Άργησα πολύ μέσα στις σκέψεις μου …κι είναι
όλοι οι ήλιοι που ξέρω, ένα πελώριο τίποτα…
υποφέρω από μια νοσταλγία που δεν ποτέ και κουράζεται…
είναι όλα γύρω μου θλιμμένα, βραχνά-
με φωνάζουν που τα κοιτώ, τα κοιτώ.
Εγώ ανοίγω άλλες σελίδες, άγραφες που ακόμη
δεν έχουνε αφήσει το μελάνι να τις κάνει υποχείριο-
και τεντώνω
το σκοινί- δεν θα μου βγει σε καλό- χρειάζομαι
λίγη ελπίδα, δεν μπορεί
ένας άνθρωπος να ζήσει μοναχά πολεμώντας- θέλει
κι η μοίρα του να απολαύσει δύο φιλιά,
να κοιταχτεί μέσα σε δύο που τον αγαπάνε μάτια…
Και προσπαθώ
να ζήσω ένα όνειρο όπως που αξιώνουνε οι ποιητές
με λέξεις και με φαντασία να πλάσουν- πριν
έρθει ένα τέλος και με χώσουν τα μολύβια μου
βαθιά βαθιά- να είμαι
ένα δώρο σώμα
της πικραμένης γης…
...
31 Μαρτίου 2010
Φορώ ένα κύμα της θάλασσας
Φορώ ένα κύμα της θάλασσας
κι ένα πουκάμισο στεριάς που θάλλει.
Ίριδες πάνω μου αλλάζουν σε πολύχρωμη ετούτη την θνητή επιδερμίδα
που μοιάζει τώρα με ημίθεου λεοντή..
Και τα μάτια μου
βλέπουν πολύ μακριά:
σχεδόν μετά από την κοίτη
αυτού του ουράνιου ποταμού που έχει -κοίτα τον-
ερωτευμένα μέσα του
λόγια μου ψάρια…
κι ένα πουκάμισο στεριάς που θάλλει.
Ίριδες πάνω μου αλλάζουν σε πολύχρωμη ετούτη την θνητή επιδερμίδα
που μοιάζει τώρα με ημίθεου λεοντή..
Και τα μάτια μου
βλέπουν πολύ μακριά:
σχεδόν μετά από την κοίτη
αυτού του ουράνιου ποταμού που έχει -κοίτα τον-
ερωτευμένα μέσα του
λόγια μου ψάρια…
Γυρίζοντας άσκοπα μέσα σε ένα λερωμένο πια, αδιάφορο Μοναστηράκι,
Γυρίζοντας άσκοπα μέσα σε ένα λερωμένο πια, αδιάφορο Μοναστηράκι,
βρίσκω
να βοσκάει θύμηση, χλόη παρελθοντική η πρωτεύουσα:
τα μνημεία της
μισά θαμμένα και τα άλλα σ' αποκάλυψη
αναδίδουν αιώνων μια φθαρμένη λατρεία
που προσκυνάνε συγκλονισμένα τρανά οι φιλόλογοι.
Από την παιδική μου ηλικία έρχεται αυτό το πάθος:
σπουδάζω όλα τα αρχαία σημάδια-θέλω
οι κίονες να υποβαστάζουν και τα λόγια μου ακόμα.
Και σαν από ανασκαφές που μέσα μου ποτέ δεν τελειώνουν, ανακαλύπτω
έναν ήλιο παρελθοντικό που- περίεργο- λάμπει
ακόμα
όπως τον φιλοξενώ μέσα στα λόγια μου - κι όμως
ξεπερνά τα λόγια μου-
πάντα…
βρίσκω
να βοσκάει θύμηση, χλόη παρελθοντική η πρωτεύουσα:
τα μνημεία της
μισά θαμμένα και τα άλλα σ' αποκάλυψη
αναδίδουν αιώνων μια φθαρμένη λατρεία
που προσκυνάνε συγκλονισμένα τρανά οι φιλόλογοι.
Από την παιδική μου ηλικία έρχεται αυτό το πάθος:
σπουδάζω όλα τα αρχαία σημάδια-θέλω
οι κίονες να υποβαστάζουν και τα λόγια μου ακόμα.
Και σαν από ανασκαφές που μέσα μου ποτέ δεν τελειώνουν, ανακαλύπτω
έναν ήλιο παρελθοντικό που- περίεργο- λάμπει
ακόμα
όπως τον φιλοξενώ μέσα στα λόγια μου - κι όμως
ξεπερνά τα λόγια μου-
πάντα…
Πρέπει να διαβάσω τον άνεμο που σε λέει, πρέπει να διαβάσω την σιωπή
Πρέπει να διαβάσω τον άνεμο που σε λέει, πρέπει να διαβάσω την σιωπή
που κλείνεσαι τα βράδια σε μια κάμαρα και ύστερα
είσαι μια μάγισσα των πόλεων, μια μετενσάρκωση
λιθοβολημένης, για παράνομο έρωτα, κόρης.
Και θέλω να ακυρώσω όλες τις θρησκείες που θα σε δικάσουνε γιατί δεν ξέρουν
ότι η μόνη άξια θρησκεία είναι εκείνη
που δίνει εντολές η καρδιά….
που κλείνεσαι τα βράδια σε μια κάμαρα και ύστερα
είσαι μια μάγισσα των πόλεων, μια μετενσάρκωση
λιθοβολημένης, για παράνομο έρωτα, κόρης.
Και θέλω να ακυρώσω όλες τις θρησκείες που θα σε δικάσουνε γιατί δεν ξέρουν
ότι η μόνη άξια θρησκεία είναι εκείνη
που δίνει εντολές η καρδιά….
Κάνεις τσουλήθρα στα σύννεφα, χαμογελάς και πέφτεις
Κάνεις τσουλήθρα στα σύννεφα, χαμογελάς και πέφτεις
με τα γαλάζια μάτια σου
σχεδόν γυμνή
μέσα στην μέρα!
Με σάρκα πλασμένη από αφρό, κρινένιο δέρμα, μαλλιά
που τ' άγγιξε με αύρα η θάλασσα.
Και τότε,
που εγώ ζωγραφίζω ένα φεγγάρι μέσα μου, εσύ πριονίζεις
επιδέξια, μαστορικά και απαράμιλλα την νύχτα…
26.11.2009
Καβάλα
με τα γαλάζια μάτια σου
σχεδόν γυμνή
μέσα στην μέρα!
Με σάρκα πλασμένη από αφρό, κρινένιο δέρμα, μαλλιά
που τ' άγγιξε με αύρα η θάλασσα.
Και τότε,
που εγώ ζωγραφίζω ένα φεγγάρι μέσα μου, εσύ πριονίζεις
επιδέξια, μαστορικά και απαράμιλλα την νύχτα…
26.11.2009
Καβάλα
Μια νύχτα με την σκοτεινή σημασία μιας θλίψης
Μια νύχτα με την σκοτεινή σημασία μιας θλίψης
που με βρήκε ανήμπορο, να κοιτώ έξω από μένα και μέσα σε σένα.
Κλαίω με δάκρυα που ποτέ δεν θα δεις, δεν θα ξέρεις
πως γίνεται σκληρότερος τάχαμου ο λίθος.
Κι εκεί που νόμιζα ότι έχουν πυγμή τα λόγια μου, ένας αέρας
τα παίρνει και τα σκορπά πάνω από μια βαθιά της πεζότητας απέραντη θάλασσα..
21.11.2009
που με βρήκε ανήμπορο, να κοιτώ έξω από μένα και μέσα σε σένα.
Κλαίω με δάκρυα που ποτέ δεν θα δεις, δεν θα ξέρεις
πως γίνεται σκληρότερος τάχαμου ο λίθος.
Κι εκεί που νόμιζα ότι έχουν πυγμή τα λόγια μου, ένας αέρας
τα παίρνει και τα σκορπά πάνω από μια βαθιά της πεζότητας απέραντη θάλασσα..
21.11.2009
Μέσα μου είναι όλα πια κλειδωμένα καλά-
Μέσα μου είναι όλα πια κλειδωμένα καλά-
τόσο καλά που δεν ξέρω αν ποτέ ξανανοίξουνε.
Έχουνε αποκτήσει το εδικό βάρος της θλίψης..
Κανείς δεν θα με καταλάβει που γίνομαι
ερμητικότερος κι από μία σιωπή
που επιβάλλει στον περίγυρο των δέντρων του δάσους η νύχτα.
Και με αυτό το φορτίο- σαν να είναι ενός λάθους φορτίο-
αφήνομαι ολοένα να βουλιάζω
μέσα στων λέξεων την υγρή φυλακή!
τόσο καλά που δεν ξέρω αν ποτέ ξανανοίξουνε.
Έχουνε αποκτήσει το εδικό βάρος της θλίψης..
Κανείς δεν θα με καταλάβει που γίνομαι
ερμητικότερος κι από μία σιωπή
που επιβάλλει στον περίγυρο των δέντρων του δάσους η νύχτα.
Και με αυτό το φορτίο- σαν να είναι ενός λάθους φορτίο-
αφήνομαι ολοένα να βουλιάζω
μέσα στων λέξεων την υγρή φυλακή!
Το φως σχίζει σαν ένα μαχαίρι τον άκαρπο άνεμο.
Το φως σχίζει σαν ένα μαχαίρι τον άκαρπο άνεμο.
Πασχίζουν όλα να είναι υπαρκτά. Και οι ιδέες μου
τρίζουν
όπως που ωριμάζουνε καρπούζια
μέσα στην νύχτα γίνονται
βρώσιμες
τον Ιούλιο
τον Αύγουστο..
19.11.2009
Πασχίζουν όλα να είναι υπαρκτά. Και οι ιδέες μου
τρίζουν
όπως που ωριμάζουνε καρπούζια
μέσα στην νύχτα γίνονται
βρώσιμες
τον Ιούλιο
τον Αύγουστο..
19.11.2009
30 Μαρτίου 2010
Εκπτώσεις επί των εκπτώσεων
Εκπτώσεις επί των εκπτώσεων και μετά
προστάζει ανησυχία η εποχή!
Των χρημάτων η θρησκεία κλονίζεται,
οι άνθρωποι γίνονται άδειες μαριονέτες,
το περιεχόμενο της ψυχής
είναι αγωνία- δεν μπορείς
ν' αδιαφορήσεις: τινάξου
να φύγει η σκόνη σου-
είναι πια ακριβά τα αισθήματα· αν πεις
να σωπάσεις, δικάζεσαι ο ίδιος:
πληρώνουν τίμημα ευαισθησίας οι ποιητές!
Αειθαλής
και πρίγκιπας των ελπίδων, έλα
να μας μάθεις το φως!
1.12.2009
προστάζει ανησυχία η εποχή!
Των χρημάτων η θρησκεία κλονίζεται,
οι άνθρωποι γίνονται άδειες μαριονέτες,
το περιεχόμενο της ψυχής
είναι αγωνία- δεν μπορείς
ν' αδιαφορήσεις: τινάξου
να φύγει η σκόνη σου-
είναι πια ακριβά τα αισθήματα· αν πεις
να σωπάσεις, δικάζεσαι ο ίδιος:
πληρώνουν τίμημα ευαισθησίας οι ποιητές!
Αειθαλής
και πρίγκιπας των ελπίδων, έλα
να μας μάθεις το φως!
1.12.2009
Ταριχευμένο σώμα της μέρας, γυμνό
Ταριχευμένο σώμα της μέρας, γυμνό
πια, τεντωμένο,
απιθωμένο, πάνω στα ιζήματα των ποταμών, εκεί
που το νερό ξεπλένει σε διάρκεια το χώμα που αντιστέκεται
με ρίζες των δέντρων, με πεσμένα κίτρινα φύλλα, με μουσική
της πορείας του προς την μάνα του θάλασσα.
Στο φασκιωμένο σου κεφάλι κάποτε θα σφηνώθηκε
μια σκέψη θεού κι όλα σε σένα για εκείνον θα νίκησαν.
Τώρα με ένα φως που λιγοστεύει το απόγεμα
ζεματίζεται το κάθε ένα δευτερόλεπτο και γυρίζει
πάλι μέσα στην άοκνη ώρα
που είναι η πρώτη της δημιουργίας φωτιά!
Και των πουλιών τα τιτιβίσματα βαθαίνουν τον ώριμο ήχο
που συναντά της νύχτας η μαγική προσευχή!
1.12.2009
πια, τεντωμένο,
απιθωμένο, πάνω στα ιζήματα των ποταμών, εκεί
που το νερό ξεπλένει σε διάρκεια το χώμα που αντιστέκεται
με ρίζες των δέντρων, με πεσμένα κίτρινα φύλλα, με μουσική
της πορείας του προς την μάνα του θάλασσα.
Στο φασκιωμένο σου κεφάλι κάποτε θα σφηνώθηκε
μια σκέψη θεού κι όλα σε σένα για εκείνον θα νίκησαν.
Τώρα με ένα φως που λιγοστεύει το απόγεμα
ζεματίζεται το κάθε ένα δευτερόλεπτο και γυρίζει
πάλι μέσα στην άοκνη ώρα
που είναι η πρώτη της δημιουργίας φωτιά!
Και των πουλιών τα τιτιβίσματα βαθαίνουν τον ώριμο ήχο
που συναντά της νύχτας η μαγική προσευχή!
1.12.2009
Τι ζητά μια φιλολογία ψύλλου από μια έπαρση αετού;
Τι ζητά μια φιλολογία ψύλλου από μια έπαρση αετού;
Και ποιό είναι το διαφεύγον της νόημα;
Αν ακυρώσεις το μέτρο που διέπει των πραγμάτων την κίνηση, αν σκεφτείς
πέρα από το λόγο- να:
το ποίημα!
1.12.2009
Και ποιό είναι το διαφεύγον της νόημα;
Αν ακυρώσεις το μέτρο που διέπει των πραγμάτων την κίνηση, αν σκεφτείς
πέρα από το λόγο- να:
το ποίημα!
1.12.2009
Το πρωί ξιπάζεται ότι όλα τα ξέρει..
Το πρωί ξιπάζεται ότι όλα τα ξέρει..
μέσα στην κρυψίνοια των σύννεφων διαγνώθεις
προθέσεις κακές ενός ανήλεου θεού.
Και μετά μια ψιλή βροχή
που κρεμά αυτές τις λιγνές νερένιες της υποσχέσεις
ώσπου ν' αγγίξουν το χώμα
σιγά σιγά
και να γίνουν στο τέλος
ένα απαλό σπάσιμο νεροσταγόνας
πάνω στην αιώνια γη.
Βάλε τώρα να φάμε-
ή να πιούμε καφέ
κοιτάζοντας πίσω απ' το τζάμι
εκεί που η ρομαντική ψυχή σου ενώνει
μέσα της
όλες τις εποχές
και ζωγραφίζει αυτά τα όστρακα που μάζεψα μιαν άλλη μέρα
εκεί στην παραλία
για να νιώσεις την έκπληξη
και να δεις πόσο απλά θέλω να βλέπω την ζωή…
1.12.2009
μέσα στην κρυψίνοια των σύννεφων διαγνώθεις
προθέσεις κακές ενός ανήλεου θεού.
Και μετά μια ψιλή βροχή
που κρεμά αυτές τις λιγνές νερένιες της υποσχέσεις
ώσπου ν' αγγίξουν το χώμα
σιγά σιγά
και να γίνουν στο τέλος
ένα απαλό σπάσιμο νεροσταγόνας
πάνω στην αιώνια γη.
Βάλε τώρα να φάμε-
ή να πιούμε καφέ
κοιτάζοντας πίσω απ' το τζάμι
εκεί που η ρομαντική ψυχή σου ενώνει
μέσα της
όλες τις εποχές
και ζωγραφίζει αυτά τα όστρακα που μάζεψα μιαν άλλη μέρα
εκεί στην παραλία
για να νιώσεις την έκπληξη
και να δεις πόσο απλά θέλω να βλέπω την ζωή…
1.12.2009
Στην μέρα που τελειώνει, εσύ είσαι μια ανθισμένη αντίσταση
Στην μέρα που τελειώνει, εσύ είσαι μια ανθισμένη αντίσταση
που τρέμει και λάμπει.
Κόψε αυτόν τον λώρο με την μοναξιά, βγες στον κόσμο, άκου:
τ' αστέρια μιλούνε με χιλιάδες φωνές κι εσύ
βαρέθηκες να κρατάς μια ξιφολόγχη
που ορίζει πάντα κάποια απειλή.
