Πραγματοποιήσου!...

Πραγματοποιήσου!...

Τα ειωθότα που σε συνεπαίρνουν ζητούν εξαργύρωση

Μέσα στην μέρα μέσα στις πληθυντικές συνήθειες και τον γαλανό ουρανό

Τις αλκυονίδες που πολύ σου αρέσουνε τις ιδιότητες

Των ηλιαχτίδων να σε αγγίζουν

Εσωκλείοντας το χάδι το φιλί

Πόση άρνηση να μπορέσει η λεβεντιά σου πόση αυταπάρνηση;

Φιλοσοφικός αέρας σε διαπνέει και αναφέρεται στο Ακατόρθωτο

Τεθλασμένες υιοθέτησες και σου επέστεψε ιερογλυφικά η γλώσσα

Τώρα θα ζήσεις με προσταχτική ελπίδας

Στην εύπλαστη ερημιά και την μοναξιά σου την ένδοξη

Βρες τον μίτο και ξεκουβάλα από το θλιβερό

τοπίο της πραγματικότητας-

Όπως το θέλει η ψυχή σου, πραγματοποιήσου!

Υποτακτικός…

Μπαινοβγαίνει στο ρήμα ο εγωισμός

Του ουσιαστικού. Στοιχίζεται στην μοναξιά το πνεύμα.

Νευρικό λουλούδι αψηφά το βάζο του και περπατά

επάνω στο τραπεζομάντιλο

Μπαρούτι αρώματος φορτωμένο.

Ο αέρας λαχανιάζει αλλόφρονας.

Τολμηρές είναι οι παρομοιώσεις και ξυραφίζουν

Το σεπτό σώμα της Αστραπής.

Εντολοδόχος είμαι της Ανάγκης.

Παράφραση εν ώρα καθήκοντος!..

Σου διηγούμαι θάλασσα και με πιστεύεις ακούγοντας κιόλας τον φλοίσβο.

Είσαι πυρίνους όπως η λάβα.

Οι σκέψεις μας συνιστούν μάγμα το απώτερο.

Θα μας μελετούν ως τις ερχόμενες χιλιετίες

προσπαθώντας ν’ ανακαλύψουνε το φως που μας τύφλωσε.

Στα προαύλια των εκκλησιών όπου σταυροκοπήθηκε ο φόβος μας και θρήσκεψε νομίζοντας θα κερδίσει και κάτι.

Βγήκα απ’ την επικοινωνία των απελπισμένων.

Με ακολούθησες.

Ευτυχία να ζεις μια φάρσα και να ξεγελάς τους άλλους με τον ρόλο σου!

Ευτυχία να ζεις παραφράζοντας την δυστυχία!

Ανθίζω…

Τι όρμος που είναι η νύχτα και τι αγκύλες προσφέρει

Στον φοβισμένο εαυτό σου τον άγουρο!;

Δανείζομαι ορμέμφυτα θαυμαστικά

Και φτιάχνω συνονθύλευμα ψυχολογίας.

Αδιάβαστος κατά το ήμισυ και μισός

πιο καλά διαβασμένος.

Επιφυλακτικός.

Νήπιο αίσθημα που με κρατείς, ποιός είναι ο μέγας Σκοπός σου;

Απέφυγα ύλη επείγουσα- δεν θα υποταχθώ σε μικρότητες.

Αν πλατειάζουν μέσα μου οι λέξεις, είμαι φερέφωνο θεού που παραφρόνησε.

Πονάει το αίμα μου που γράφω, πώς να σας το πω; λέω αλήθειες που κι εμένα με τρομάζουνε.

Αθέλητα κι όμως ανθίζω!