακριμάτιστος μάγος, που
δικαιώνει την φυγή μου κι όσο ερμητισμό 
λαβωμένος ενστερνίστηκα;
Πού πήγαν οι μαντατοφόροι, όταν αποβιβάστηκαν από τα θεωρητικά πλοιάρια και έφεραν
μηνύματα ενός κόσμου που γεννιέται;
Κι αυτή η Αργώ που σκάλωσε και έμεινε πάνω στα βράχια, αποτύπωμα
μιας ιδέας που γενναία εχάθη'…ναυαγισμένο άδικα σκαρί..

Ενύπνιον ευτυχίας..

Φορώ την αγάπη και κοιμάμαι, φορώ ένα βαθύ άλικο ρούχο
και ταξιδεύω πλάι στην θάλασσα,
ημέτερος των πουλιών, αντιρρησίας
σε όλα.
Φορώ έναν θεό που απουσιάζει, φορώ τα άμφια της μαργαρίτας, φορώ
την ψυχή σου και περιπλανιέμαι στον κλεισμένο ορίζοντα.
Η νύχτα δεν είναι καλό αναγνωστικό- διαβάζω
την γνώμη της, τα άστρα καιροφυλακτούνε
ν' αρπάξουν την σκέψη μου· ταξιδεύω
σε όνειρα που περιλούουν το νησί της μακρινής Ευτυχίας..

Ξηρός καιρός ερωτικής ιαχής..

Επιστρέφω από το σκοτεινό συμπέρασμα της ύπαρξης.
Μ' ένα ταξίδι θα ξορκίσω τον θάνατο,
άραγε; Ομίχλη έχουν οι ψυχολογίες μας· ποιος κρατεί
δέσμια την αθωότητα και περνά από το μαράζι της θλίψης έως
της σελίδας τον πυρετό;
Κατανοώ όσα δεν προορίστηκαν για μένα.
Νήμα ο χρόνος, πλέκεται και ξαναπλέκεται αφήνοντας τους υποψιασμένους να αναρωτηθούν πόσο μπορούνε
να αντέξουν απ' την ιαχή.
Όλα γύρω σαν πόλεμος. Χτενίζω
τα μαλλιά σου.
Μελαχρινό μελτέμι που πονάει πάντα την καρδιά μου..

Έλα βρε μην γκρινιάζεις…

Πώς να μαντέψεις τι θα κατεβάσει η κούτρα των μαζών, το αθώο

που στην αγέλη σκλαβώθηκε, το εγώ

που δεν αντάμωσε ποτέ το εμείς, το άπρεπο και το πολλά κολασμένο…

Όλα είδωλα μιας τάξης που γεννά αταξία, προσεγγίσεις

στα χρηστά ήθη των πολιτών που δεν κόπιασαν

για την ριμάδα ζωή τους. Ποιός πληρώνει το νόμισμα που κάνει

προσιτό το κοινωνικό αγαθό, ποιός αψηφά τις άρρωστες

νομενκλατούρες, ποιός

ραπίζει τα κόμματα και μόνο στην δικαιοσύνη πιστεύει

που πλήττεται από τα καθεστώτα που σαπίσανε, μπα σε καλό μας!