Μέσα στο βιβλίο που διαβάζεις, τα γράμματα ζαλίζουν τα μάτια σου, χοροπηδούν
από σελίδα σε σελίδα: αγρίμια
αιλουροειδή που φύση ανήμερη έχουνε.
Και φτιάχνει μουσικές αλέγκρο το ασημένιο φεγγάρι…
1.12.2009
που τρέμει και λάμπει.
Κόψε αυτόν τον λώρο με την μοναξιά, βγες στον κόσμο, άκου:
τ' αστέρια μιλούνε με χιλιάδες φωνές κι εσύ
βαρέθηκες να κρατάς μια ξιφολόγχη
που ορίζει πάντα κάποια απειλή.
Μέσα στο βιβλίο που διαβάζεις, τα γράμματα ζαλίζουν τα μάτια σου, χοροπηδούν
από σελίδα σε σελίδα: αγρίμια
αιλουροειδή που φύση ανήμερη έχουνε.
Και φτιάχνει μουσικές αλέγκρο το ασημένιο φεγγάρι…
1.12.2009
Τα σπίτια είναι βαφτισμένα στην ώχρα
Τα σπίτια είναι βαφτισμένα στην ώχρα και αναβαίνουν σιγά
εκείνη την πλαγιά που κι η ψυχή μου φαίνεται
μετά,
να ομονοεί με το ηλιοβασίλεμα.
Λίγο πιο χαμηλά από τον ουρανό και με έναν
ενδοιασμό να είναι πάντοτε κατοικημένα.
Πάντως κάθε πρωί ανοίγουν τα παράθυρά τους και χαμογελούν στον ήλιο.
Στις ταράτσες τους
περιφέρεται ένας άστεγος άνεμος
ανάμεσα στις πολλές αντένες και το βορινό άστρο,
που τις νύχτες κάνει τα όνειρα των ανθρώπων πιο ποιητικά….
1.12.2009
εκείνη την πλαγιά που κι η ψυχή μου φαίνεται
μετά,
να ομονοεί με το ηλιοβασίλεμα.
Λίγο πιο χαμηλά από τον ουρανό και με έναν
ενδοιασμό να είναι πάντοτε κατοικημένα.
Πάντως κάθε πρωί ανοίγουν τα παράθυρά τους και χαμογελούν στον ήλιο.
Στις ταράτσες τους
περιφέρεται ένας άστεγος άνεμος
ανάμεσα στις πολλές αντένες και το βορινό άστρο,
που τις νύχτες κάνει τα όνειρα των ανθρώπων πιο ποιητικά….
1.12.2009
Παρασκευάζω ένα ελιξίριο
Παρασκευάζω ένα ελιξίριο που κάνει
να αναδομούνται τα μέλη μου και εύρωστα
να κλωτσούν σαν μία μπάλα την υδρόγειο.
Επάνω της είναι ζωγραφισμένα όλα τα αρχαία κρατίδια
που τώρα δεν υπάρχουν πια.
Ακινητούν οι ιδέες- οι πολιτικές ωχριούν: και μπαίνω
μέσα στην νέα εποχή, με λεοντή σπουδαία.
Οι λέξεις
μου παραστέκονται. Όχι θρησκείες
για μένα. Θέλω
ένα πολύ ανθρώπινο πλανήτη, για να ζω.
Όπως αξίζω χρυσάφι καρδιάς και πείσμονας
μόνο σε σκέψεις ενός μοναχικού συνέχεια καταφεύγω…
1.12.2009
να αναδομούνται τα μέλη μου και εύρωστα
να κλωτσούν σαν μία μπάλα την υδρόγειο.
Επάνω της είναι ζωγραφισμένα όλα τα αρχαία κρατίδια
που τώρα δεν υπάρχουν πια.
Ακινητούν οι ιδέες- οι πολιτικές ωχριούν: και μπαίνω
μέσα στην νέα εποχή, με λεοντή σπουδαία.
Οι λέξεις
μου παραστέκονται. Όχι θρησκείες
για μένα. Θέλω
ένα πολύ ανθρώπινο πλανήτη, για να ζω.
Όπως αξίζω χρυσάφι καρδιάς και πείσμονας
μόνο σε σκέψεις ενός μοναχικού συνέχεια καταφεύγω…
1.12.2009
29 Μαρτίου 2010
Και άντε τώρα να τα καταφέρω με ετούτα τα συμπράγκαλα
Και άντε τώρα να τα καταφέρω με ετούτα τα συμπράγκαλα
που δονούνται τιποτένια και φτενό ήχο βγάζουν
όχι ζωής..
Ο χρόνος είναι μετανοιωμένος και θεσπίζει νόμους
για μια αμφίβολη ματαιότητα.
Όλα ηχούνε πάντα υποκειμενικά.
Όταν ήμουν πιο νέος, είχα αγαπήσει την θεωρία των
εκπυρσοκροτήσεων-
ανατίναζα ευχάριστα το κάθε εμπόδιο. Τώρα κάθομαι
να σκεφτώ πόσα απίδια θα χωρέσει ο σάκος
και βρίσκω να μου λέει ψέματα κι αυτό το πεπρωμένο ακόμα..
Το γένος της θλίψης, αφήνω μια κραυγή σχηματισμένη από άμετρη πίκρα
να σχίζει σαν αστραπή, τον αέρα.
Ζω για να παράγω αντίφαση.
Ηθελημένα..
Ηθελημένα; Ποιός ξέρει
αν καταργώντας τα σύνορα μιας χώρας, πάνω στην υδρόγειο,
δημιουργείται μια άλλη χώρα
ενός παράξενου ψυχικού σου καμβά…
1.12.2009
που δονούνται τιποτένια και φτενό ήχο βγάζουν
όχι ζωής..
Ο χρόνος είναι μετανοιωμένος και θεσπίζει νόμους
για μια αμφίβολη ματαιότητα.
Όλα ηχούνε πάντα υποκειμενικά.
Όταν ήμουν πιο νέος, είχα αγαπήσει την θεωρία των
εκπυρσοκροτήσεων-
ανατίναζα ευχάριστα το κάθε εμπόδιο. Τώρα κάθομαι
να σκεφτώ πόσα απίδια θα χωρέσει ο σάκος
και βρίσκω να μου λέει ψέματα κι αυτό το πεπρωμένο ακόμα..
Το γένος της θλίψης, αφήνω μια κραυγή σχηματισμένη από άμετρη πίκρα
να σχίζει σαν αστραπή, τον αέρα.
Ζω για να παράγω αντίφαση.
Ηθελημένα..
Ηθελημένα; Ποιός ξέρει
αν καταργώντας τα σύνορα μιας χώρας, πάνω στην υδρόγειο,
δημιουργείται μια άλλη χώρα
ενός παράξενου ψυχικού σου καμβά…
1.12.2009
Φοβούμαι πια, πως ό,τι λέω κάποτε θα παρεξηγηθεί
Φοβούμαι πια, πως ό,τι λέω κάποτε θα παρεξηγηθεί- αλλά έχουν
ανάψει μέσα μου χίλιες λαμπάδες
ιδεών-πώς να σωπάσω;
Aκούω τον ήλιο, τρίζει το πέλαγο,
νερά πιο νοηματικά που ακούγονται, βαθαίνει η μοίρα
και πλάι στο ένα μου πολλοί είναι εκείνοι που θα θέλουν να προσθέσουν
ακόμα ένα χαμόγελο-όπως θα ήθελα
να το χαρίσω στα παιδιά- τόση σοφία
έχουν τα μάτια τους- σαν με κοιτούν
έχω όλη την θάλασσα-
Σαν μια ελπίδα αστείρευτη, σαν ένα ατέλειωτο άσμα
που ραίνει όλες τις ώρες με χρυσάφι της καλής καρδιάς…
Πώς να σωπάσω;
30.11.2009
ανάψει μέσα μου χίλιες λαμπάδες
ιδεών-πώς να σωπάσω;
Aκούω τον ήλιο, τρίζει το πέλαγο,
νερά πιο νοηματικά που ακούγονται, βαθαίνει η μοίρα
και πλάι στο ένα μου πολλοί είναι εκείνοι που θα θέλουν να προσθέσουν
ακόμα ένα χαμόγελο-όπως θα ήθελα
να το χαρίσω στα παιδιά- τόση σοφία
έχουν τα μάτια τους- σαν με κοιτούν
έχω όλη την θάλασσα-
Σαν μια ελπίδα αστείρευτη, σαν ένα ατέλειωτο άσμα
που ραίνει όλες τις ώρες με χρυσάφι της καλής καρδιάς…
Πώς να σωπάσω;
30.11.2009
Τα κόκαλα μου τρίβονται πια το ένα με το άλλο
Τα κόκαλα μου τρίβονται πια το ένα με το άλλο, τα κόκαλά μου αποσυναρμολογούνται
δεν δέχονται την αρχιτεκτονική του θεού, θέλουν να φύγει
η σάρκα, το αίμα, θέλουν να γίνω
άϋλος και ανύπαρκτος, αόρατος σκύλος
που για όλα γαυγίζει…
Και δεν έχω
καταλήξει ακόμα αν παίρνοντας αυτόν τον δρόμο της σκέψης, εγώ που βασανίζομαι
ν' αρμόσω τόσες παρομοιώσεις, θα μπορέσω να κάνω
πάλι ένα κορμί από καινούργιο υλικό πηλό
που δεν έχει ανάγκη θρησκεία και κινητήρια πνοή, δεν έχει ανάγκη
να πάει σε κανέναν παράδεισο- κι ούτε που θέλει
να δοκιμάσει της τιμωρίας τα μήλα…
29.11.2009
δεν δέχονται την αρχιτεκτονική του θεού, θέλουν να φύγει
η σάρκα, το αίμα, θέλουν να γίνω
άϋλος και ανύπαρκτος, αόρατος σκύλος
που για όλα γαυγίζει…
Και δεν έχω
καταλήξει ακόμα αν παίρνοντας αυτόν τον δρόμο της σκέψης, εγώ που βασανίζομαι
ν' αρμόσω τόσες παρομοιώσεις, θα μπορέσω να κάνω
πάλι ένα κορμί από καινούργιο υλικό πηλό
που δεν έχει ανάγκη θρησκεία και κινητήρια πνοή, δεν έχει ανάγκη
να πάει σε κανέναν παράδεισο- κι ούτε που θέλει
να δοκιμάσει της τιμωρίας τα μήλα…
29.11.2009
Καταθέτω την καρδιά μου στο κοιμητήριο αυτό που αποταμίευσε τόσες ωραίες μαργαρίτες
Καταθέτω την καρδιά μου στο κοιμητήριο αυτό που αποταμίευσε τόσες ωραίες μαργαρίτες
μιαν άνοιξη που κι εγώ κάποτε ήμουν άλλος,
πιο χαρούμενος, πιο ερωτευμένος και δεν είχαν τα λόγια μου
νιώσει μια στάλα την πίκρα.
Καταθέτω την καρδιά μου και θα είμαι εδώ
από τούδε και πέρα, να βυζαίνω το γάλα της χλόης
απ' τον κάτω μαστό
που μου έδωσε η μάνα τροφός, η απέθαντη γη……
29.11.2009
μιαν άνοιξη που κι εγώ κάποτε ήμουν άλλος,
πιο χαρούμενος, πιο ερωτευμένος και δεν είχαν τα λόγια μου
νιώσει μια στάλα την πίκρα.
Καταθέτω την καρδιά μου και θα είμαι εδώ
από τούδε και πέρα, να βυζαίνω το γάλα της χλόης
απ' τον κάτω μαστό
που μου έδωσε η μάνα τροφός, η απέθαντη γη……
29.11.2009
Τα λουλούδια επαγγέλλονται χρώματα
Τα λουλούδια επαγγέλλονται χρώματα, η καρδιά μου
χαίρεται να τραγουδά και να τραγουδά.
Είναι ένα ουράνιο τόξο που ξεκινά από μένα και καταλήγει σ' εμένα:
σαν ένας στίχος πολύχρωμος που μου τον χάρισε κάποτε ο θεός
κι έχω φυλάξει τα λόγια του μέσα μου
Όπως μια ακατάληπτη γραφή που την δασμολογεί ερωτικά όπως την ακουμπά το πέλαγος.
χαίρεται να τραγουδά και να τραγουδά.
Είναι ένα ουράνιο τόξο που ξεκινά από μένα και καταλήγει σ' εμένα:
σαν ένας στίχος πολύχρωμος που μου τον χάρισε κάποτε ο θεός
κι έχω φυλάξει τα λόγια του μέσα μου
Όπως μια ακατάληπτη γραφή που την δασμολογεί ερωτικά όπως την ακουμπά το πέλαγος.
28 Μαρτίου 2010
Τα λόγια είναι λόγια και λόγια πάντα θα μείνουνε
Τα λόγια είναι λόγια και λόγια πάντα θα μείνουνε -αλλά εσύ
που ξύπνησες τρομαγμένος μια νύχτα και άκουσες τις άλλες μουσικές,
κάτω απ' το γεμάτο φεγγάρι, έλα και πες μου,
είναι η ώρα τώρα που η ψυχή λευτερώνεται και λαφυραγωγεί
το πέλαγο
όπως μονάχη φεύγει να ταξιδέψει μες το θεϊκό της άπειρο..
Είπα, δεν είπα- τι αλήθεια να πω;…
Εγώ είμαι ένα σύνορο που ποτέ δεν τηρήθηκε, μια χώρα
που όλοι οι πολίτες της είναι δυο μέτρα μπόι μες το συναισθηματικό τους ξημέρωμα.
Και δεν ξέρω εάν μιλώντας πορφυρά μια μέρα των ημερών θα φτάσω
να κάμω έναν ωραίο ουρανό της δύσης που έχει
ματώσει όλα τα πουλιά του για να μην
ωραία τραγούδια πατρίδας του θυμίζουνε.
29.11.2009
που ξύπνησες τρομαγμένος μια νύχτα και άκουσες τις άλλες μουσικές,
κάτω απ' το γεμάτο φεγγάρι, έλα και πες μου,
είναι η ώρα τώρα που η ψυχή λευτερώνεται και λαφυραγωγεί
το πέλαγο
όπως μονάχη φεύγει να ταξιδέψει μες το θεϊκό της άπειρο..
Είπα, δεν είπα- τι αλήθεια να πω;…
Εγώ είμαι ένα σύνορο που ποτέ δεν τηρήθηκε, μια χώρα
που όλοι οι πολίτες της είναι δυο μέτρα μπόι μες το συναισθηματικό τους ξημέρωμα.
Και δεν ξέρω εάν μιλώντας πορφυρά μια μέρα των ημερών θα φτάσω
να κάμω έναν ωραίο ουρανό της δύσης που έχει
ματώσει όλα τα πουλιά του για να μην
ωραία τραγούδια πατρίδας του θυμίζουνε.
29.11.2009
Μια αυθεντική φωνή πουλιού
Μια αυθεντική φωνή πουλιού που κάνει
λαγαρό τον αέρα μέσα
σ' αυτό το κρύο χειμωνιάτικο μεσημέρι.
Παρατηρώ και κάτι λείπει:
οι λεμονιές φορτώθηκαν πάλι καρπό, τις κάνει να γυαλίζουνε ο ήλιος,
η ημέρα γράφει την ωραία καμπύλη της
απαλή και ολόφρεσκη
μέσα στον αποταμιευτικό χρόνο.
Παρατηρώ και κάτι λείπει:
στις γλάστρες γράφτηκαν τα ανθισμένα ποιήματα της τριανταφυλλιάς,
στο χώμα, που μυρίζει φεγγάρι, κοιμόνται νεκρά τα πεσμένα των δέντρων τα φύλλα.
Εξάντλησε μου όλη την σκέψη, την χορδή της καρδιάς μου καν' την να λαλήσει υπέροχα.
Παρατηρώ και κάτι λείπει:
είναι το μεσημέρι δόκανο που εζώγρησα αυτήν την άγρια απείθαρχη αθανασία!
29.11.2009
λαγαρό τον αέρα μέσα
σ' αυτό το κρύο χειμωνιάτικο μεσημέρι.
