Ταυτοπροσωπία…

Κουρασμένος τόσο και

Ιδρωμένος ως τα μελίγγια μου

Θορυβώ ερυθρά και σφύζω

Από καθαρότητα αισθήματος

Θρησκεύοντας ώσμε

τα νύχια μου

Ηλιόδοξα

Ποικιλοτρόπως.

Ακούγεται μέσα μου ο μύστης

της κοιλάδας

Κουβαλώντας τα καυτά ρήματά του

Μιλά και με στεντόρειες έννοιες καθηλώνει

Τα αόρατα ακροατήρια.

Πόρπη χρυσή στον χιτώνα τον πάλλευκο του ιεροφάντη

Από ένα παραμύθι βγήκες και

Ζωή έδωσες στον μύθο τον ευαγγελικό.

Τώρα κυλάει το κρασί στο διάφανο ποτήρι

Και κάνει κρίση πάνω απ’ όλα το γαλάζιο φως

Αφήνοντας ακάλυπτα τα ορμητήρια.

Πίνω κι αναγαλλιάζω.

Είμαι ο ίδιος ο αυτός

Που ντύθηκε την ιλαρή ενδυμασία

της χαράς

Και ωραία

Και φιλοσοφικά ξιπάστηκε…