Έλα βρε μην γκρινιάζεις – ας ζήσουμε

με χαρά και ελπίδα·

θα εξανθρωπιστεί, κάποτε, ο άνθρωπος, θα φτάσει

ν’ ανασαίνει σωστά, θα γίνει

αυτό που θέλησαν και οι θεοί

που έπλασε ο ίδιος να τον συνεφέρνουν…

Η νύχτα είναι μια σκέψη που εξαερώθηκε…

Μια πόρτα που μάγκωσε τρίζοντας πάνω στους μεντεσέδες της

Μια επικοινωνία στο κενό που μπλέκει με την μοναξιά το δωμάτιο,

Λίγο το φως, διαβάζω

Σε λίγο σκοτεινιάζει, τα δέντρα θα φανερωθούν μες τον ύπνο μου

Με τα μελιστάλαχτα γλυκά τους πουλιά να κουρνιάζουν

Στα μεγάλα κλαδιά και στα πυκνά τους φυλλώματα,

Η νύχτα που έρχεται χειρονομεί κατά την φιλαυτία της

Ποτέ το σκοτάδι δεν είναι κάτι άλλο

Από ένα κοφτερό μαχαίρι που κι εσένα πονά

Και τον χρόνο που υφαρπάζει τις, τάχαμου, στιβαρές σου βεβαιότητες,-

Στο αβυσσαλέο μυστικό της πόλης, ο στενοχωρημένος άνθρωπος πλησιάζει

Φοβισμένος, ψάχνοντας από την αρχή τις αξίες του,

όλα τον πρόδωσαν, που να πάρει!

Τσιρίζει μια φωτιά των αστεριών που βρίσκει μες την καρδιά μου στέγη και ουράνια διάρκεια..

Ευτυχώς κρατώ το φεγγάρι στην αγκαλιά μου…

Περνώ με φούρια ανάμεσα στα φαινόμενα

Ο,τιδήποτε μπόρεσα ήταν απατηλό

Ο δρόμος ο τρόπος η φυλακή

Οι αντιφάσεις που πρωταγωνίστησα, οι αγωνίες

Όλα απατηλό δρώμενο που με κάνει χειρότερο από πριν.

Επάνω μου η δημιουργία σκαρώνει

Η άτακτη φυγή των λέξεων μπροστά στων γεγονότων την οξύτητα

Η νόμιμη άμυνα με φαντασία να υπερασπιστώ

Τα γραμμένα μου.

Αλλάξανε βλέπεις οι τρόποι και τα ποιήματα περισσεύουν.

Ο κάθε στίχος είναι πανταχόθεν ανοικτός.

Σε ποιό βιβλίο να καταφύγεις ικέτης μιας γνώσης που, μάλλον, τελείωσε;

Ευτυχώς κρατώ το φεγγάρι στην αγκαλιά μου, κάθε νύχτα

Και νιώθω τον παλμό του όπως θα γέμισε την καρδιά της Σαπφούς

Λυρικές αυταπάτες!

Οίκαδε in…

Αυτό το νοικοκυριό από μυρωδιά χλωρίνης και απλωμένες μπουγάδες

δικαιώνοντας το μυστικό της συμβίωσης· αυτή η πυκνή ρίζα από συμπεριφορές που επιμελούνται μια αρμονία

παρότι ο βίος είναι ένα παιχνίδι εναγώνιο.

Στην μεριά την σκοτεινή.

Ένας καθρέφτης που παίζουν μέσα του όλες οι εκδοχές του απόλυτου.

Επιχειρήματα, σάλος, βοή –η κάθετη στιγμή μιας οριζόντιας εξάπλωσης του θλιμμένου εγώ σου.

Η κούραση που ήρθε, ο ύπνος, η καταφυγή

σε ανερμήνευτα όνειρα.

Το καθετί είναι στυφό μετά από την αριστοκρατική πλάνη της νεότητας: το ξέρω, το ξέρεις.

Τα αεικίνητα ψάρια γυαλίζουν ντροπαλά μες την λίμνη που μπροστά της κάθομαι και διατελώ αφέντης ενός άξεστου τίποτα.

Οίκαδε.

Περιστοιχισμένος από θορυβώδεις ανθρώπους.

Κάποιοι είναι αδιάφοροι και δοκιμάζουν ένα επίπλαστο ύφος

φιλαρέσκειας και παρακμής.

Πρόσεχε κι εσύ!

Θα πληρώσεις πολλές εμπιστοσύνες αλλά δεν θα χαρείς

την είσπραξη καμιάς απόδειξης ευγνωμοσύνης..

