Αφ’ εαυτής και, ξάφνου, να την πεις Δημιουργία…

Καλά είμαι, πεινάω

για όλα, τι θα βρω

μπροστά μου,

τον Χρόνο

ή

Μια εκδοχή της αιωνιότητας -ή

Την γη ολόκληρη,

σαν πεταμένη στα σκουπίδια,

Να γυαλίζει και με την ψευδεπίγραφη εικόνα της

να λέει

Ότι πολύ την οξειδώσαμε.

Προχωρώ κλείνοντας τα μάτια.

Μονάχα θόρυβοι

Και παγωμένες πεδιάδες, οκνά ζώα

Και ντεραπαρισμένα αυτοκίνητα, οδηγοί

Που ζούνε ρακένδυτοι και απογοητευμένοι, οι πόλεις

Σαν βοερά μελίσσια που διασταυρώνονται μέσα τους

Οι φυλές και οι απειλές τους: μια αγωνία

για κυριαρχία.

Τώρα είναι το ξέπνοο φως των παγωμένων ημερών, η βροχερή

Ντροπαλή εικόνα του ουρανού, το θάμπος

Των λιβαδιών και η μελαγχολία

Των πάντων.

Ο πλανήτης σαν ξεφούσκωτο τόπι ενός παιδιού κι απιθωμένος

μπροστά μου

Να ανατρέπει τα ατμοσφαιρικά δεδομένα

και να θυμίζει

μια έκπτωτη ατασθαλία του θεού πριν καταλήξει

στην οριστική μορφή ενός παράξενου κόσμου

πλασμένου από πηλό και συγνώμη!

4.01. 2020