Η Μυστική Διαφυγή και η απ’ την ψυχή μου εκπόρευση..

Ξημερώνει το άνθος μου μέσα σε ανείπωτους κήπους

Προσμένω ανέμους ριζικούς που ξεπατώνουν την ανάμνηση

Αγγίζοντας τον πόνο μου ο πόνος πόνος άλλο δεν είναι

Είμαι ελεύθερος στο διάβα μου είμαι συμπαντικός

Δράκος που ψελλίζει κάτι που είναι

Το ένστικτο που ακονίστηκε επάνω στο λαδάκονο του ήλιου.

Ιδού λοιπόν το φάσμα των αοράτων

Είναι χρυσό και κρατά κάτι από αστραπή

Ιριδίζει κάτω από την όμορφη σελήνη

Προβαδίζει του ονείρου και από τον ύπνο εξέχει

Σαν ευτυχισμένο τιτίβισμα πουλιού..

Ζω την ευτυχισμένη μου μοναξιά

Ανοίγω το παράθυρο εισβάλουν οι σκιές όλες τρωτές και άτρωτες

Με κατοικούν απ’ όπου η αγρύπνια κερδίζει

Αυτό που είναι η θρησκεία μου είναι

ένα χαρούμενο γελάκι που μεταγλωττίζεται

Σε ψίθυρο επιτετραμμένο να μοιράσει

Υπεροψίες άστρων στον βαθύ μου ύπνο.

Έλα πίσω λέξη μου που αποσκίρτησες

Από το Ποίημα σαν για να πας αλλού

Έλα πίσω αρχέγονη λέξη φθόγγε μυστικέ και τρισάγιε

Έλα να νιώσω το σκορπισμένο λιβάνι σου

Φέρε τα σύνεργά σου στην αρχαία αυλή που απίθωσε

Ο σιδηρουργός το αμόνι του

Και σφυρηλάτησε την έννοια που θα αποδώσει

Εκείνο που δεν παραδίνεται όσο και να μας πολεμούν

Εκείνο που αντέχει πάντα

Ωραίο και βαθύ και αιχμηρό ειπωμένο

που απ’ την ψυχή μου εκπορεύεται…

Κι είναι το ύψος από όπου πια θωρώ τα πράγματα που ενώ συμβαίνουν

σημασία άλλη έχουν και ίσως δεν μπορώ

ν’ αντιληφθώ μιας και εγώ ο λίγος

μες τα πολλά αναλώθηκα. Μες τα πολλά…

21/4/2022 Μεγάλη Πέμπτη, Αθήνα…