                                                            Ιούλιος 2014-07-06

Η αισιοδοξία…

Βραχύς ο βίος- μακρά μόνο τα όνειρα· κατά πού τραβάνε

ανοίγοντας τις τριανταφυλλένιες τους προοπτικές- ή

το σκότος του εφιάλτη τους όταν

εμείς που δεν υποχωρούμε κοιμόμαστε

έναν ύπνο δικαίου και

συνωμοτούμε εναντίον του εαυτού μας να

μείνουμε ανέπαφοι κι ερωτευμένοι με το ποίημα που δεν γράφτηκε- σαν

έκλεισαν όλοι οι κύκλοι κι η γραφή

είναι ξανά περιπέτεια, που οδηγεί

σε μια μαραμένη ελπίδα;..

                                         Ήρθα και οίδα και σώπασα· όχι δεν είναι λάθος

ορθογραφικό·

δες το όπως ταιριάζει·

είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο

και είναι πάντα αόρατος ο εχθρός· τον πολεμάμε

μικραίνοντας την φοβισμένη μας ψυχή,

         σε δύσκολα μονοπάτια θα πάμε·

θα καλουπώσουμε το χάος και θα ζήσουμε την αισιοδοξία

απ' την ανάποδη-

ξηλώνοντας την μεταξωτή φόδρα της..

Έσω αντίσταση…

Θύμωσα μ' όλα κι ήταν βέβηλο το πάθος μου,

άκουσα κάποτε φωνήεντα χαράς,

τώρα μ' απογοήτευσαν οι τσαρλατάνοι,

στύφισαν τα πολιτικά νεράντζια τους,

μια πολιτεία οξύμωρη- σαν σχήμα του θανάτου,

μούχλιασαν τα όνειρα,

σχήμα της παρακμής απόκτησε η ελπίδα,

ένας αόρατος πόλεμος, μία αιτία τρελή

πολεμά την πατρίδα μου

διαμορφώνει όργιο κακουργημάτων-

αποδεικνύονται λόγια τα λόγια που δεν καταλήγουν πουθενά,

συναινούν των αρχόντων οι βουλές πολλαπλά να χαθούνε

ελληνικά τεκμήρια που τρέμουν

μες την εποχή

κομίζοντας

ένα αγαπημένο κλέος που κηδεύει

την εντός μου απογοήτευση..

Ένα ελληνάκι ποίημα..

Απουσιάζει η διαφάνεια της μέρας,
τα φύλλα σκληραίνουνε την στάση τους,
σχεδόν μεθυσμένα απ' το κρύο φυλάνε
μία στιλπνότητα εξωπραγματική,
στο μέρος που η βροχή πέφτει αλύπητα
και νοτίζει
την ικμάδα των ρόδων.
Ένα δασύτριχο πεύκο χαϊδεύει την γενειάδα του,
αγκυλώνει τον άνεμο,
αυθαδιά.
Το νερό συλλαβίζει την λάσπη και εντρυφά
μες το αναγνωστικό της μέρας.
Ένα ελληνάκι ποίημα κυκλοφέρνει σαν ο μπόμπιρας
ο αλητήριος στην πάνω γειτονιά.
Ξημερώνει μετέωρη Τρίτη..

Η βάρκα του έρωτα…

Παλιά ονειρευόμουν περισσότερο· τώρα

Καταφέρνω μόνο μικρές δόσεις φαντασίας

Όπως να γεύομαι το μέλι

μιας κηρύθρας που δεν είναι πράγματι εκεί

Κι εγώ, αφροδισιακά, την φαντάζομαι.

Με πλημμύρισε πόνος· έτσι που η ζωή κυλάει μαγκωμένη

Σε δυσκολίες και σε φωτιές που τσουρουφλίζουνε

τον άτυχο που ψάχνει μια διέξοδο λυτρωτική.

Όμως είδα φεγγάρια

Είδα άστρα και άκουσα πολλές μουσικές

Μισές μέσα στον ύπνο μου, σαν ένα μέλος

Που αξίζει ατόφιο όλο το χρυσάφι.

