στων σκέψεών σου την ατέλειωτη θάλασσα..

Πάνω στο γερτό ταρατσάκι που κοιμήθηκες ανάσκελα μετρώντας τα άστρα-
εκεί, που πειθήνια σου ήταν η νύχτα: Αύγουστος-

της θαλάσσας το λουλακί, το άσπρο των αμνών κυμάτων, το φωτεινό
παιχνίδι της μέρας

και να σκέφτεσαι πως ό,τι έγινε θα ξαναγίνει αν με λέξεις ξαναγράψεις
το ποίημα αυτό σαν μία πρώτη της μέρας δοκιμασία.

Με άλλην έννοια και όπως έρχονται ες αύριο να μην υπάρχουν
σκοτεινά της γλώσσας ρήματα, προσευχές ποιητών ξεχασμένων-

νύχτας μεσούσης- που σου μαρτυρώ

πως ο κόσμος και με μια προσευχή ξαναγίνεται.. Τώρα σε βρίσκω

πίσω από τα αινίγματα του ήλιου, σχεδόν βυθισμένο
στων σκέψεών σου την ατέλειωτη θάλασσα..