υπάρχουμε γιατί υπήρξαν οι άλλοι-

Το πρωί αφήνει το φωτεινό σχόλιό του
πάνω στα αποδεκατισμένα στρατεύματα της νύχτας-

Τσαρλατάνοι τζίτζικες αφήνουν τον δοκησίσοφο εαυτό τους
να κουρελιάζει ένα σεντόνι ζέστας του καλοκαιριού-

Εμείς υπάρχουμε γιατί υπήρξαν οι άλλοι-
μιλάμε
γιατί μιλούσαν οι άλλοι-
σκεφτόμαστε
γιατί σκεφτήκαν οι άλλοι- κι αυτό
κάποτε καταλήγει σε μια εποχή σπηλαίων.

Με τόσο ονειροπόλα διάθεση ωστόσο
θα γευτείς πολύτροπα που σε αναρπάζει η θέα
κατεβαίνοντας τα λευκά πέτρινα σκαλοπάτια του Αυγούστου
που στην επιμονή του δικαιώθηκε..

Σ’ αυτά που γράφεις είναι μια υγρασία δακρύων
που από πατρίδα έρχεται.

Ελληνικά στολίζονται οι σελίδες σου· και κάπου
με τοπικές φορεσιές ενός νησιώτικου μπάλου
χορεύουν μέσα τους οι σκέψεις που δεν είπες.

Αν μιλήσεις τόσα φεγγάρια που θέλεις
θ’ ανατιναχτούν οι αστερόεσσες νύχτες..