Παρατηρώ και κάτι λείπει:
οι λεμονιές φορτώθηκαν πάλι καρπό, τις κάνει να γυαλίζουνε ο ήλιος,
η ημέρα γράφει την ωραία καμπύλη της
απαλή και ολόφρεσκη
μέσα στον αποταμιευτικό χρόνο.
Παρατηρώ και κάτι λείπει:
στις γλάστρες γράφτηκαν τα ανθισμένα ποιήματα της τριανταφυλλιάς,
στο χώμα, που μυρίζει φεγγάρι, κοιμόνται νεκρά τα πεσμένα των δέντρων τα φύλλα.
Εξάντλησε μου όλη την σκέψη, την χορδή της καρδιάς μου καν' την να λαλήσει υπέροχα.
Παρατηρώ και κάτι λείπει:
είναι το μεσημέρι δόκανο που εζώγρησα αυτήν την άγρια απείθαρχη αθανασία!
29.11.2009
Ζωγραφίζω μια πέτρα
Ζωγραφίζω μια πέτρα κι επάνω της
τρέχουνε ιαματικά νερά,
σαν να λατρεύουν την υγεία.
Η γη
δέχεται να φλυαρούν επάνω της. Μια γίδα
είναι που σκέφτεται ατίθασα σκαρφαλώνοντας
πάνω στ' απόκρυφα βράχια ενός περισπωμένου Νοέμβρη.
Κάπου στην Κρήτη..
Είναι φωταγωγημένο μινωικά το απόγεμα, είναι
με αρχαίο αγλάισμα αργασμένο.
Τόσο που ένας πρίγκιπας ήλιος πηγαίνει τώρα να χαθεί
πίσω απ' τα παλάτια των σκοτεινών πέρα βουνών…
29.11.2009
τρέχουνε ιαματικά νερά,
σαν να λατρεύουν την υγεία.
Η γη
δέχεται να φλυαρούν επάνω της. Μια γίδα
είναι που σκέφτεται ατίθασα σκαρφαλώνοντας
πάνω στ' απόκρυφα βράχια ενός περισπωμένου Νοέμβρη.
Κάπου στην Κρήτη..
Είναι φωταγωγημένο μινωικά το απόγεμα, είναι
με αρχαίο αγλάισμα αργασμένο.
Τόσο που ένας πρίγκιπας ήλιος πηγαίνει τώρα να χαθεί
πίσω απ' τα παλάτια των σκοτεινών πέρα βουνών…
29.11.2009
Πρέπει να κάνω τους λογαριασμούς μου
Πρέπει να κάνω τους λογαριασμούς μου
με τον θεό, πρέπει να τα βρω
με τον χρόνο
να ζήσω μέσα στην τιμιότητα του ελάχιστου, να μην έχω ανάγκη
το όνειρο που δεν μου ταιριάζει. Πρέπει
να συρρικνώσω τις επιθυμίες μου
που Λερναίες Ύδρες και μπα σε καλό μου μέσα μου σκάβουνε
να αναιρέσουν εμένα που ήθελα πάνω απ' όλα εσένα..
29.11.2009
Αθήνα
με τον θεό, πρέπει να τα βρω
με τον χρόνο
να ζήσω μέσα στην τιμιότητα του ελάχιστου, να μην έχω ανάγκη
το όνειρο που δεν μου ταιριάζει. Πρέπει
να συρρικνώσω τις επιθυμίες μου
που Λερναίες Ύδρες και μπα σε καλό μου μέσα μου σκάβουνε
να αναιρέσουν εμένα που ήθελα πάνω απ' όλα εσένα..
29.11.2009
Αθήνα
Κάποτε που εγώ κι εσύ θα λείπουμε
Ζουμπούλια κάποτε αγιοδημητριάτικα
και τα χρυσάνθεμα των εξομολογήσεων
μέσα στο βάζο ανάψανε όπως με μια ανάσα κάποτε θα γένει
κι εμείς να λείπουμε- όπως με μια ανάσα
ερωτευτήκαμε, πήραμε το φιλί, πήραμε την καρδιά κατόπι – όπως μείναμε αιώνια έφηβοι για να τα κάνουμε όλα ποίημα…
Και βρήκαμε αποκούμπι σε αυτό το βασανάκι που σε ξενυχτάει, δεν σε αφήνει
να ζήσεις φυσιολογικά
καπνίζοντας, κοιτάζοντας
που όλα γύρω σου είναι εφήμερα και στήνονται
κι αν στήνονται σαθρά.
Κάποτε που εγώ κι εσύ θα λείπουμε κι όμως σε μια σελίδα
ενός βιβλίου που είναι του μυαλού σου ο καθρέπτης
και της καρδιάς δες, θα ραγίσεις μια στιγμή το βλέμμα
του αναγνώστη αυτού του μέλλοντος, κι ίσως δακρύσει
νιώθοντας ό,τι ένοιωσες και ό,τι μπόρεσες
απ' την ζωή που σε πυρπόλησε ν' αρπάξεις…
28.11.2009
και τα χρυσάνθεμα των εξομολογήσεων
μέσα στο βάζο ανάψανε όπως με μια ανάσα κάποτε θα γένει
κι εμείς να λείπουμε- όπως με μια ανάσα
ερωτευτήκαμε, πήραμε το φιλί, πήραμε την καρδιά κατόπι – όπως μείναμε αιώνια έφηβοι για να τα κάνουμε όλα ποίημα…
Και βρήκαμε αποκούμπι σε αυτό το βασανάκι που σε ξενυχτάει, δεν σε αφήνει
να ζήσεις φυσιολογικά
καπνίζοντας, κοιτάζοντας
που όλα γύρω σου είναι εφήμερα και στήνονται
κι αν στήνονται σαθρά.
Κάποτε που εγώ κι εσύ θα λείπουμε κι όμως σε μια σελίδα
ενός βιβλίου που είναι του μυαλού σου ο καθρέπτης
και της καρδιάς δες, θα ραγίσεις μια στιγμή το βλέμμα
του αναγνώστη αυτού του μέλλοντος, κι ίσως δακρύσει
νιώθοντας ό,τι ένοιωσες και ό,τι μπόρεσες
απ' την ζωή που σε πυρπόλησε ν' αρπάξεις…
28.11.2009
Οι σκέψεις μου είναι πιο γρήγορες ή τα γεγονότα;
Οι σκέψεις μου είναι πιο γρήγορες ή τα γεγονότα;
Εκεί που νοιώθω να με γυμνάζει σε σκληράδα ο καιρός,
είμαι
δεν είμαι έτοιμος ν' αντέξω αυτήν την μοίρα…
Κι οι άνθρωποι
τριγύρω μου παίζουν μια άμυνα- ποιός να επιτεθεί; Όλοι
φοβούνται:
αν απλώσεις το χέρι θα έρθουν κοντά σου σα φοβισμένα δαρμένα παιδιά
που επάνω τους δοκίμασε η δασκάλα ζωή την πιο ακραία τιμωρία….
28.11.2009
Εκεί που νοιώθω να με γυμνάζει σε σκληράδα ο καιρός,
είμαι
δεν είμαι έτοιμος ν' αντέξω αυτήν την μοίρα…
Κι οι άνθρωποι
τριγύρω μου παίζουν μια άμυνα- ποιός να επιτεθεί; Όλοι
φοβούνται:
αν απλώσεις το χέρι θα έρθουν κοντά σου σα φοβισμένα δαρμένα παιδιά
που επάνω τους δοκίμασε η δασκάλα ζωή την πιο ακραία τιμωρία….
28.11.2009
ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ..
ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ..
Ποιάς γενιάς ο μόχθος και την ιστορία ποτίζοντας με αίμα μια μέρα θα γίνει
αλλιώς η δόξα καταγεγραμμένη μέσα στις μυρσίνες, αλλιώς
ο ήλιος πάνω στα λευκά κόκαλα των νεκρών
που ακόμα ανδραγαθήματα μυρίζουν,
κι από το ποίημα έξω στέκονται
τα λόγια του Βελεστινλή ώσπου
να ξαναζωντανέψει μέσα μου κι εκεί
απ' τα νερά του ποταμού ν' αναστηθεί και αναβαπτιζόμενος
στο φως, να ρθει κοντά μου…
Και στο μικρό παλιό πέτρινο εκκλησάκι που ιερουργούνε
τρεις αιώνες οι άνεμοι και η φωτιά
του γένους, πάλι ν' ακουστούν τα σήμαντρα ασκώντας
πάλι δικαίωμα ελευθερία…
Α να μπορούσα
μια στιγμή ο ταπεινός να αξιωθώ να πω για την μεγάλη
καρδιά του-
όπως εγγράφεται αέρινα και φωτεινή
μέσα μου-
και ως το διάβα των αιώνων…
28.11.2009
Αθήνα
Ποιάς γενιάς ο μόχθος και την ιστορία ποτίζοντας με αίμα μια μέρα θα γίνει
αλλιώς η δόξα καταγεγραμμένη μέσα στις μυρσίνες, αλλιώς
ο ήλιος πάνω στα λευκά κόκαλα των νεκρών
που ακόμα ανδραγαθήματα μυρίζουν,
κι από το ποίημα έξω στέκονται
τα λόγια του Βελεστινλή ώσπου
να ξαναζωντανέψει μέσα μου κι εκεί
απ' τα νερά του ποταμού ν' αναστηθεί και αναβαπτιζόμενος
στο φως, να ρθει κοντά μου…
Και στο μικρό παλιό πέτρινο εκκλησάκι που ιερουργούνε
τρεις αιώνες οι άνεμοι και η φωτιά
του γένους, πάλι ν' ακουστούν τα σήμαντρα ασκώντας
πάλι δικαίωμα ελευθερία…
Α να μπορούσα
μια στιγμή ο ταπεινός να αξιωθώ να πω για την μεγάλη
καρδιά του-
όπως εγγράφεται αέρινα και φωτεινή
μέσα μου-
και ως το διάβα των αιώνων…
28.11.2009
Αθήνα
27 Μαρτίου 2010
Έτσι όπως πάω πια λαχανιασμένος στις σελίδες μου
Έτσι όπως πάω πια λαχανιασμένος στις σελίδες μου
ούτε κι ο θάνατος πια δεν με θέλει-
τι να τον κάνει έναν αθλητή που δεν ξεπέζεψε
ποτέ;
Εκείνος θέλει πιο πειθήνιους υπηρέτες.
Εγώ
εργολάβος απείθειας
ρημάζω το status του, τον απορυθμίζω.
Θεωρώ ευστοχία: μιλώ
την παρομοίωση που ξεδιπλώνει όλη την θάλασσα
και κάνει τον έρωτα απίστευτο δώρο,
το φιλί που καίει ως και το άηχο χαρτί
που από χτύπο καρδιάς δεν γνωρίζει.
Χωρίς κανόνες πια, χωρίς ανταμοιβές
έχω αφήσει να με παρασύρουν οι άνεμοι
του μυαλού- δεν ξέρω την ρότα μου- πάω
σ' έναν συντελεσμένο χρόνο όπου πια ξεγράφονται
τα γραμμένα μου και απομένει
ένα υπερσυντέλικο χάος..
ούτε κι ο θάνατος πια δεν με θέλει-
τι να τον κάνει έναν αθλητή που δεν ξεπέζεψε
ποτέ;
Εκείνος θέλει πιο πειθήνιους υπηρέτες.
Εγώ
εργολάβος απείθειας
ρημάζω το status του, τον απορυθμίζω.
Θεωρώ ευστοχία: μιλώ
την παρομοίωση που ξεδιπλώνει όλη την θάλασσα
και κάνει τον έρωτα απίστευτο δώρο,
το φιλί που καίει ως και το άηχο χαρτί
που από χτύπο καρδιάς δεν γνωρίζει.
Χωρίς κανόνες πια, χωρίς ανταμοιβές
έχω αφήσει να με παρασύρουν οι άνεμοι
του μυαλού- δεν ξέρω την ρότα μου- πάω
σ' έναν συντελεσμένο χρόνο όπου πια ξεγράφονται
τα γραμμένα μου και απομένει
ένα υπερσυντέλικο χάος..
Η μέρα χύνεται σαν ένα νερό που πέφτει από ψηλά
Η μέρα χύνεται σαν ένα νερό που πέφτει από ψηλά κι ακούγεται
μια ζωντανή κωδωνοκρουσία-
Εσύ είσαι πράσινος, όχι φυλλοβόλος:
καρπός που έδεσε επάνω της μια αιωνόβια καρυδιά.
Τα πουλιά στα κλαδιά σου
είναι ένας δοκιμασμένος ανάπαιστος
που τρώει τα σωθικά του ήλιου.
Με τόσο τραγούδι της θάλασσας
στο μυαλό σου που πας; θα σε κάνουν
νότα οι φλογέρες
των σύννεφων, θα ακουστείς
στα πέρα πλάτη..
Και τα λόγια σου σαν διαμάντια πικρά ωραία δάκρυα, θα κυλήσουν
πως κυλάει αιώνιο το απόγεμα -και θα χαθούν
στην απέραντη στιγμή μιας μαχόμενης
για μία νέα αθωότητα ποίησης…
28.11.2009
Αθήνα
μια ζωντανή κωδωνοκρουσία-
Εσύ είσαι πράσινος, όχι φυλλοβόλος:
καρπός που έδεσε επάνω της μια αιωνόβια καρυδιά.
Τα πουλιά στα κλαδιά σου
είναι ένας δοκιμασμένος ανάπαιστος
που τρώει τα σωθικά του ήλιου.
Με τόσο τραγούδι της θάλασσας
στο μυαλό σου που πας; θα σε κάνουν
νότα οι φλογέρες
των σύννεφων, θα ακουστείς
στα πέρα πλάτη..
Και τα λόγια σου σαν διαμάντια πικρά ωραία δάκρυα, θα κυλήσουν
πως κυλάει αιώνιο το απόγεμα -και θα χαθούν
στην απέραντη στιγμή μιας μαχόμενης
για μία νέα αθωότητα ποίησης…
28.11.2009
Αθήνα
Ένα πουλί μες την αναποφάσιστη ελαφρότητα του ουρανού
Ένα πουλί μες την αναποφάσιστη ελαφρότητα του ουρανού, ένα παρασυρμένο από άνεμο αίσθημα-
Πρωί όπως είναι τίποτα τα λόγια και αφήνει
μια καλημέρα να πλέει ένας θλιμμένος σκεφτικός άνθρωπος-
Η ψυχή σχεδόν δεν ξέρει η ίδια τις αλήθειες της αλλά νομίζει
ότι όλα έγιναν με φροντίδα θεού-
σχεδόν έτοιμος να ερωτευτώ κι εσένα κι εσένα κι εσένα
που γυρίζεις από το χτες μου και με τα μελαγχολικά μάτια σου κάνεις
υποφερτό το αδέξιο ποίημα-
Το πρωί βαφτίζει με την δροσιά του τον ζωντανό μενεξέ
που κοίμιζε όλη την νύχτα μέσα του μια μάνα μέλισσα-
Ανθίζει ανθίζει ο λόγος:
ο δικός μου και όλων μας-
Είναι ένας γονιμοποιημένος τάφος απ' όπου θα αναστηθούν τα μυστικά μιας άλλης γλώσσας..
Μια μέρα, λέω…
26.11.2009
Καβάλα
Πρωί όπως είναι τίποτα τα λόγια και αφήνει
μια καλημέρα να πλέει ένας θλιμμένος σκεφτικός άνθρωπος-
Η ψυχή σχεδόν δεν ξέρει η ίδια τις αλήθειες της αλλά νομίζει
ότι όλα έγιναν με φροντίδα θεού-
σχεδόν έτοιμος να ερωτευτώ κι εσένα κι εσένα κι εσένα
που γυρίζεις από το χτες μου και με τα μελαγχολικά μάτια σου κάνεις
υποφερτό το αδέξιο ποίημα-
Το πρωί βαφτίζει με την δροσιά του τον ζωντανό μενεξέ
που κοίμιζε όλη την νύχτα μέσα του μια μάνα μέλισσα-
Ανθίζει ανθίζει ο λόγος:
ο δικός μου και όλων μας-
Είναι ένας γονιμοποιημένος τάφος απ' όπου θα αναστηθούν τα μυστικά μιας άλλης γλώσσας..
Μια μέρα, λέω…
26.11.2009
Καβάλα
Γυαλίζει το φεγγαρένιο στέμμα της μέρας
Γυαλίζει το φεγγαρένιο στέμμα της μέρας, γυαλίζει
ακόμη μες την νικελένια αυγή!
