Ολοκαυτώματος φωνήεν…

Ασώπαστο στόμα και σιωπή που με συντρίβει αγάπη
Βραδύκαυστη ,θέλω να με αφανίσουν τα φωνήεντα με κέντησαν
ηχηρά σύμφωνα και μουσικές
Απόλυτες πόσο κλαίω
επάνω απ’ τα αφανισμένα αγγελούδια
Τις ψυχές που δεν γνώρισα εκείνους
που παρακαλούσαν να σβηστούνε
μες τον ουρανό
Τους αφανισμένους από τις φρικαλεότητες του θηρίου

Πού έγειρε ο άνθρωπος και κανιβάλισε η όψη του; Χίλια
βάσανα να προσδώσει ο ένας στον άλλον ποτέ
Δεν θα βρούμε το καθαρογραμμένο αστροπελέκι που ξεπατικώνει
την φορά της ηθικής που δεν μπορούμε να υποφέρουμε
Δάχτυλα στην ιδρωμένη κουπαστή πώς θα ανεβείς
προς του Θεού την πόρτα αν δεν στηριχτείς στο φως
Όλες οι γεωμετρίες είναι προσχέδιο του τάφου σου
Ράθυμος είναι ο αέρας σε διανύει
όπως να κουρδίζεται επάνω σου και
Να ξεκουρδίζεται κάποιος παράδεισος, α ήχε

Ενός θανάτου που διάπυρος αφήνει τα σημάδια του
Επάνω στα ειπωμένα σου, είναι το βράδυ
που ανατρέπει το χημικό φορτίο του, καθώς
Αποστήματα δημιουργεί ο αιώνας, κανείς
δεν συνετίζεται, στριμώχνεται ο πόνος
Θα τον φέρουν πάλι κοντά μας
Οι άπληστοι, δοκιμάζουμε την απώλεια όπως
με ένα κουταλάκι του γλυκού το δηλητήριο σου δίνει να μην καταλάβεις
Η μάγισσα κακιά Ιστορία η δασκάλα του αφανισμού…