Η λυρική ευχή ενός μπουμπουκιασμένου μίσχου!

 

Εδωνά η Αλήθεια συντρίβεται και η γη

Μιλά με τις σιωπές της. Αρκεί

Που μια ηλιαχτίδα μεταστοιχειώνεται και κάνει

Τα πάντα να λυγίζουν κάτω από το παραμύθι της πραγματικότητας-

Υπάρχει; Αυτή; Τέτοια

που δεν την καταγράφει ούτε ξαφνικό φως ούτε

Η λύπη ενός ζωγράφου γιατί

Του λείπει πια το φρόνημα να ‘’βλέπει’’- είναι

ένας άτολμος πρίγκιπας τιποτένιος·

εδωνά λοιπόν βρίσκω ταπεινή ύλη να ζει κάτω και πάνω από καθετί·

μεταγλωττίζω: σε μια γλάστρα όπου ζει ένα λουλουδάκι το ηλιοβασίλεμα

αφήνει την θωπεία του να μου λαλήσει· κι είναι

από τον μίσχο ενός

χαρισάμενου λόγου

ύψους και βάθους να η προσευχή η μπουμπουκιασμένη:

‘’Θεέ μου, προστάτεψε ετούτο το Ελάχιστο Υψιπετές της όλης σου

Δημιουργίας!’’….