Απώτατη ομολογία…

 

Γραμμένο στα κατάστιχα της λύπης

Το πεπρωμένο μου- και φτιάχνω

κοσμοθεωρίες

Και ιδέες γλιστερές,

με λέπια

Που γλιστρούν

Σαν ψάρια σε βαθύν ωκεανό·

Ποιό είναι το κουράγιο μου; Ζητώ

Μια πλεύση που να έχει ελπίδα

Κι ίσως την βρίσκω και την χάνω κάποτε

μες την ζωή.

Ποιός απελπίζεται μες τους αγώνες; Κρατά

Τον σβέρκο του ορθό κι υποδεικνύει

Τον επικεντρωμένο του Σκοπό!

Αφουγκράζομαι γύρω:

η εποχή μιλά

Με φοβέρες.

Θα αφήσω κατά μέρος τον καλό μου εαυτό

Και θα σκουριάσω μες τα μέλλοντα. Αυτό

Από μόνο του είναι ‘’κάτι’’.

Μην λείψεις χαρακτήρα μου ελπιδοφόρε

Από καμιά γιορτή του πνεύματος!

Τσαλακώνομαι

μα πάντα έχω αποστολή τον ήλιο!

Πολύ με δυσκολεύετε μα ολοένα

πιο πολύ σας αγαπώ!