Το πλοίο του χρόνου πήγε μέσα στα λόγια μου κι άραξε,
οι ναύτες του γίνανε λέξεις φρεσκοσιδερωμένες λευκές
που περπατούν στην αποβάθρα ενός πρωινού ποιήματος.
Τόσο πρωτότυπα ήταν τα βήματά τους
που με τα βήματά τους στο μέλλον θα γίνει μία άλλη γλώσσα βαδίσματος
με λεξιλόγια που μυρίζουνε θάλασσα
κι έναν ερωτευμένο αέρα που σχίζει στα δύο σαν ύφασμα αισθήματος την ασυλλάβιστα άψογη μέρα…
26.11.2009
Καβάλα
ακόμη μες την νικελένια αυγή!
Το πλοίο του χρόνου πήγε μέσα στα λόγια μου κι άραξε,
οι ναύτες του γίνανε λέξεις φρεσκοσιδερωμένες λευκές
που περπατούν στην αποβάθρα ενός πρωινού ποιήματος.
Τόσο πρωτότυπα ήταν τα βήματά τους
που με τα βήματά τους στο μέλλον θα γίνει μία άλλη γλώσσα βαδίσματος
με λεξιλόγια που μυρίζουνε θάλασσα
κι έναν ερωτευμένο αέρα που σχίζει στα δύο σαν ύφασμα αισθήματος την ασυλλάβιστα άψογη μέρα…
26.11.2009
Καβάλα
Κράτα αυτόν τον άνεμο που γύριζε ολημερίς μες τις σελίδες μου
Όταν πεθάνω, κράτα από μένα ένα χαμηλό
υποσχόμενο έκπληξη σύννεφο
κι αυτή την μουσική την άγρυπνη που είχα
να μου ξεκλειδώνει σαν δεσμοφύλακας την νύχτα-
Κράτα αυτόν τον άνεμο που γύριζε ολημερίς μες τις σελίδες μου
και τ' απογέματα έκανε πιο ποιητική την θάλασσα- βρες
τα σπήλαια που κατοίκησε εκείνο το αίσθημα- συγκεντρώσου
να μάθεις πως άναβα την θεϊκή φωτιά- κι έλα μαζί μου
με τον νου σ' αυτό το μακρινό ταξίδι
από άστρο σε άστρο, από ιδέα που λύτρωσε σπουδαία το νόημα
μιας αίρεσης
που έκανε ακόμα, πιο καυτές τις πιο θρησκευτικές μου πεποιθήσεις- εκεί
που εγώ είμαι ένα σύνολο από νοσταλγικά τραγούδια
γραμμένα
πάνω στην παρτιτούρα του απόψε φεγγαριού…
26.11.2009
Καβάλα
υποσχόμενο έκπληξη σύννεφο
κι αυτή την μουσική την άγρυπνη που είχα
να μου ξεκλειδώνει σαν δεσμοφύλακας την νύχτα-
Κράτα αυτόν τον άνεμο που γύριζε ολημερίς μες τις σελίδες μου
και τ' απογέματα έκανε πιο ποιητική την θάλασσα- βρες
τα σπήλαια που κατοίκησε εκείνο το αίσθημα- συγκεντρώσου
να μάθεις πως άναβα την θεϊκή φωτιά- κι έλα μαζί μου
με τον νου σ' αυτό το μακρινό ταξίδι
από άστρο σε άστρο, από ιδέα που λύτρωσε σπουδαία το νόημα
μιας αίρεσης
που έκανε ακόμα, πιο καυτές τις πιο θρησκευτικές μου πεποιθήσεις- εκεί
που εγώ είμαι ένα σύνολο από νοσταλγικά τραγούδια
γραμμένα
πάνω στην παρτιτούρα του απόψε φεγγαριού…
26.11.2009
Καβάλα
Το τοπίο βουλιάζει μέσα στην ρέμβη και το καταπίνει η θάλασσα.
Το τοπίο βουλιάζει μέσα στην ρέμβη και το καταπίνει η θάλασσα.
Κάτι μικρές βαρκούλες αφήνονται ωραία να λικνίζονται
πάνω στην ήρεμη επιφάνειά της που
καθρεφτίζει τ' ουρανού το πλάτος-
πετούνε χαμηλά οι γλάροι· κι ένας
μεθυσμένος ήλιος λέει καλημέρα πάντα κάθε
πρωί που ξυπνώ..
Δεν είσαι και δεν είμαι πουθενά όμως-
Μόνο μια μουσική που έρχεται σαν από υποχθόνια βιολιά αγγίζει μακριά και πέρα τον ορίζοντα, καθώς
απουσιάζεις από τα αισθήματα και μπορώ
μόνο να σε φαντάζομαι σαν μια θρησκευτική
εικόνα που συμπάθεια και γλυκιά κατάνυξη υποβάλει..
Μιλώ για σένα και δύο ερωτευμένα πουλιά φεύγουν από το στόμα μου
να φτερουγίσουνε χαρούμενα στο μακρινό διάστημα
ανάμεσα στην φλογερή επιθυμία και τον ανεκπλήρωτο πόθο.
Κοιτάς και σωπαίνεις.
Γίνεται έφηβη που δυστροπά η μέρα.
Και στις λέξεις μου ανάμεσα βολτάρει
ένας παράξενα πικρός καημός…
26.11.2009
Καβάλα
Κάτι μικρές βαρκούλες αφήνονται ωραία να λικνίζονται
πάνω στην ήρεμη επιφάνειά της που
καθρεφτίζει τ' ουρανού το πλάτος-
πετούνε χαμηλά οι γλάροι· κι ένας
μεθυσμένος ήλιος λέει καλημέρα πάντα κάθε
πρωί που ξυπνώ..
Δεν είσαι και δεν είμαι πουθενά όμως-
Μόνο μια μουσική που έρχεται σαν από υποχθόνια βιολιά αγγίζει μακριά και πέρα τον ορίζοντα, καθώς
απουσιάζεις από τα αισθήματα και μπορώ
μόνο να σε φαντάζομαι σαν μια θρησκευτική
εικόνα που συμπάθεια και γλυκιά κατάνυξη υποβάλει..
Μιλώ για σένα και δύο ερωτευμένα πουλιά φεύγουν από το στόμα μου
να φτερουγίσουνε χαρούμενα στο μακρινό διάστημα
ανάμεσα στην φλογερή επιθυμία και τον ανεκπλήρωτο πόθο.
Κοιτάς και σωπαίνεις.
Γίνεται έφηβη που δυστροπά η μέρα.
Και στις λέξεις μου ανάμεσα βολτάρει
ένας παράξενα πικρός καημός…
26.11.2009
Καβάλα
Αυτά που λέει μέσα στην μέρα το φως
Αυτά που λέει μέσα στην μέρα το φως
πολλαπλασιάζονται επί τα πουλιά
που καθίζουν επάνω στα ωραία κλωνάρια των δέντρων-
Κάθε τριαντάφυλλο μαδά και τα πορφυρά του πέταλα
γίνονται ένας μικρός μανδύας πεσμένος
πάνω στην ήσυχη χλόη-
Και οι ώρες είναι γλυκά αναμμένες θαλάσσιες ανεμώνες
που στέλνουν ένα απαλό ροζαλί κάλμο αίνιγμα φως
μέσα σ' εκείνο το προσευχητάρι που έγιναν τα ποιήματά μου..
2009… μετά την μουσική που με έθρεψε
με έναν ρυθμό που πέρασε
κι ως την καρδιά μου-
Ό,τι τοκίστηκε μέσα μου
με συμπάθεια από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο
αποδίδει ένα κεφάλαιο εύστοχης γαληνεμένης ψυχής
που μόνη της, σε πείσμα όλων, θέλει να ελπίζει….
25.11.2009
πολλαπλασιάζονται επί τα πουλιά
που καθίζουν επάνω στα ωραία κλωνάρια των δέντρων-
Κάθε τριαντάφυλλο μαδά και τα πορφυρά του πέταλα
γίνονται ένας μικρός μανδύας πεσμένος
πάνω στην ήσυχη χλόη-
Και οι ώρες είναι γλυκά αναμμένες θαλάσσιες ανεμώνες
που στέλνουν ένα απαλό ροζαλί κάλμο αίνιγμα φως
μέσα σ' εκείνο το προσευχητάρι που έγιναν τα ποιήματά μου..
2009… μετά την μουσική που με έθρεψε
με έναν ρυθμό που πέρασε
κι ως την καρδιά μου-
Ό,τι τοκίστηκε μέσα μου
με συμπάθεια από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο
αποδίδει ένα κεφάλαιο εύστοχης γαληνεμένης ψυχής
που μόνη της, σε πείσμα όλων, θέλει να ελπίζει….
25.11.2009
Ανακατεύονται μες στο μυαλό μου τόσα σχήματα σε μια μέρα
Ανακατεύονται μες στο μυαλό μου τόσα σχήματα σε μια μέρα,
που τελικά μπερδεύομαι να ξέρω ότι όλων απλούστερη είναι μια ευθεία σκέψη
που χαδεύει τα μαλλιά μιας ωραίας γυναίκας που μένει
ασάλευτη
μέσα στην φαντασία μου, εκεί…
Και γίνεται μια ζωγραφιά που οι φωτοσκιάσεις
από ιδέες που έγιναν λουλούδια και μετά
ένας κήπος που πολύ και για όλα αξίζει..
Ω δαίμονα μέσα μου… δεν σου ξεφεύγω…
Κουράστηκα να συμπαθώ μονάχα τους αντιφρονούντες
σε ένα σκηνικό όπου η εξουσία παίζει
κακόβουλο σκάκι πάνω στην ματωμένη καρδιά μου.
Και η Ελλάδα γίνεται μια πληγωμένη αντωνυμία:
"εγώ" …που έχει
μέσα της αρχαίους νεκρούς και σύγχρονους
φιλοσοφικά πεθαμένους…
Έφτιαξα ένα προστατευτικό κουκούλι από λόγια μειλίχια για να μπορέσω
κάποτε να καταφύγω
σε μία δικής μου επινόησης βαριά φυλακή…
25.11.2009
Καβάλα
που τελικά μπερδεύομαι να ξέρω ότι όλων απλούστερη είναι μια ευθεία σκέψη
που χαδεύει τα μαλλιά μιας ωραίας γυναίκας που μένει
ασάλευτη
μέσα στην φαντασία μου, εκεί…
Και γίνεται μια ζωγραφιά που οι φωτοσκιάσεις
από ιδέες που έγιναν λουλούδια και μετά
ένας κήπος που πολύ και για όλα αξίζει..
Ω δαίμονα μέσα μου… δεν σου ξεφεύγω…
Κουράστηκα να συμπαθώ μονάχα τους αντιφρονούντες
σε ένα σκηνικό όπου η εξουσία παίζει
κακόβουλο σκάκι πάνω στην ματωμένη καρδιά μου.
Και η Ελλάδα γίνεται μια πληγωμένη αντωνυμία:
"εγώ" …που έχει
μέσα της αρχαίους νεκρούς και σύγχρονους
φιλοσοφικά πεθαμένους…
Έφτιαξα ένα προστατευτικό κουκούλι από λόγια μειλίχια για να μπορέσω
κάποτε να καταφύγω
σε μία δικής μου επινόησης βαριά φυλακή…
25.11.2009
Καβάλα
26 Μαρτίου 2010
Πάω γιατί με πάει έτσι η λυσσασμένη κοσμοθεωρία μου
Πάλλεται το φως και είναι σαν ένας ύμνος μέσα στην μέρα
που φέρνει πιο κοντά την συγκομιδή της καρδιάς και σφύζουν
από νίκη τα αισθήματα.
Προσπαθώ με λόγια ελπίδας να ζήσω…
Ανοιχτός σ' όλες τις πλάνες των ιδεών, ακόμη και εκείνων
που δεν δοκιμάστηκαν σε κανένα κοινωνικό αμόνι αλλά βγήκαν
απ' το κεφάλι ενός υπερφίαλου διανοούμενου και μέσα
στο κεφάλι ενός κοσμάκη που διψάει για μια επανάσταση θα μπουν.
Δέχομαι να είμαι ένας αφελής που πιστεύει πως όλα θ' αλλάξουνε για το καλύτερο, πως θα γίνουν
τα όνειρά του πραγματικότητα.
Οι λέξεις μου έχουν αιτία,
τα ποιήματα μου έχουν αιτία:
εύθραυστα όπως τα γράφω με αίμα μελάνι και πως θ' ανδρωθούνε
μία μέρα αμφισβητώντας με απροκάλυπτα το ξέρω
τώρα πια και ο ίδιος εγώ…
Πάω γιατί με πάει έτσι η λυσσασμένη κοσμοθεωρία μου
που έχει μανιφέστα πουλιών και εντολές αγγέλων
για να γραφεί
από μια συγκυρία της τύχης ένας ποιητικά νοηματικός ουρανός….
25.11.2009
Καβάλα
που φέρνει πιο κοντά την συγκομιδή της καρδιάς και σφύζουν
από νίκη τα αισθήματα.
Προσπαθώ με λόγια ελπίδας να ζήσω…
Ανοιχτός σ' όλες τις πλάνες των ιδεών, ακόμη και εκείνων
που δεν δοκιμάστηκαν σε κανένα κοινωνικό αμόνι αλλά βγήκαν
απ' το κεφάλι ενός υπερφίαλου διανοούμενου και μέσα
στο κεφάλι ενός κοσμάκη που διψάει για μια επανάσταση θα μπουν.
Δέχομαι να είμαι ένας αφελής που πιστεύει πως όλα θ' αλλάξουνε για το καλύτερο, πως θα γίνουν
τα όνειρά του πραγματικότητα.
Οι λέξεις μου έχουν αιτία,
τα ποιήματα μου έχουν αιτία:
εύθραυστα όπως τα γράφω με αίμα μελάνι και πως θ' ανδρωθούνε
μία μέρα αμφισβητώντας με απροκάλυπτα το ξέρω
τώρα πια και ο ίδιος εγώ…
Πάω γιατί με πάει έτσι η λυσσασμένη κοσμοθεωρία μου
που έχει μανιφέστα πουλιών και εντολές αγγέλων
για να γραφεί
από μια συγκυρία της τύχης ένας ποιητικά νοηματικός ουρανός….
25.11.2009
Καβάλα
Τα αδέσποτα σκυλιά που αλυχτούν και μία παλιρροιακή μουσική
Τα αδέσποτα σκυλιά που αλυχτούν και μία παλιρροιακή μουσική
σχεδόν πάνω απ' την θάλασσα
μέσα στην μέρα
που έρχεται κάτω από τον ουρανό της Καβάλας.
Οι γλάροι περιγράφουνε μία Οδύσσεια φτερωτή, κρώζουν
όπως να είναι να αλλάξει πια σε νικητήρια η ραψωδία.
Περνούν πιο βιαστικά τα αυτοκίνητα-
εφτά η ώρα το πρωί- και γίνεται
η σιωπή που φρόντιζα
ένα σκισμένο σεντόνι,
σχεδόν γαλανό
ορατό
που το κρατούνε στον ορίζοντα
τεντωμένο, απλωμένο
οι τέσσερεις γεροντότεροι άνεμοι…..
25.11.2009
Καβάλα
σχεδόν πάνω απ' την θάλασσα
μέσα στην μέρα
που έρχεται κάτω από τον ουρανό της Καβάλας.
Οι γλάροι περιγράφουνε μία Οδύσσεια φτερωτή, κρώζουν
όπως να είναι να αλλάξει πια σε νικητήρια η ραψωδία.
Περνούν πιο βιαστικά τα αυτοκίνητα-
εφτά η ώρα το πρωί- και γίνεται
η σιωπή που φρόντιζα
ένα σκισμένο σεντόνι,
σχεδόν γαλανό
ορατό
που το κρατούνε στον ορίζοντα
τεντωμένο, απλωμένο
οι τέσσερεις γεροντότεροι άνεμοι…..
