1..1.2020

Ο χρόνος ας μου δώσει το ένστικτο να νιώθω
καθαρά την Αστραπή· και την Στιγμή
εφ η και όλα, γι’ αυτήν, συναρπάζονται· τελούνται
θυσίες άστρων κι όμως
μένει με τα τιμαλφή του το στερέωμα·
ένας θεός ζυγίζει την ησυχία του και καταλήγει
μόνος·
α διαιρέτη του φωτός πόσες μνήμες και πόσες ονειροπολήσεις σου οφείλω!
Τρέμει το φυλλοκάρδι μου μην χάσω
την διακριτική υποστήριξή σου και φανεί
η τρομερή αδυναμία μου!