Πελεκάει σκιές η νύχτα,

Πελεκάει σκιές η νύχτα,

όλος ο κόσμος της είναι ριπές ανέμου και σκιές

που φλυαρούνε.

Όπως την διασχίζω σαν μια λίμνη ονειρική, ανακαλύπτω

την φωνή που δεν ήξερα

ότι έχω. Μιλώ μ’ αυτήν· ό,τι λέω

πια είναι μελαγχολία και λύπη.

Γράφω σαλέματα που κινούν την σκιά μου προς το μέρος του σκουριασμένου φεγγαριού.

Πίνω το φεγγάρι.

Ακούω αυτά που δεν ακούγονται.

Τα απορροφώ.