Τεκμήριο θανάτου..

 

Λοιπόν κάτω από το δέντρο φύτρωσε αχάραγο γυαλί λουλούδι,

Μια πέτρα σήκωσε το βάρος της Στιγμής,

Χρώματα έζωσαν με παρθενία εκ προοιμίου το τοπίο,

Το μεσημέρι γέλασε, ταρακουνήθη΄.

Δεν βρέχει, η λιακάδα βάζει και ψύχρα ταυτόχρονα,

Ο Απρίλιος απόλυτος και δαιδαλώδης,

Στο χώμα βάδισε χαρούμενη η σουσουράδα,

Με ηδονές ζωής όλα σκηνοθετήθηκαν σπουδαία…

Βαθύ μυστικό της Αττικής, βαθύ και διψασμένο,

Στις ράγες του ήλιου τεκμηρίωσε η μέρα τα καλά της,

Έχοντας λείψει η ψυχή σου κάπου εδώ σε κόντεψα κάπου σε ένιωσα σιμά,

Αυτό που ξέρω πια δεν είναι θάνατος, είναι ένα παράξενο πλησίασμα…