25.11.2009
Καβάλα
25 Μαρτίου 2010
Τσάγαλα που πρωί πρωί και λυρικά στης μυγδαλιάς τον κόρφο ξύπνησαν
Τσάγαλα που πρωί πρωί και λυρικά στης μυγδαλιάς τον κόρφο ξύπνησαν
κάπου στην Πάρο,
ψηφιδωτά που άφησε η αρχαιότητα να μας θυμίζουν πόσο ωραία μιλούσε
κάποτε και το δάπεδο ακόμα
ερωτευμένος όπως πάντα ο Αρχίλοχος
ο ήλιος είναι ένα φως ποιητικό που ξάφνιασε τις τάξεις των πουλιών
τα σπίτια ανηφορίζουνε προς το βουνό
ο ουρανός που αν θέλεις λάμπει
η θάλασσα που υπερυψώνεται για να υπάρξει μες τον χρόνο σαν θρησκεία
αδυνατούν τα όνειρα να μπουν μες το στενό κεφάλι
ο νους που ασωτεύει άλλα σκέφτεται
"θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία"
κι αν πεις πως θα πιστέψεις το αδύνατον
να δεις που ο μύθος που σε δίδαξαν θα ξαναγίνει..
κάπου στην Πάρο,
ψηφιδωτά που άφησε η αρχαιότητα να μας θυμίζουν πόσο ωραία μιλούσε
κάποτε και το δάπεδο ακόμα
ερωτευμένος όπως πάντα ο Αρχίλοχος
ο ήλιος είναι ένα φως ποιητικό που ξάφνιασε τις τάξεις των πουλιών
τα σπίτια ανηφορίζουνε προς το βουνό
ο ουρανός που αν θέλεις λάμπει
η θάλασσα που υπερυψώνεται για να υπάρξει μες τον χρόνο σαν θρησκεία
αδυνατούν τα όνειρα να μπουν μες το στενό κεφάλι
ο νους που ασωτεύει άλλα σκέφτεται
"θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία"
κι αν πεις πως θα πιστέψεις το αδύνατον
να δεις που ο μύθος που σε δίδαξαν θα ξαναγίνει..
Βάζω ένα στοίχημα με την νύχτα-
Βάζω ένα στοίχημα με την νύχτα-
μα εσύ είσαι τόσο μακρινή που σε φτάνω
μόνο με τα πιο λυπημένα μου όνειρα.
Ένα φως ερωτικό των άστρων γεμίζει τις ψυχρές άδειες
υδρίες του μεσάνυχτου..
Ζωγραφίζω ξανά και ξανά τον άδειο μέσα του άνεμο.
Και φτάνω κάποτε μ' ένα φτενό σκαρί πλεούμενο να αρμενίζω
μέσα σ' αυτήν την θάλασσα -βασανάκι του πόθου…
Εγώ στο εδώ κι εσύ στο εκεί- και ποτέ
να μην συναντώνται οι αταίριαστοι δρόμοι μας.
Γράφει ωραίους στίχους των νεφών ο νυσταγμένος ουρανός….
Κοιτώ στο βάθος του: όπου ένα μικρό αγγελούδι
που κάνει τον άσωτο περίπατό του μες τον χρόνο
έχει δυο μάτια γαλάζια, περισσότερο ωραία κι από θάλασσα
και μαλλιά ξανθά
όπως οι πρωινές του ήλιου αχτίδες….
Σε φέρνει κοντά μου μια μαγική μουσική..
25.11.2009
Καβάλα
μα εσύ είσαι τόσο μακρινή που σε φτάνω
μόνο με τα πιο λυπημένα μου όνειρα.
Ένα φως ερωτικό των άστρων γεμίζει τις ψυχρές άδειες
υδρίες του μεσάνυχτου..
Ζωγραφίζω ξανά και ξανά τον άδειο μέσα του άνεμο.
Και φτάνω κάποτε μ' ένα φτενό σκαρί πλεούμενο να αρμενίζω
μέσα σ' αυτήν την θάλασσα -βασανάκι του πόθου…
Εγώ στο εδώ κι εσύ στο εκεί- και ποτέ
να μην συναντώνται οι αταίριαστοι δρόμοι μας.
Γράφει ωραίους στίχους των νεφών ο νυσταγμένος ουρανός….
Κοιτώ στο βάθος του: όπου ένα μικρό αγγελούδι
που κάνει τον άσωτο περίπατό του μες τον χρόνο
έχει δυο μάτια γαλάζια, περισσότερο ωραία κι από θάλασσα
και μαλλιά ξανθά
όπως οι πρωινές του ήλιου αχτίδες….
Σε φέρνει κοντά μου μια μαγική μουσική..
25.11.2009
Καβάλα
Τρέχει το ζεστό νερό στο σώμα μου
Τρέχει το ζεστό νερό στο σώμα μου και το κουρασμένο σώμα μου
το δέχεται σαν ένα ευγνωμοσύνης δώρο-
μετά από μια δύσκολη μέρα…Έχω
θυσιαστεί σε πικρά μεροκάματα και ξέρω
πως γίνεται να φας ένα πικρό ψωμί. Έχω πονέσει
όλος..
Τώρα οι εποχές με αναγκάζουνε να λέω και κάτι που ποτέ μέσα μου δεν ψευτίζει
και καμαρώνω που λικνίζονται πάνω απ' το κεφάλι μου
υπόλευκα τα σύννεφα να γίνουν
μέσα στο ποίημα μου μια απλωμένη νότα που
γαληνεύει την ψυχή μου που αβροφροσύνη της ευγένειας των λέξεων ζητάει..
24.11.2009
Καβάλα
το δέχεται σαν ένα ευγνωμοσύνης δώρο-
μετά από μια δύσκολη μέρα…Έχω
θυσιαστεί σε πικρά μεροκάματα και ξέρω
πως γίνεται να φας ένα πικρό ψωμί. Έχω πονέσει
όλος..
Τώρα οι εποχές με αναγκάζουνε να λέω και κάτι που ποτέ μέσα μου δεν ψευτίζει
και καμαρώνω που λικνίζονται πάνω απ' το κεφάλι μου
υπόλευκα τα σύννεφα να γίνουν
μέσα στο ποίημα μου μια απλωμένη νότα που
γαληνεύει την ψυχή μου που αβροφροσύνη της ευγένειας των λέξεων ζητάει..
24.11.2009
Καβάλα
Να είναι μία άκαιρα ποιητική θέατρο νύχτα
Να είναι μία άκαιρα ποιητική θέατρο νύχτα
και να πηγαίνεις γυρεύοντας όπου όλοι οι κόσμοι μέσα σου σκοτεινιάζουν
ο αέρας ξαφνιάζει τα παραθυρόφυλλα
και τα παρατημένα πάνω στο τραπέζι της αυλής παλιά σου τετράδια.
Να ακούς που ως τα χαράματα τρίζουν όπως να ωριμάζουν οι ιδέες
σαν φρούτα μέσα σου-
να ακούς
που εσύ αλήθεια μήγαρις άκουγες ποτέ σου…
Καθόλου, τίποτα να σε γερνάει…
Πεισματικά έφηβος να επαγγέλλεσαι έναν αισιόδοξο δάσκαλο
που ανοίγει μια πόρτα να εισχωρήσει το φως….
24.11.2009
Καβάλα
και να πηγαίνεις γυρεύοντας όπου όλοι οι κόσμοι μέσα σου σκοτεινιάζουν
ο αέρας ξαφνιάζει τα παραθυρόφυλλα
και τα παρατημένα πάνω στο τραπέζι της αυλής παλιά σου τετράδια.
Να ακούς που ως τα χαράματα τρίζουν όπως να ωριμάζουν οι ιδέες
σαν φρούτα μέσα σου-
να ακούς
που εσύ αλήθεια μήγαρις άκουγες ποτέ σου…
Καθόλου, τίποτα να σε γερνάει…
Πεισματικά έφηβος να επαγγέλλεσαι έναν αισιόδοξο δάσκαλο
που ανοίγει μια πόρτα να εισχωρήσει το φως….
24.11.2009
Καβάλα
Αναζητώ ό,τι χάνεται και δεν ελπίζω τίποτα να μου αποδοθεί
Αναζητώ ό,τι χάνεται και δεν ελπίζω τίποτα να μου αποδοθεί
από εκείνα που ένα τυχερό βάρος χαράς σηκώνουν..
και μετά η ψυχή..
είναι μια τρελή πεταλούδα που ελαφροπετά κι ένας αγέρας
την παίρνει την παίρνει…
Καθόλου ευθυνόμενος για το γύρω μου συμβαίνον λαμπρό πανηγύρι των χρωμάτων.
Εγώ δεν ξέρω ούτε εμένα.
Κοιτώ..
και το βλέμμα μου είναι
ένα τετελεσμένο γκρίζας απόχρωσης γεγονός..
Γκρεμίζονται εντός μου όλα τα σύνορα:
εκεί που όταν ακούω για δράκους της ψυχολογίας έχω να αντιπαραθέσω
ένα τριαντάφυλλο που ωραία μέσα στην μέρα και μέσα στον κήπο ανθίζει….
24.11.2009
Καβάλα
από εκείνα που ένα τυχερό βάρος χαράς σηκώνουν..
και μετά η ψυχή..
είναι μια τρελή πεταλούδα που ελαφροπετά κι ένας αγέρας
την παίρνει την παίρνει…
Καθόλου ευθυνόμενος για το γύρω μου συμβαίνον λαμπρό πανηγύρι των χρωμάτων.
Εγώ δεν ξέρω ούτε εμένα.
Κοιτώ..
και το βλέμμα μου είναι
ένα τετελεσμένο γκρίζας απόχρωσης γεγονός..
Γκρεμίζονται εντός μου όλα τα σύνορα:
εκεί που όταν ακούω για δράκους της ψυχολογίας έχω να αντιπαραθέσω
ένα τριαντάφυλλο που ωραία μέσα στην μέρα και μέσα στον κήπο ανθίζει….
24.11.2009
Καβάλα
Ξεθωριάζουν τα λόγια, ο χρόνος γεννά την αρμύρα τους,
Ξεθωριάζουν τα λόγια, ο χρόνος γεννά την αρμύρα τους,
δεν είναι πια γλυκά, ούτε χρωματιστά, ούτε σημαίνουν κάτι
όταν τα μιλώ και μετά χάνονται, βυθίζονται, σβήνουν,
μέσα σε μία δίκης σελίδα.
Τα μαζεύω όπως θα μάζευα κάποια άγρια λουλούδια
σ' έναν μεγάλο σαν την ψυχή σου κάμπο
για να στα χαρίσω μετά.
Κι αυτό το ποίημα δεν θα είναι ερωτικό, ούτε θλιμμένο, ούτε αρχικό
ούτε τελειωτικό, ούτε θα λέει
όλα που σκέφτομαι όταν κοιτώ τον ουρανό τη νύχτα
και ξαφνικά δεν είμαι εγώ, είναι ένας άλλος
συναισθηματικός άνθρωπος που τον θέλγουν οι αστερισμοί και αφήνει
την μουσική μέσα του ριγηλά να μιλήσει..
24.11.2009
Καβάλα
δεν είναι πια γλυκά, ούτε χρωματιστά, ούτε σημαίνουν κάτι
όταν τα μιλώ και μετά χάνονται, βυθίζονται, σβήνουν,
μέσα σε μία δίκης σελίδα.
Τα μαζεύω όπως θα μάζευα κάποια άγρια λουλούδια
σ' έναν μεγάλο σαν την ψυχή σου κάμπο
για να στα χαρίσω μετά.
Κι αυτό το ποίημα δεν θα είναι ερωτικό, ούτε θλιμμένο, ούτε αρχικό
ούτε τελειωτικό, ούτε θα λέει
όλα που σκέφτομαι όταν κοιτώ τον ουρανό τη νύχτα
και ξαφνικά δεν είμαι εγώ, είναι ένας άλλος
συναισθηματικός άνθρωπος που τον θέλγουν οι αστερισμοί και αφήνει
την μουσική μέσα του ριγηλά να μιλήσει..
24.11.2009
Καβάλα
Είναι ωραία τα παραμύθια των άστρων κι εσύ
Είναι ωραία τα παραμύθια των άστρων κι εσύ
που ήσουν κοντά μου τόσον καιρό σαν μια αφιερωμένη
ολοδική μου θάλασσα.
Σε είχα δική μου μην ξέροντας την πραγματική σου αξία.
Σε είχα μην ξέροντας πολύτιμη που είναι για μένα η φωτιά,
πως μ' αρρωσταίνει
το ψύχος της μοναξιάς μου, πως με διαπερνά κι οξειδώνομαι
ως τα πιο πολύτιμα μέταλλα αισθήματα.
Και τώρα πασχίζω μέσα στις τόσες εμφύλιες λέξεις
να σου ανάψω ένα τριαντάφυλλο, ξανά ερωτικό
και πολυσύλλαβο,
πορφυρό –
μήπως και νιώσεις να γυρίσεις…
που ήσουν κοντά μου τόσον καιρό σαν μια αφιερωμένη
ολοδική μου θάλασσα.
Σε είχα δική μου μην ξέροντας την πραγματική σου αξία.
Σε είχα μην ξέροντας πολύτιμη που είναι για μένα η φωτιά,
πως μ' αρρωσταίνει
το ψύχος της μοναξιάς μου, πως με διαπερνά κι οξειδώνομαι
ως τα πιο πολύτιμα μέταλλα αισθήματα.
Και τώρα πασχίζω μέσα στις τόσες εμφύλιες λέξεις
να σου ανάψω ένα τριαντάφυλλο, ξανά ερωτικό
και πολυσύλλαβο,
πορφυρό –
μήπως και νιώσεις να γυρίσεις…
Αυτός που είμαι εγώ, είναι ένα πλάσμα πολύ παραπονεμένο
Αυτός που είμαι εγώ, είναι ένα πλάσμα πολύ παραπονεμένο
τώρα
που το πονάει της αγάπης που χάνεται η τσούχτρα.
Δεν πρόσεχα να επενδύω σε ήλιο και είχαν αγκάθια
όλα τα άλλα λουλούδια μου.
Τώρα θα μείνω μόνος μου να δρέπω την σιωπή
που επάνω μου εφαρμόζει μία θεωρία χάους,
λογάκια παραπονεμένα, στίχους
πικρούς
που και η ποίηση μόνο από κει αληθινά πηγάζει…
22.11.2009
τώρα
που το πονάει της αγάπης που χάνεται η τσούχτρα.
Δεν πρόσεχα να επενδύω σε ήλιο και είχαν αγκάθια
όλα τα άλλα λουλούδια μου.
Τώρα θα μείνω μόνος μου να δρέπω την σιωπή
που επάνω μου εφαρμόζει μία θεωρία χάους,
λογάκια παραπονεμένα, στίχους
πικρούς
που και η ποίηση μόνο από κει αληθινά πηγάζει…
22.11.2009
Από το ένα απόγευμα στο άλλο
Από το ένα απόγευμα στο άλλο
η ψυχή είναι σκοτεινή, η ψυχή σκυθρωπάζει
γίνεται μια σελίδα με κακή ορθογραφία- θυμώνεις
να την κοιτάς.
Κι αφού ξέρεις ότι έχεις ανάγκη τα λόγια της ίασης, δεν μπορείς παρά να την ταΐζεις με μέλι-
τουλάχιστον για να υπάρχει δίπλα σου
αυτή..
22.11.2009
η ψυχή είναι σκοτεινή, η ψυχή σκυθρωπάζει
γίνεται μια σελίδα με κακή ορθογραφία- θυμώνεις
να την κοιτάς.
Κι αφού ξέρεις ότι έχεις ανάγκη τα λόγια της ίασης, δεν μπορείς παρά να την ταΐζεις με μέλι-
τουλάχιστον για να υπάρχει δίπλα σου
αυτή..
22.11.2009
Ο αέρας ρημάζει τις κυανές αγκύλες της μέρας.
Ο αέρας ρημάζει τις κυανές αγκύλες της μέρας.
Περπατάς και διστάζεις.. Ένα σκουλήκι
σέρνεται αλευρωμένο πάνω στην λασπουριά της γης. Εσύ
δεν νίκησες ποτέ στα λόγια-ήσουνα
ένας αφελής που θέλησε των λέξεων την πατρίδα
αλλά εκείνη πια δεν έχει σύνορα και μέσα της
κανένας πια δεν πολιτογραφείται.
Ο αέρας σκουντουφλά στων δέντρων τα υπερώα.
Περπατάς και διστάζεις..
