δεν ανθίζεις τώρα, γιατί σε όλα αντιστέκεσαι..

Το δάσος όπως το ξέρεις -που και μετά το ίδιο θα είναι-
βοσκάει αυτοπεποίθηση.

Εσύ που δεν ανθίζεις τώρα, γιατί σε όλα αντιστέκεσαι..

Προστατεύεις εσένα απ’ όλους, μα των κριμάτων σου η τιμωρία θα είναι
εντός σου να δεις: το ανθρώπινο.

Σ’ έχουν φιλήσει τόσο γλυκά που ακόμα να το θυμάσαι λιγώνεσαι!

Τρυφερά χέρια
ανάμεσα στα ρούχα σου, σκαρφαλώνοντας
εκεί προς τα δειλά μεσάνυχτα κι εσύ
που ό,τι ήξερες τώρα να είναι δίχως σημασία..

Πώς γράφεται ο κόσμος μας καμιά φορά μ’ αυτήν την κιμωλία του λάθους!

Πώς είναι
να τον μαθαίνεις και όχι- να σε κάνει
να τα χάνεις που σωστά δεν μορφώθηκες
σε πανεπιστήμια φιλιά..