Και του έρωτα η βάρκα -ας συντρίφτηκε απ' την πραγματικότητα

που λέει ο ποιητής-

κάτι μου άφησε στα χέρια να κρατώ

Ρημάδι ξύλο και μ' αυτό να βολοδέρνω,

Ανέλπιστα ο ίδιος ευτυχής, σε έναν

Ωκεανό που είναι η κρυφή χαρά μου όλη..

Έλα να αρμενίσουμε ωραία απελπισμένα Βλαδίμηρε!

Το άρωμά σου…

Είναι το πλέον άστρο και η μουσική που διαποτίζει τα φυλλώματα των ευκαλύπτων
την ώρα που ο αέρας την παρασέρνει ως τα περιφραγμένα οικόπεδα και το κρύο
την πριμοδοτεί με το μπάσο του απογεύματος- πριν σπάσει
η κάθε νότα σαν ένα ρόδι που φυλά ευχές
αρχιχρονιά και είναι οι ευτυχίες η πλατφόρμα της επιθυμίας.
Σκαλώνουν στην καπνοδόχο του ορίζοντα τα σκιάχτρα των τύψεων·
Το ηλιοβασίλεμα τρέμει μες την κρουστή διάρκεια του χρόνου·
Σε κρατώ στην σκέψη μου, είσαι σαν ένα άρωμα που δεν ξεθυμαίνει..

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016..

Ό ήλιος σήμερα δίνει προβάδισμα στον ουρανό·
Πίσω από κώδικες που δεν καταλαβαίνω
Υψώνεται το αόρατο χέρι του θεού·
Η γη εκταμιεύει την φωτιά της και αμετάφραστη στέλνει τα δώρα
Της λιακάδας πέρα δώθε κι ολόγυρα.·
Παρακμιακή πόλη, φούρνοι που βγάζουν ψωμί, είναι απόμερη η γειτονιά μου,
η αυτοκρατορία των καλών ημερών συνεχίζεται,
Κέρματα κυλούν πάνω στα πεζοδρόμια, περιφρονημένες αναμνήσεις,
Ζαλισμένο μελισσολόι που κρατά έναν ρυθμό από παλιά
Τρυγά των ανθών το μαρτύριο·
Μοιράζω καραμέλες στα παιδιά και χαίρονται-
Είναι ωραίο πρωί,
Η μέρα φορά την πορφυρή μπέρτα της και
Χρηματοδοτεί το καρναβάλι των θαυμάτων..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Η θάλασσα γέλασε μέσα μου κι ένα κοχύλι χιλιόδοξο
άφησε να πλανιέται κοντά μου μια μουσική
όπως εκείνη των Σειρήνων·
Μεσάνυχτα Σαββάτου, ορμούν από παντού οι μελαγχολίες·
Με την λαδομπογιά της βροχής βάφονται οι δρόμοι και γυαλίζουν·
Ψαρεύω στα βαθιά, ήχος πελάγου ακούγεται απ' την σελίδα·
Όποιος είναι κοντά μου ακούει·
Σκαιός ουρανός, μπολιασμένος παραμυθιού παιχνίδι και θυσία των λέξεων·
Καθεύδω αργά, ο ύπνος δεν με παίρνει·
Όταν ηρεμούν τα σύμπαντα, ανταριάζονται οι μέσα μου κόσμοι..