Όσο βαραίνουν πάνω σου τα χρόνια
γίνεσαι ένας μοναστηριακός άδειος από χαρά καλόγηρος,
ένα σκέτο ράσο που το ρημάζει με απονιά ο άξεστος βοριάς…
22.11.2009
Περπατάς και διστάζεις.. Ένα σκουλήκι
σέρνεται αλευρωμένο πάνω στην λασπουριά της γης. Εσύ
δεν νίκησες ποτέ στα λόγια-ήσουνα
ένας αφελής που θέλησε των λέξεων την πατρίδα
αλλά εκείνη πια δεν έχει σύνορα και μέσα της
κανένας πια δεν πολιτογραφείται.
Ο αέρας σκουντουφλά στων δέντρων τα υπερώα.
Περπατάς και διστάζεις..
Όσο βαραίνουν πάνω σου τα χρόνια
γίνεσαι ένας μοναστηριακός άδειος από χαρά καλόγηρος,
ένα σκέτο ράσο που το ρημάζει με απονιά ο άξεστος βοριάς…
22.11.2009
24 Μαρτίου 2010
Τρεμίζοντας έρχεται το φως
Τρεμίζοντας έρχεται το φως
και ο έρωτας και ο θάνατος
και η μελαγχολία που σ' αρπάζει από τους καρπούς και σε σέρνει
σ' έναν αντικριστό χορό:
-εσύ κι αυτή- την ώρα
που εσύ δεν είσαι ο ίδιος εσύ, αλλά ένας άλλος
που με την φωνή σου μιλά.
Περπατάς μες το κέφι της μέρας.
Στο πλάι σου και κάτω
απ' τα ωραία πεύκα, ανάμεσα στα χόρτα
που αδιάφορα κοιτούν τον ήλιο, ένα μανιτάρι
σαν ομπρελίτσα ενός τεμπέλικου, ξαπλωμένου στον ήλιο μυρμηγκιού, σε κοιτάζει:
Γυαλιστερό και όπως δέρμα
με ένα καπέλο καφετί.
Και πάνω στον ανυπόταχτο πυράκανθο
δυό παπαγάλοι που τσιμπούν έναν στυφό πικρό καρπό.
Ξέρω ότι αξίζω έστω μία ηλιαχτίδα- όχι αυτή
την βαριά σκιά που κουβαλάω
πάνω μου όπως έναν μανδύα μαύρο και σκοτεινό
και που ονειρεύεται να μου τον κλέψει η νύχτα…
Και ευτυχώ
που μπορώ να κατέχω σ' αυτήν την μέσα μου κακή ερημιά
έστω το όνομά μου…….
22.11.2009
και ο έρωτας και ο θάνατος
και η μελαγχολία που σ' αρπάζει από τους καρπούς και σε σέρνει
σ' έναν αντικριστό χορό:
-εσύ κι αυτή- την ώρα
που εσύ δεν είσαι ο ίδιος εσύ, αλλά ένας άλλος
που με την φωνή σου μιλά.
Περπατάς μες το κέφι της μέρας.
Στο πλάι σου και κάτω
απ' τα ωραία πεύκα, ανάμεσα στα χόρτα
που αδιάφορα κοιτούν τον ήλιο, ένα μανιτάρι
σαν ομπρελίτσα ενός τεμπέλικου, ξαπλωμένου στον ήλιο μυρμηγκιού, σε κοιτάζει:
Γυαλιστερό και όπως δέρμα
με ένα καπέλο καφετί.
Και πάνω στον ανυπόταχτο πυράκανθο
δυό παπαγάλοι που τσιμπούν έναν στυφό πικρό καρπό.
Ξέρω ότι αξίζω έστω μία ηλιαχτίδα- όχι αυτή
την βαριά σκιά που κουβαλάω
πάνω μου όπως έναν μανδύα μαύρο και σκοτεινό
και που ονειρεύεται να μου τον κλέψει η νύχτα…
Και ευτυχώ
που μπορώ να κατέχω σ' αυτήν την μέσα μου κακή ερημιά
έστω το όνομά μου…….
22.11.2009
Έτσι όπως τραντάζει το μυαλό μου
Έτσι όπως τραντάζει το μυαλό μου τα γεμάτα
ποτήρια τ' ουρανού και μια ψιλή βροχούλα πέφτει
επάνω στα ωραία φύλλα
της νεραντζιάς έξω απ' το σπίτι μου...
Με κιμωλία γράφονται να είναι ευθείες απαρέγκλιτες τα πεζοδρόμια.
Εσύ κοιτάζεις πίσω απ' το παράθυρο
και δεν κατάλαβες ποτέ το λάθος που έκανες να ελπίζεις
για όλα τα πράγματα σε μία λύση λογική.
Αφού όταν τακτοποιηθούν όλα και οι σκέψεις είναι σαν τα ωραία μωρά
που τ' αγκαλιάζουμε με μια φιλόστοργη συμπάθεια
κι εσένα θα σου πρέπει ν' αποταμιεύσεις μια ωραία θλίψη
που απλώνεται κι ως τα γραφτά σου ακόμα.
Έτσι όπως ο έρωτας πονάει για να πονάει και χάνεται
η αγάπη σαν μία ανάσα που δεν χόρτασε το σώμα
ποτέ..
22.11.2009
ποτήρια τ' ουρανού και μια ψιλή βροχούλα πέφτει
επάνω στα ωραία φύλλα
της νεραντζιάς έξω απ' το σπίτι μου...
Με κιμωλία γράφονται να είναι ευθείες απαρέγκλιτες τα πεζοδρόμια.
Εσύ κοιτάζεις πίσω απ' το παράθυρο
και δεν κατάλαβες ποτέ το λάθος που έκανες να ελπίζεις
για όλα τα πράγματα σε μία λύση λογική.
Αφού όταν τακτοποιηθούν όλα και οι σκέψεις είναι σαν τα ωραία μωρά
που τ' αγκαλιάζουμε με μια φιλόστοργη συμπάθεια
κι εσένα θα σου πρέπει ν' αποταμιεύσεις μια ωραία θλίψη
που απλώνεται κι ως τα γραφτά σου ακόμα.
Έτσι όπως ο έρωτας πονάει για να πονάει και χάνεται
η αγάπη σαν μία ανάσα που δεν χόρτασε το σώμα
ποτέ..
22.11.2009
Το φως, όπως λιγοστεύει
Το φως, όπως λιγοστεύει,
γίνεται μία φυσιογνωμία που υπερασπίζεται αλλιώς την νύχτα,
την κάθε νύχτα που κυριαρχεί επί σπιτιών και υδάτων, επί
της γης που στην αδιαφάνειά της παραδίδεται.
Και το πρωί
ψηλώνει πάντα ο ήλιος-
σαν ένα λάβαρο πολέμου και νικά όλο το εναπομείναν
ιοβόλο σκοτάδι που μέσα στα σπήλαια των εγκάτων της γης
πάλι κρύβεται. Μετά μένει ο άνθρωπος
ν' αποφασίσει για όλα:
να δεχτεί τα δώρα των φωτεινών αποκαλύψεων ή εκείνα
που μυρίζουν μπαρούτι της νύχτας- και γίνονται
όλα φαιά
και μπλάβα
και πικρά…
γίνεται μία φυσιογνωμία που υπερασπίζεται αλλιώς την νύχτα,
την κάθε νύχτα που κυριαρχεί επί σπιτιών και υδάτων, επί
της γης που στην αδιαφάνειά της παραδίδεται.
Και το πρωί
ψηλώνει πάντα ο ήλιος-
σαν ένα λάβαρο πολέμου και νικά όλο το εναπομείναν
ιοβόλο σκοτάδι που μέσα στα σπήλαια των εγκάτων της γης
πάλι κρύβεται. Μετά μένει ο άνθρωπος
ν' αποφασίσει για όλα:
να δεχτεί τα δώρα των φωτεινών αποκαλύψεων ή εκείνα
που μυρίζουν μπαρούτι της νύχτας- και γίνονται
όλα φαιά
και μπλάβα
και πικρά…
23 Μαρτίου 2010
Έτσι γεωμετρούν ο ένας με τον άλλον οι αστερισμοί
Έτσι γεωμετρούν ο ένας με τον άλλον οι αστερισμοί
της νύχτας κι έτσι γίνονται τα σπίτια
στο νησί υπέρογκα,
όπως με τις ταράτσες τους να φτάνουν
τον θεϊκό ουρανό.
Παιδιά ξανθά μέσα στο απόγευμα
παίξανε πλάι στην άμμο την όλη την μέρα ζεσταμένη.
Παιδιά σαν υποσχέσεις για το αύριο.
Προς το βραδάκι
είναι ένα καφενείο που μαζεύονται οι γεροντότεροι άνεμοι
και παίζουνε χαρτιά και επιρρήματα
–ανά, κατά, διά, μετά-
μες τον ασύλληπτα δίκαιο χρόνο..
Και τότε είναι κάστρο άπαρτο η νύχτα. Οι πειρατές της
ξυπνούν χαράματα κι αρχίζουν την κραιπάλη που επιβάλλει
πάντα το φως.
Αν θέλει η ψυχή
μέσα από την τόλμη μιας στιγμής
βρίσκεται πάλι να συνομιλεί με καθετί γύρω της θεϊκό.
21.11.2009
της νύχτας κι έτσι γίνονται τα σπίτια
στο νησί υπέρογκα,
όπως με τις ταράτσες τους να φτάνουν
τον θεϊκό ουρανό.
Παιδιά ξανθά μέσα στο απόγευμα
παίξανε πλάι στην άμμο την όλη την μέρα ζεσταμένη.
Παιδιά σαν υποσχέσεις για το αύριο.
Προς το βραδάκι
είναι ένα καφενείο που μαζεύονται οι γεροντότεροι άνεμοι
και παίζουνε χαρτιά και επιρρήματα
–ανά, κατά, διά, μετά-
μες τον ασύλληπτα δίκαιο χρόνο..
Και τότε είναι κάστρο άπαρτο η νύχτα. Οι πειρατές της
ξυπνούν χαράματα κι αρχίζουν την κραιπάλη που επιβάλλει
πάντα το φως.
Αν θέλει η ψυχή
μέσα από την τόλμη μιας στιγμής
βρίσκεται πάλι να συνομιλεί με καθετί γύρω της θεϊκό.
21.11.2009
Περπατώ τόσους δρόμους που ίδιοι τώρα και απαράλλαχτοι μου φαίνονται.
Περπατώ τόσους δρόμους που ίδιοι τώρα και απαράλλαχτοι μου φαίνονται.
Φώτα πολλά, ρεκλάμες, χειμωνιάτικο συμφωνητικό της ανθρώπινης ουτοπίας.
Και άνθρωποι που πάνε κι έρχονται- πιο βιαστικοί
και από μία εξωγήινη σκέψη.
Κοιτώ μες στην καρδιά μου.
Η νύχτα σχίζεται σαν ένα μέγα,
μαύρο σεντόνι, απλωμένο που το τρύπησε
γλυκά ο σκόρος στόλος των άστρων.
Κι εσύ την δέχεσαι να χρωματίζει τα όνειρα που έκανες κρυφά και δεν τα έμαθε
ποτέ η αυγή!
21.11.2009
Φώτα πολλά, ρεκλάμες, χειμωνιάτικο συμφωνητικό της ανθρώπινης ουτοπίας.
Και άνθρωποι που πάνε κι έρχονται- πιο βιαστικοί
και από μία εξωγήινη σκέψη.
Κοιτώ μες στην καρδιά μου.
Η νύχτα σχίζεται σαν ένα μέγα,
μαύρο σεντόνι, απλωμένο που το τρύπησε
γλυκά ο σκόρος στόλος των άστρων.
Κι εσύ την δέχεσαι να χρωματίζει τα όνειρα που έκανες κρυφά και δεν τα έμαθε
ποτέ η αυγή!
21.11.2009
Το απόγευμα διαιρεί τον θεό σε πολλούς μικρούς σπουργίτες
Το απόγευμα διαιρεί τον θεό σε πολλούς μικρούς σπουργίτες
που αθώοι και σίγουροι χοροπηδούν μην έχοντας ούτε μια ένοχη σκέψη.
που αθώοι και σίγουροι χοροπηδούν μην έχοντας ούτε μια ένοχη σκέψη.
Ας με συγχωρούσε τουλάχιστον ο θεός της σφήκας όχι ο θεός της μέλισσας
Ας με συγχωρούσε τουλάχιστον ο θεός της σφήκας όχι ο θεός της μέλισσας
που έχω δοκιμάσει όλα τα κεντριά των ιοβόλων λόγων επάνω μου..
που έχω δοκιμάσει όλα τα κεντριά των ιοβόλων λόγων επάνω μου..
22 Μαρτίου 2010
Τρίζουν οι ραφές του κρανίου μου
Τρίζουν οι ραφές του κρανίου μου, τόπο αλλάζω
ανάμεσα στον κήπο που είναι ωραίος και επιμένει
να μου χαμογελάει με αισθηματικά ανθισμένα φυτά.
Μέσα στο ποίημα μου χωρούν εξίσου όλες μου οι αγωνίες,
οι λεπτές αποχρώσεις μιας σκέψης όπως ουράνιο τόξο
που σημαδεύει το αδύνατον.
Κι αυτό το πέλαγο βαθύ και γαλήνιο τώρα
που πληγώνει τα μάτια μου
μέσα από την προσφερόμενη ρέμβη.
ανάμεσα στον κήπο που είναι ωραίος και επιμένει
να μου χαμογελάει με αισθηματικά ανθισμένα φυτά.
Μέσα στο ποίημα μου χωρούν εξίσου όλες μου οι αγωνίες,
οι λεπτές αποχρώσεις μιας σκέψης όπως ουράνιο τόξο
που σημαδεύει το αδύνατον.
Κι αυτό το πέλαγο βαθύ και γαλήνιο τώρα
που πληγώνει τα μάτια μου
μέσα από την προσφερόμενη ρέμβη.
Ανάμεσα στην μέρα και τον άνθρωπο γεννιέται μια εμπιστοσύνη.
Ανάμεσα στην μέρα και τον άνθρωπο γεννιέται μια εμπιστοσύνη.
Εσύ ζητάς η κάθε ευχή να είναι γαλάζια..
Μιλάμε με τρόπους πουλιών:
τόσο ερωτικά, τόσο αλλιώτικα,
απ' ό,τι τα λουλούδια γύρω μας θέλουν να πούνε
που μου συγχωρείς το ότι κοιτάζω την θάλασσα και με τον νου ταξιδεύω
πριν να γίνει το πουθενά, που έχω κατοικήσει, σύνορο
της ψυχικής μου δύσκολης γεωγραφίας.
Έχω δώσει τόσο κορμί στον έρωτα που- στο τέλος-
ο έρωτας δεν μου είναι παρά ένας αχάριστος οφειλέτης
που δεν θα μου αποδώσει τα δίκαιά μου ποτέ..
Και ποιώ αμετανόητα εξορύξεις κοιτασμάτων αισθηματικών
στην βαριά, αξόδευτη απ' την καρδιά μου, έμπνευσης νύχτα.
19.11.2009
Εσύ ζητάς η κάθε ευχή να είναι γαλάζια..
Μιλάμε με τρόπους πουλιών:
τόσο ερωτικά, τόσο αλλιώτικα,
απ' ό,τι τα λουλούδια γύρω μας θέλουν να πούνε
που μου συγχωρείς το ότι κοιτάζω την θάλασσα και με τον νου ταξιδεύω
πριν να γίνει το πουθενά, που έχω κατοικήσει, σύνορο
της ψυχικής μου δύσκολης γεωγραφίας.
Έχω δώσει τόσο κορμί στον έρωτα που- στο τέλος-
ο έρωτας δεν μου είναι παρά ένας αχάριστος οφειλέτης
που δεν θα μου αποδώσει τα δίκαιά μου ποτέ..
Και ποιώ αμετανόητα εξορύξεις κοιτασμάτων αισθηματικών
στην βαριά, αξόδευτη απ' την καρδιά μου, έμπνευσης νύχτα.
19.11.2009
Ξυπνάω ένα πρωινό χωρίς ιδέες..
Ξυπνάω ένα πρωινό χωρίς ιδέες..
μονάχα ένα χιόνι με το μπαστουνάκι μου σκαλίζω-
ένα καθαρό χιόνι απ' αυτά που δεν έχει κάθε τόσο να χαρεί η πρωτεύουσα..
