ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΤΟΥ ΑΚΕΡΑΙΟΥ ΜΥΘΟΥ..

Καιόμενο το ξύλο εγκαταλείπει τις σοφίες του
μέσα στην σαρκοφάγο της φωτιάς..

* * * *

Λατρεμένη Μαγνησία μου!
Δεν βραδιάζει ποτέ κανένας ουρανός σου..
Δέντρα κρατούνε την αξίωση να βρούνε οι ομορφιές πατρίδα·
κι η έκρηξη των θαλερών φυτών σου
είναι του παραδείσου κύκλος που ποτέ δεν κλείνει…

* * * *

Έτσι εν ειρήνη το κουρασμένο μου σώμα
πλέει όλο προς τον θάνατο…
Συρρικνώνεται μέσα στις αγωνίες του και μέσα
στον καιρό που περνά·
και ανυψώνεται λίγο με ψυχή που ακατανόητη εφορμάει
να χορτάσει μαρτύριο και παιδωμή..

* * * *

Τι εφευρίσκεις πάντα που δεν είναι
ούτε ψάρι της στεριάς ούτε
αμνός της θάλασσας;

* * * *
Αυτό το στενοθώρακο ανθρωπάκι με το μέσα του
μεγάλο δαιμονικό…

* * * *

Τσιρίζει η σάρκα
καιόμενη σε κάθε μεσαιωνικό μαρτύριο.
Μα περισσότερο τσιρίζουν οι ιδέες
της ελευθερίας που χάνονται
μαζί με τους υπέροχους ανθρώπους
που τις υπηρετούν…


* * * *

Θηλυκό και αρσενικό,
αιώνιος λόγος!
χωρίζουν,
ξαναενώνονται,
εννοούνται κι αποκλείονται
τώρα…

* * * *
Σε χώμα και βροχή θα μεταφράζονται μια μέρα οι κόποι μας,
αδιάβαστα όνειρα·
ζώντας ακούμε κάποια
στιγμή που ματαιοπονούν
οι αφθονίες τους…

* * * *

Όπου νομίζεις δεν χωράς, διαμελίσου
να εισβάλεις, χέρι, πόδι μες το ακατόρθωτο…

* * * *

Προνοήστε να συλλέγεται άνεμο
για να φυσάτε στις φλογέρες του ύπνου…

* * * *

Το σώμα είναι από μόνο του θέατρο
παίζει, έχει ύφος, μιλά.
Κι όταν κοιμάται ήσυχο σκηνοθετεί
πάνω στον θάνατο…


* * * *

Με τούτες τις αρχαίες σου μανίες τι εργάζεσαι
να φτιάξεις σπίτι· το σαρώνει η ερημιά.
Άκαιρος είσαι
να ζητάς του απολύτου λούστρο· φθαρμένες
οι προμετωπίδες σου.
Ψηλά, ψηλότερα
στην χούφτα του άδειου ορίζοντα
το ίδιο άστρο φέρνει από μηχανής θεό
τον ύπνο σου…

* * * *

Άφθονη ψυχή βιολέτα,
ανεμόεσσα ζάλη,
ψυχώνει ρίμες λυρικές-
ενώ στο πλάι πέρα
το ακορντεόν του ουρανού
λαλεί στον άνεμο.
Αν γυρίσεις το βλέμμα στυγνή
μελαγχολία είναι το φεγγάρι·
μουρμουρίζει θλίψη.
Βαθιά στην άκρη του γιαλού
πίνεις το χρώμα νοσταλγίας.
Αν είναι να μιλήσεις βρες το μέτρο που αρμόζει
και στην ζωή και στον θάνατο…

* * * *

Από τα ενδεχόμενα κάτι ξεφεύγει πάντα-
εκείνο που υποψιαζόμαστε λιγότερο-
κι όμως νικάει·
τόσης σκέψης ουρανός, τόσου
ουρανού βροχή
μέσα μας στάζει.
Νοτισμένη η αλήθεια μας…

* * * *

Από παντού κρυώνει μια καρδιά
πιο πολύ απ’ τον θάνατο..
Πόσες φασαρίες διάβασα
στην ζωή μου αυτού του δήμιου!
Ποιος φοβάται πια την κουκούλα του;
Μεγάλος καταδότης είναι που αμφισβητεί
την αρετή της όμορφης ζωής!


* * * *

Όταν σε επισκέπτομαι
τίποτα δεν ακούς από την σιωπή μου.
Το άσπρο εξώφυλλο κοιτάζω·
δεν μετακινείται με κανέναν τρόπο·
κάτω του περιέχεσαι
με τόσες σου ιδέες ζωντανές
ακόμη στο μυαλό μου…


* * * *