[αλιεύματα μιας ποίησης που δεν μου ανήκε και δεν μου ανήκει]

Ξαφνικά νιώθω το βάρος μιας μνήμης επάνω μου κι όμως, κανένα βάρος ό ίδιος δεν έχω μιας και μου το αναιρούν οι χιλιάδες χίμαιρες που αγαπώ να σηκώνω σε ένα αποτέλεσμα που δεν είναι μοίρα, ούτε ζωή, παρά μια αλιεία σε ύδατα διάφανα και τόσο λυρικά που μεθά κι αυτός ακόμα ο ήλιος.
Καθρεφτίζονται όλα: μέσα μου, πάνω μου, πάνω στην αστραπή μιας σκέψης μου που διαρκεί όσο ενός δευτερολέπτου το ξάφνιασμα που σβήνεται μες το βιβλίο της αιωνιότητας.
Όλα έγκυρα κι όλα γύρω μου άκυρα, αλιεύματα μιας ποίησης που δεν μου ανήκε και δεν μου ανήκει, μιας ποίησης που ζητάει εσάς για να πραγματωθεί ως Σκοπός και ως πορεία προς την Αρμονία του έσω κόσμου του όντος..

Στρατής Παρέλης, Παρακαταθηκών και δανείων

ISSUU.COM

Στρατής Παρέλης, Παρακαταθηκών και δανείων

Λόγος δεύτερος...

ISSUU.COM

Στρατής Παρέλης, Συνδιαλλαγές του απείρου

ISSUU.COM

Στρατής Παρέλης, Συνδιαλλαγές του απείρου

ΠΟΙΗΣΗ ISBN 978-618-81901-7-7

ISSUU.COM

Στρατής Παρέλης, Γεωμετρία Αισθημάτων...

ISSUU.COM

Στρατής Παρέλης, Γεωμετρία Αισθημάτων...

ΠΟΙΗΣΗ

Μετάλλαξη…

Τα κοντέρ μηδενίστηκαν για να αισθανθεί καλύτερα το απόγευμα και να συμπεριλάβει
Ατθίδες με μια προίκα αθέρα μες τα χαλκέντερα σπλάχνα του.
Ιανουαρίου μεσούντος, έβγαινε και δεν έβγαινε η φωνή
Από ένα κλειστό ρόδο που αξίζει επαναστατική τόση μπαρούτη.
Της ποίησης όλα τα δώρα: ένα μωρό που κλαίει σε μια μητρική αγκαλιά κι ένα σκυλί
Που γαύγισε μπροστά στο πλήθος που συνωμοτεί με το εμφύλιο μίσος του.
Χειρονομίες φερσίματα βοή
Και στο φινάλε πάει χάθηκε η παρτίδα:
Ο σκηνοθέτης έπρεπε να κάνει όλα αλλιώς.
Α βρε ζωή πώς άλλαξες την κωμωδία μας σε τραγωδία!

Επιτυχία…

Ανάμεσα στα πρόσωπα που πάνε κι έρχονται μες την πόλη

συνομιλούν οι άνεργοι ηθοποιοί,

ένας ήλιος χειμωνιάτικος λαδώνει τα μαλλιά των δέντρων και

χρυσίζει πάνω στα λεμόνια που κρατούν

μια όξινη άποψη μαζική-

                           Εμπιστεύομαι την μοναξιά και στο θερμοκήπιό της φυτεύω εξάρσεις και λογοπαίγνια που ζουν

ένα φεγγάρι κι αχρηστεύονται μετά-

                            Του μολυβιού η ακίδα κεντά την γαστέρα της σελίδας, καταγράφονται όλα,

ακόμη και τα ασήμαντα,

χορεύουν οι ιδέες μου καρσιλαμά εμπρός

σε μια αλήθεια που ανήκει πάντα σε σένα-

                           Το χρώμα ζητώ της εκμυστήρευσης,

την αστραπιαία λάμψη ενός μηδενικού που τα κατάφερε

να γίνει

ένας σημαίνων αριθμός..

Να το διαβάσετε γιατί είναι ο κόπος μου.

Να το διαβάσετε γιατί είναι ο κόπος μου.
Να το διαβάσετε γιατί θα χαρώ.
Ανοίξτε τον σύνδεσμο..
Είναι e-book.
Ευχαριστώ!

Δείτε περισσότερα

Στρατής Παρέλης, Έμπεδο πάθος

ISSUU.COM

Στρατής Παρέλης, Έμπεδο πάθος

ποιητική συ