Στα τετράδια μου είναι το μελάνι περισσευούμενο,
παίζει με σχήματα η φαντασία, μεγαλύτερη γίνεται
καθώς να αποφύγει κάποιος δεν μπορεί
ούτε αυτήν την θλίψη που να οξειδώνεται τον κάνει..
Κι ενώ δεν είναι πάντα ίδιος ο θεός
για όλους, ενώ σπανίζουν οι ανθισμένες
καρδιές- ένα πέτρωμα γίνομαι
από τα ορυχεία τα μαύρα της ψυχικής ανεξιχνίαστης νύχτας..
μονάχα ένα χιόνι με το μπαστουνάκι μου σκαλίζω-
ένα καθαρό χιόνι απ' αυτά που δεν έχει κάθε τόσο να χαρεί η πρωτεύουσα..
Στα τετράδια μου είναι το μελάνι περισσευούμενο,
παίζει με σχήματα η φαντασία, μεγαλύτερη γίνεται
καθώς να αποφύγει κάποιος δεν μπορεί
ούτε αυτήν την θλίψη που να οξειδώνεται τον κάνει..
Κι ενώ δεν είναι πάντα ίδιος ο θεός
για όλους, ενώ σπανίζουν οι ανθισμένες
καρδιές- ένα πέτρωμα γίνομαι
από τα ορυχεία τα μαύρα της ψυχικής ανεξιχνίαστης νύχτας..
21 Μαρτίου 2010
Για να σου διώχνω την λύπη
Για να σου διώχνω την λύπη
το στόμα μου λέει όσα τραγούδια δεν το σκέφτηκα να πω
κοιτάζοντας κι αυτήν ακόμα την θάλασσα..
Στοχεύω σε παράξενα γόνιμες νύχτες
που των άστρων οι πτώσεις είναι σαν από μία ψυχή
του θεού που θρυμματίζεται στους ανθρώπους έλεος να δώσει..
Και γυρεύω μία φωνή, την δικιά μου
να κάνει όλον τον κύκλο του ερωτικού που θα σώσω νοήματος
ν' ανάβει τώρα εκεί που δίνει το σινιάλο μίας νίκης
του ουρανού η φρυκτωρία..
το στόμα μου λέει όσα τραγούδια δεν το σκέφτηκα να πω
κοιτάζοντας κι αυτήν ακόμα την θάλασσα..
Στοχεύω σε παράξενα γόνιμες νύχτες
που των άστρων οι πτώσεις είναι σαν από μία ψυχή
του θεού που θρυμματίζεται στους ανθρώπους έλεος να δώσει..
Και γυρεύω μία φωνή, την δικιά μου
να κάνει όλον τον κύκλο του ερωτικού που θα σώσω νοήματος
ν' ανάβει τώρα εκεί που δίνει το σινιάλο μίας νίκης
του ουρανού η φρυκτωρία..
Αυτός ο άνεμος με την σβελτάδα του
Αυτός ο άνεμος με την σβελτάδα του
είναι μια δίκη μέσα στον χειμώνα..
Μια δίκη των δέντρων που με φυλλώματα ελπίζουνε και κάνουν
τον ψίθυρό τους προσευχή
που ξεκλειδώνει
όμορφα την αιωνιότητα..
είναι μια δίκη μέσα στον χειμώνα..
Μια δίκη των δέντρων που με φυλλώματα ελπίζουνε και κάνουν
τον ψίθυρό τους προσευχή
που ξεκλειδώνει
όμορφα την αιωνιότητα..
Η μέρα αναγκάζεται σαν ένα ποίημα σε διάρκεια να ξημερώσει.
Η μέρα αναγκάζεται σαν ένα ποίημα σε διάρκεια να ξημερώσει.
Εσύ γέρνεις μες το πράο φως σαν ένα πλάσμα που νοσταλγεί την άνοιξη.
Κοιτάζεις προς τον ουρανό που μόλις αρχίζει να μιλά.
Τα μάτια σου είναι δυο όμορφα μάτια,
με την υπόσχεση μέσα τους μιας ήσυχης ζωής.
Ξέρεις το ελπιδοφόρο μήνυμα της νέας μέρας…
Είσαι μια πεταλούδα που πετάς άσκοπα και ωραία
μες το γαλάζιο στίχο που από την μουσική του όρθρου νάτος γράφεται..
Πάρε την φαρέτρα του ουρανού και μέσα στον ορίζοντα τόξεψε
που κάπου ταξιδεύει μόνη η καρδιά μου..
Εσύ γέρνεις μες το πράο φως σαν ένα πλάσμα που νοσταλγεί την άνοιξη.
Κοιτάζεις προς τον ουρανό που μόλις αρχίζει να μιλά.
Τα μάτια σου είναι δυο όμορφα μάτια,
με την υπόσχεση μέσα τους μιας ήσυχης ζωής.
Ξέρεις το ελπιδοφόρο μήνυμα της νέας μέρας…
Είσαι μια πεταλούδα που πετάς άσκοπα και ωραία
μες το γαλάζιο στίχο που από την μουσική του όρθρου νάτος γράφεται..
Πάρε την φαρέτρα του ουρανού και μέσα στον ορίζοντα τόξεψε
που κάπου ταξιδεύει μόνη η καρδιά μου..
Αν ο χρόνος πεθάνει, θα μείνω με μια καυτή φιλοδοξία·
Αν ο χρόνος πεθάνει, θα μείνω με μια καυτή φιλοδοξία·
όσο μακραίνω μέσα του, μες την ψυχή μου μακραίνω- γίνομαι
πανσέληνος σκύλος
της που νυχτώνει στεριάς·
κάπου στην Σύρο·
η νύχτα βαραίνει πάνω από τα νυσταγμένα πλοία,
ακουμπά τη κοιλιά της πάνω στα μακάρια ύδατα,
αφήνει τους πελώριους γερανούς να καιροφυλακτούν ν’ αρπάξουν κάτι
πάνω από τα άδεια καταστρώματα-
ανάλαφρα τηλεσκοπικοί- σαν σίγουρες
κίτρινες μεγάλες αράχνες.
Και οι δύο λόφοι εκεί- σαν
δοκιμασμένες πόλεις της ηθικής·
καθολικά ωραίοι
και ορθόδοξα υπερασπιστές
μίας θρησκευτικής εκεχειρίας.
Μια παρέα από γατιά που νιαουρίζει
έξω από ένα που δεν έχει κόσμο πια ψητοπωλείο.
Εγώ που σε σκέφτομαι, που δεν μπορώ να κοιμηθώ, που μαστορεύω
πάλι τα λόγια μου να πλησιάζουνε την μουσική-
εσύ
που κοιμάσαι·
λεπτοκαμωμένη και όμορφη
κι όπως θα ήθελα κοντά σου να πλαγιάζω.
Η νύχτα λύνει το δράμα μου:
τα όμορφα μαύρα μαλλιά της
πέφτουν επάνω στην παραθαλάσσια ησυχία
και γίνονται τα κατόπιν θλιμμένα μου ατέλειωτα ποιήματα..
όσο μακραίνω μέσα του, μες την ψυχή μου μακραίνω- γίνομαι
πανσέληνος σκύλος
της που νυχτώνει στεριάς·
κάπου στην Σύρο·
η νύχτα βαραίνει πάνω από τα νυσταγμένα πλοία,
ακουμπά τη κοιλιά της πάνω στα μακάρια ύδατα,
αφήνει τους πελώριους γερανούς να καιροφυλακτούν ν’ αρπάξουν κάτι
πάνω από τα άδεια καταστρώματα-
ανάλαφρα τηλεσκοπικοί- σαν σίγουρες
κίτρινες μεγάλες αράχνες.
Και οι δύο λόφοι εκεί- σαν
δοκιμασμένες πόλεις της ηθικής·
καθολικά ωραίοι
και ορθόδοξα υπερασπιστές
μίας θρησκευτικής εκεχειρίας.
Μια παρέα από γατιά που νιαουρίζει
έξω από ένα που δεν έχει κόσμο πια ψητοπωλείο.
Εγώ που σε σκέφτομαι, που δεν μπορώ να κοιμηθώ, που μαστορεύω
πάλι τα λόγια μου να πλησιάζουνε την μουσική-
εσύ
που κοιμάσαι·
λεπτοκαμωμένη και όμορφη
κι όπως θα ήθελα κοντά σου να πλαγιάζω.
Η νύχτα λύνει το δράμα μου:
τα όμορφα μαύρα μαλλιά της
πέφτουν επάνω στην παραθαλάσσια ησυχία
και γίνονται τα κατόπιν θλιμμένα μου ατέλειωτα ποιήματα..
Η φαντασία μου ανθίζει πραγματικότητες ονείρων.
Η φαντασία μου ανθίζει πραγματικότητες ονείρων.
Εσύ δεν δέχεσαι να είσαι μια λέξη που κυρτή
ή κοίλη περιέχει ατόφιο τον έρωτα.
Γίνεσαι μια σκέψη καταδότρια που θα πικράνει
το οποιοδήποτε ποίημα
και μετά θα πέσει σαν ένα ελάχιστο νόμισμα που μ’ αυτό
μόνο ένα μηδέν και μόνο τίποτα μπορείς να αγοράσεις.
Δεν είναι βράδυ λοιπόν, δεν είναι μέρα-
είναι ένας χρόνος σχεδόν έγκυρης περίπτωσης του γαλάζιου
που αλήθεια να χτυποκαρδίζω μέσα του παράφορα για σένα διαφαίνεται.
Σφάλει το ρήμα μου:
‘’Σ’ αγαπώ..’’ πάλι λέγεται. Συγχώρα!
Αν νεκρώσω μέσα μου τα λουλούδια που για σένα ανθίζω
δεν θα ξαναγραφτούνε άλλα ποιήματα παρά μόνον
ένα μνημόσυνο για μια χαρά που κανείς δεν θα ξέρει..
20.10.2009
Σύρος.
Εσύ δεν δέχεσαι να είσαι μια λέξη που κυρτή
ή κοίλη περιέχει ατόφιο τον έρωτα.
Γίνεσαι μια σκέψη καταδότρια που θα πικράνει
το οποιοδήποτε ποίημα
και μετά θα πέσει σαν ένα ελάχιστο νόμισμα που μ’ αυτό
μόνο ένα μηδέν και μόνο τίποτα μπορείς να αγοράσεις.
Δεν είναι βράδυ λοιπόν, δεν είναι μέρα-
είναι ένας χρόνος σχεδόν έγκυρης περίπτωσης του γαλάζιου
που αλήθεια να χτυποκαρδίζω μέσα του παράφορα για σένα διαφαίνεται.
Σφάλει το ρήμα μου:
‘’Σ’ αγαπώ..’’ πάλι λέγεται. Συγχώρα!
Αν νεκρώσω μέσα μου τα λουλούδια που για σένα ανθίζω
δεν θα ξαναγραφτούνε άλλα ποιήματα παρά μόνον
ένα μνημόσυνο για μια χαρά που κανείς δεν θα ξέρει..
20.10.2009
Σύρος.
Τόσο σε έκανε ο έρωτας μέλισσα
Τόσο σε έκανε ο έρωτας μέλισσα που με το κεντρί σου σκοτώνω
τον χρόνο που δεν είμαστε οι δυο μας μαζί.
Εσύ λιγώνεσαι με την ριγέ σου κώμη ανάποδα, καλείς
τις αδερφές σου να γυροφέρνουν στους μίσχους, στα πέταλα, να σταματούν
τον χρόνο της άνοιξης- την εποχή
που ο οργασμός και γύρω σ' όλα, βράζει.
Και ζηλεύεις τόσο που η αγάπη άνθρωπο δεν σε έκανε- που με τις λέξεις του
και μόνο, τον χρόνο νικά.
τον χρόνο που δεν είμαστε οι δυο μας μαζί.
Εσύ λιγώνεσαι με την ριγέ σου κώμη ανάποδα, καλείς
τις αδερφές σου να γυροφέρνουν στους μίσχους, στα πέταλα, να σταματούν
τον χρόνο της άνοιξης- την εποχή
που ο οργασμός και γύρω σ' όλα, βράζει.
Και ζηλεύεις τόσο που η αγάπη άνθρωπο δεν σε έκανε- που με τις λέξεις του
και μόνο, τον χρόνο νικά.
18 Μαρτίου 2010
Όταν η ζωή σκληραίνει και δεν θα μπορέσεις άλλο
Όταν η ζωή σκληραίνει και δεν θα μπορέσεις άλλο
να είσαι αρεστός στους κρατούντες,
εγώ σου ορκίζομαι ότι θα είμαι μαζί σου
άγρυπνος και εκεί που οι αγωνίες σου αξίζουν όλο το μέλλον του κόσμου
και ο μικρός πλανήτης γίνεται μία πελώρια υπόσχεση
μέσα στο σύμπαν
ότι η ποίηση του παρόντος θα ξορκίσει τον κακόβουλο δαίμονα-
θα είμαι μαζί σου..
γιατί εσύ είσαι όλο το φως των ελπίδων
και η θρησκεία σου σε κάνει πια άξιο
που κρατά στην καρδιά του αυτό της πατρίδας το φοβερό μυστικό
που το σεβάστηκαν και το κρατούν αλώβητο οι αιώνες!
να είσαι αρεστός στους κρατούντες,
εγώ σου ορκίζομαι ότι θα είμαι μαζί σου
άγρυπνος και εκεί που οι αγωνίες σου αξίζουν όλο το μέλλον του κόσμου
και ο μικρός πλανήτης γίνεται μία πελώρια υπόσχεση
μέσα στο σύμπαν
ότι η ποίηση του παρόντος θα ξορκίσει τον κακόβουλο δαίμονα-
θα είμαι μαζί σου..
γιατί εσύ είσαι όλο το φως των ελπίδων
και η θρησκεία σου σε κάνει πια άξιο
που κρατά στην καρδιά του αυτό της πατρίδας το φοβερό μυστικό
που το σεβάστηκαν και το κρατούν αλώβητο οι αιώνες!
Το μόνο πράγμα που μπορώ να σου υποσχεθώ είναι μια εύφλεκτη μέρα
Το μόνο πράγμα που μπορώ να σου υποσχεθώ είναι μια εύφλεκτη μέρα
που μέσα της θα ακούγονται του παραδείσου οι μουσικές και των παιδιών
τα μάτια θα χαμογελάνε..
Ένας ξιφήρης ήλιος επιδέξια θα πολεμά
να διώξει τα κακόγνωμα που σε σκοτίζουν νέφη-
Κι εσύ αήττητη θα ανέρχεσαι, σαν μια οξεία
γραμματική που προσδιόρισε απόλυτα το νόημα
μιας λέξης και μετά θα φύγει, θα χαθεί
στο όλον..
Στα χέρια σου κάποια ανθάκια μες το άρωμα πλημμυρισμένα
κάνουν τον στίχο πιο βαρύ και αιώνιο- και ύστερα
μόνο μία σιωπή που θ' αρμοστεί πάνω στα πράγματα, όπως για να τα σαβανώσει, θα σου είναι φίλη-
να πας μες την πετυχημένη ομοιοκαταληξία του ορίζοντα!
που μέσα της θα ακούγονται του παραδείσου οι μουσικές και των παιδιών
τα μάτια θα χαμογελάνε..
Ένας ξιφήρης ήλιος επιδέξια θα πολεμά
να διώξει τα κακόγνωμα που σε σκοτίζουν νέφη-
Κι εσύ αήττητη θα ανέρχεσαι, σαν μια οξεία
γραμματική που προσδιόρισε απόλυτα το νόημα
μιας λέξης και μετά θα φύγει, θα χαθεί
στο όλον..
Στα χέρια σου κάποια ανθάκια μες το άρωμα πλημμυρισμένα
κάνουν τον στίχο πιο βαρύ και αιώνιο- και ύστερα
μόνο μία σιωπή που θ' αρμοστεί πάνω στα πράγματα, όπως για να τα σαβανώσει, θα σου είναι φίλη-
να πας μες την πετυχημένη ομοιοκαταληξία του ορίζοντα!
17 Μαρτίου 2010
Ο δρόμος τρέχει κατά την θάλασσα
Ο δρόμος τρέχει κατά την θάλασσα, ο δρόμος είναι ένα ασφαλτοστρωμένο επιχείρημα
που δίνει νόημα στον πηγαιμό και στον ερχομό..
