ΑΜΦΟΡΕΑΣ ΤΟΥ ΖΕΦΥΡΟΥ.

ΑΜΦΟΡΕΑΣ ΤΟΥ ΖΕΦΥΡΟΥ.

Ο ποταμός της νύχτας εκβάλλει με τα αστέρια του μες τον ωκεανό
μιας ανερμήνευτης αιωνιότητας.
Κυλούν τα νερά του -
Αθροίζοντας χρόνο μες το μάτι του απλωμένου γύρω μας διαστήματος-
Ένα ζουζούνι ανεμοδαρμένο πάει εκεί που το φως λιγοστεύει-
Χύνεται μες τον αμφορέα του ζέφυρου…

Τις ελπίδες μου κρατώ-
Σαν νεογέννητα παιδιά που μόνο εγώ τα προστατεύω.

Ξηλώνονται μέσα μου της ευτυχίας τα υφάσματα.
Οι ραφές τους μαρτυρούν αγωνία.

Δακρύζω να το ξέρω: Καλύτερα
να ζεις με ψευδαισθήσεις τσαρλατάνου
που σ’ όλα είναι αδιάφορος και μόνο ξέρει
να μοιράζεται αυτούσια την ξενοιασιά.

Όπως περνούν τα χρόνια θα μου λείπει λίγο-λίγο
και το φως που αποκαλύπτει και το φως που δεν μαρτυρά
τα πράγματα.

Μες την καρδιά μου
καίει η αινιγματική φωτιά
που οργανώνει να χαθώ τον αγχέμαχο πόθο.

22.5.2008