σκηνοθετώ εμένα, είμαι ηθοποιός της αλαζονείας μου, βασανίζομαι από την κακόθυμη ώρα
που η μελαγχολία μου είναι ένα σκοινί που θέλησε να με κρεμάσει..
ο δρόμος τρέχει κατά κάπου που κι εγώ δεν το ξέρω..
ένα ατέλειωτο πηγαινέλα ανάμεσα στην αμφιβολία και την κλονισμένη βεβαιότητα..
περπατώ σφυρίζοντας αδιάφορα..
τα δέντρα έρχονται μαζί μου, οι μάντρες
των σπιτιών που προστατεύουν τα ανθισμένα φυτά
που μάχονται για μία φωτεινότερη αρωματική ανάσα..
σκέφτομαι να πεθάνω μέσα σε μία τέτοια ήρεμη υποταγή
όπου οι άνθρωποι κοιμούνται και εγώ
μαζεύω δηλητηριώδεις στίχους..
δεν θα καταλάβει κανείς το τρελό όνειρό μου..
θα ξυπνήσω μέσα σ' έναν άλλο αιώνα
που τα παιδιά θα κρατούν τα βιβλία μου
τινάζοντας την σκόνη του μυαλού..
οι ερωτευμένοι θα νομίσουν το φιλί τους θρησκεία και εκεί το κορμί που ποθεί θα προσκυνήσουν..
ο ουρανός θα κλάψει από συγκίνηση με μία σιγανή λυτρωτική βροχούλα
που θα ζωντάνευε το κάθετί νεκρό..
κι εγώ θα τολμήσω μια σιωπή σαν του ύπνου
όπου ξυπνάς και είσαι πάντα αλλού- εκεί που οι μάγισσες ώρες
σε κάνουν να αψηφάς ό,τι σε φόβιζε λιγάκι..
που δίνει νόημα στον πηγαιμό και στον ερχομό..
σκηνοθετώ εμένα, είμαι ηθοποιός της αλαζονείας μου, βασανίζομαι από την κακόθυμη ώρα
που η μελαγχολία μου είναι ένα σκοινί που θέλησε να με κρεμάσει..
ο δρόμος τρέχει κατά κάπου που κι εγώ δεν το ξέρω..
ένα ατέλειωτο πηγαινέλα ανάμεσα στην αμφιβολία και την κλονισμένη βεβαιότητα..
περπατώ σφυρίζοντας αδιάφορα..
τα δέντρα έρχονται μαζί μου, οι μάντρες
των σπιτιών που προστατεύουν τα ανθισμένα φυτά
που μάχονται για μία φωτεινότερη αρωματική ανάσα..
σκέφτομαι να πεθάνω μέσα σε μία τέτοια ήρεμη υποταγή
όπου οι άνθρωποι κοιμούνται και εγώ
μαζεύω δηλητηριώδεις στίχους..
δεν θα καταλάβει κανείς το τρελό όνειρό μου..
θα ξυπνήσω μέσα σ' έναν άλλο αιώνα
που τα παιδιά θα κρατούν τα βιβλία μου
τινάζοντας την σκόνη του μυαλού..
οι ερωτευμένοι θα νομίσουν το φιλί τους θρησκεία και εκεί το κορμί που ποθεί θα προσκυνήσουν..
ο ουρανός θα κλάψει από συγκίνηση με μία σιγανή λυτρωτική βροχούλα
που θα ζωντάνευε το κάθετί νεκρό..
κι εγώ θα τολμήσω μια σιωπή σαν του ύπνου
όπου ξυπνάς και είσαι πάντα αλλού- εκεί που οι μάγισσες ώρες
σε κάνουν να αψηφάς ό,τι σε φόβιζε λιγάκι..
Πέφτει το βράδυ και ψηλώνουνε οι φωνές των αλλοδαπών
Πέφτει το βράδυ και ψηλώνουνε οι φωνές των αλλοδαπών
που μιλούν μια Βαβέλ με ευφράδεια-
Στην Αχαρνών, πιο χαμηλά από κει που η πρωτεύουσα υπάρχει,
σαν μύθος με την περασμένη αίγλη της, σαν μια ιστορία
που ξεγράφτηκε γιατί την έκανε κτήμα του ο άσπονδος χρόνος-
Κάτι σκουρόχρωμοι τσακώνονται γιατί δεν τους περίσσεψε
ποτέ η χαρά-
Τηλεφωνούν στον θεό (αν υπάρχει)..
καμία απάντηση- κανείς..
Το μεσημέρι ο ήλιος τρυπούσε το κρανίο του τόπου-
Κάτι μανάδες με παιδιά που τσιρίζουν κάνουν την σιωπή να φαντάζει
πολύτιμο δώρο-
Τα μαγαζιά φωταγωγούνται, οι βιτρίνες τους
διαλαλούν μία πραμάτεια θαυμαστή – μια τιποτένια έξαρση-
Η ματαιοδοξία πάντα δικαιώνεται
γιατί ο άνθρωπος επίμονα ξέρει να σφάλλει-
Στο καφενείο παίζουν κρυφά τα χρήματα που θέλησε η τύχη να χαθούνε-
Πίνουν ποτά, καπνίζουνε και βρίζουν
σε άλλη γλώσσα, ακατάληπτα-
Όπως πέφτει μετά βαριά κι ασήκωτη η νύχτα
και καταπίνει όλο το φαρμάκι που θα έφτανε για να ξεκάνει
αυτόν τον ζαλισμένο απ' το άγχος πληθυσμό..
που μιλούν μια Βαβέλ με ευφράδεια-
Στην Αχαρνών, πιο χαμηλά από κει που η πρωτεύουσα υπάρχει,
σαν μύθος με την περασμένη αίγλη της, σαν μια ιστορία
που ξεγράφτηκε γιατί την έκανε κτήμα του ο άσπονδος χρόνος-
Κάτι σκουρόχρωμοι τσακώνονται γιατί δεν τους περίσσεψε
ποτέ η χαρά-
Τηλεφωνούν στον θεό (αν υπάρχει)..
καμία απάντηση- κανείς..
Το μεσημέρι ο ήλιος τρυπούσε το κρανίο του τόπου-
Κάτι μανάδες με παιδιά που τσιρίζουν κάνουν την σιωπή να φαντάζει
πολύτιμο δώρο-
Τα μαγαζιά φωταγωγούνται, οι βιτρίνες τους
διαλαλούν μία πραμάτεια θαυμαστή – μια τιποτένια έξαρση-
Η ματαιοδοξία πάντα δικαιώνεται
γιατί ο άνθρωπος επίμονα ξέρει να σφάλλει-
Στο καφενείο παίζουν κρυφά τα χρήματα που θέλησε η τύχη να χαθούνε-
Πίνουν ποτά, καπνίζουνε και βρίζουν
σε άλλη γλώσσα, ακατάληπτα-
Όπως πέφτει μετά βαριά κι ασήκωτη η νύχτα
και καταπίνει όλο το φαρμάκι που θα έφτανε για να ξεκάνει
αυτόν τον ζαλισμένο απ' το άγχος πληθυσμό..
16 Μαρτίου 2010
ΒΑΦΤΙΖΕΤΑΙ Ο ΔΟΥΛΟΣ ΕΡΩΤΙΔΕΑΣ..
ΒΑΦΤΙΖΕΤΑΙ Ο ΔΟΥΛΟΣ ΕΡΩΤΙΔΕΑΣ..
Έτσι όπως ανατρέπονται οι κανόνες, η ποίηση είναι μία αυθαιρεσία επιβεβλημένη,
μία καινοτομία αισθημάτων που αλήθεια εκπυρσοκροτούν και φαίνεται
ότι νικάνε κιόλας..
Ξημερώνουν οι μέρες με ένα πεισματικό φως που κάνει
τις ιδέες οξύτερες, κοφτερές, αδάμαστες
που δεν θα τις τιθάσευε κανείς ποτέ του..
Κι εσύ που κοιμάσαι τον ύπνο του ωραία δικαίου, εσύ
που χορταίνεις μόνο με των αναζητήσεων το ταξίδι, εσύ
που δεν κουράστηκες ποτέ σου να ελπίζεις
σε μία άλλη νοηματικότερη θάλασσα, εσύ
δεν θα βολευτείς με λιγότερο φως.. Θα είσαι
μέσα σε σένα κι όμως έξω από σένα:
λιγάκι πιο μικρότερος από ένα όνειρο αγγέλου που τον κέρδισε
το γήινο παιδαριώδες και που χλιμιντρά γαλάζια σκοτάδι..
Έτσι όπως ανατρέπονται οι κανόνες, η ποίηση είναι μία αυθαιρεσία επιβεβλημένη,
μία καινοτομία αισθημάτων που αλήθεια εκπυρσοκροτούν και φαίνεται
ότι νικάνε κιόλας..
Ξημερώνουν οι μέρες με ένα πεισματικό φως που κάνει
τις ιδέες οξύτερες, κοφτερές, αδάμαστες
που δεν θα τις τιθάσευε κανείς ποτέ του..
Κι εσύ που κοιμάσαι τον ύπνο του ωραία δικαίου, εσύ
που χορταίνεις μόνο με των αναζητήσεων το ταξίδι, εσύ
που δεν κουράστηκες ποτέ σου να ελπίζεις
σε μία άλλη νοηματικότερη θάλασσα, εσύ
δεν θα βολευτείς με λιγότερο φως.. Θα είσαι
μέσα σε σένα κι όμως έξω από σένα:
λιγάκι πιο μικρότερος από ένα όνειρο αγγέλου που τον κέρδισε
το γήινο παιδαριώδες και που χλιμιντρά γαλάζια σκοτάδι..
ΠΡΩΤΑ Η ΜΟΥΣΙΚΗ..
ΠΡΩΤΑ Η ΜΟΥΣΙΚΗ..
Ξύνω τον τοίχο με το νύχι μου το μεσημέρι και μου έρχεται
ο άνεμος
κρυερός, σαν απ' την χώρα του χειμώνα-
οι φωνές των παιδιών είναι σαν μια γιορτή που δεν τελειώνει-
οι μανάδες τους
γέρασαν πια και δεν νιώθουν γρι από όνειρο-
τα δέντρα κρέμονται μες την αιωνιότητα-
οι θεοί να συμβουλεύουν κουράστηκαν
και γίνονται αδιάφοροι για τα θνητά και τα ανθρώπινα-
όμως ο έρωτας υπάρχει..
κι από τα χείλια που φιλήθηκαν της κοπελιάς
στάζει ροσόλι μέλι ζωντανό-
στον πίσω κήπο της αυλής ξυπνούν τα νέα ρόδα
βαφτισμένα στο φως-
κι εγώ που σκέφτομαι να γίνω ένας μουσικός που χαίρεται
τον μήνα που Δεκέμβριος της νοσταλγίας λέγεται..
Ξύνω τον τοίχο με το νύχι μου το μεσημέρι και μου έρχεται
ο άνεμος
κρυερός, σαν απ' την χώρα του χειμώνα-
οι φωνές των παιδιών είναι σαν μια γιορτή που δεν τελειώνει-
οι μανάδες τους
γέρασαν πια και δεν νιώθουν γρι από όνειρο-
τα δέντρα κρέμονται μες την αιωνιότητα-
οι θεοί να συμβουλεύουν κουράστηκαν
και γίνονται αδιάφοροι για τα θνητά και τα ανθρώπινα-
όμως ο έρωτας υπάρχει..
κι από τα χείλια που φιλήθηκαν της κοπελιάς
στάζει ροσόλι μέλι ζωντανό-
στον πίσω κήπο της αυλής ξυπνούν τα νέα ρόδα
βαφτισμένα στο φως-
κι εγώ που σκέφτομαι να γίνω ένας μουσικός που χαίρεται
τον μήνα που Δεκέμβριος της νοσταλγίας λέγεται..
ΧΡΟΝΕ ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΖΕΙΣ..
ΧΡΟΝΕ ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΖΕΙΣ..
Ποιός ραγίζει την νύχτα και εγώ
βρίσκομαι στην θλιβερή της σκοτεινή
αφετηρία της θλίψης;
Τόσες ανούσιες μουσικές που- στο τέλος-
και μουσικές δεν είναι..
Τόσοι κουρασμένοι άνθρωποι που- στο τέλος-
και άνθρωποι δεν είναι..
Μπούχτισε ο αιώνας με αυτό το σύνολο από ξεκούρδιστα, ετοιμόρροπα όνειρα..
Κι οι κοινωνίες που πάνε; Αξίζει
που αντιστέκεσαι, που θυσιάζεις
την ψυχή να σου βγει σε καλό αυτό το παράξενο σκοτεινό πεπρωμένο των λέξεων;
Πίσω από κείνα που δεν ομολόγησες ποτέ σου είναι
μία αγκύλη θεϊκής στοργής
που γίνεται
πιο φωτεινή για την καρδιά σου όπως καίει τον ορίζοντα
με το φεγγάρι της η νύχτα..
Ποιός ραγίζει την νύχτα και εγώ
βρίσκομαι στην θλιβερή της σκοτεινή
αφετηρία της θλίψης;
Τόσες ανούσιες μουσικές που- στο τέλος-
και μουσικές δεν είναι..
Τόσοι κουρασμένοι άνθρωποι που- στο τέλος-
και άνθρωποι δεν είναι..
Μπούχτισε ο αιώνας με αυτό το σύνολο από ξεκούρδιστα, ετοιμόρροπα όνειρα..
Κι οι κοινωνίες που πάνε; Αξίζει
που αντιστέκεσαι, που θυσιάζεις
την ψυχή να σου βγει σε καλό αυτό το παράξενο σκοτεινό πεπρωμένο των λέξεων;
Πίσω από κείνα που δεν ομολόγησες ποτέ σου είναι
μία αγκύλη θεϊκής στοργής
που γίνεται
πιο φωτεινή για την καρδιά σου όπως καίει τον ορίζοντα
με το φεγγάρι της η νύχτα..
Ξυπνώ με άλλα μάτια και με άλλη καρδιά
Ξυπνώ με άλλα μάτια και με άλλη καρδιά,
σαν να είμαι ένας επαίτης που τον άγγιξε
η ρίμα του φωτός..
Η καρδιά μου
καρδιά που ριγά
μες τον κόσμο υποφέρει..
Και με αυτήν την πολυσύλλαβη θλίψη μου
λέξεις βαρύτερες κι από τον έρωτα πλάθω-
όταν ανάβουν τα φεγγάρια τους τα άγονα βράδια..
σαν να είμαι ένας επαίτης που τον άγγιξε
η ρίμα του φωτός..
Η καρδιά μου
καρδιά που ριγά
μες τον κόσμο υποφέρει..
Και με αυτήν την πολυσύλλαβη θλίψη μου
λέξεις βαρύτερες κι από τον έρωτα πλάθω-
όταν ανάβουν τα φεγγάρια τους τα άγονα βράδια..
ΒΑΖΩ ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ..
ΒΑΖΩ ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ..
Έχω απομείνει, εδώ και χρόνια, δίχως τα καράβια των ελπίδων
που σε ταξιδεύουν καλά- πολλές φορές και σ' ένα τίποτα που ανθίζει.
Θυμάμαι κάποτε που αποστήθιζα τσιτάτα
φορτωμένα πολιτική πνιγηρή απάτης έμπνευση.
Τώρα πια όμως δεν θα πιστεύω πουθενά.
Μάλλον τελείωσαν τα αφρώδη υλικά των υποσχέσεων
που δεν κοστίζουν τίποτα και τα μοιράζουν αφειδώς οι άφρονες πολιτικάντες.
Έχω μεταβεί στον προσωπικό μου ουρανό.
Δεν θέλω να εκδικηθώ κανέναν. Οι στίχοι μου
είναι σαν βέλη που στοχεύουνε σ' ένα μη ζωντανό κατεστημένο
ιδεών που αντέχουν ωστόσο να αντιπαλεύουνε τον θηριώδη
άπονο χρόνο.
Θέλω μόνο να μάθουμε πως ν' ανασαίνουμε σωστά
με ελληνικό οξυγόνο που όλα τα κύτταρά μας θρέφει.
Και γράφω
γιατί γύρω μας μαράζωσαν ως και τα δέντρα
που θα έκαναν το μέλλον των παιδιών μας καλύτερο!
12.12.2009
Έχω απομείνει, εδώ και χρόνια, δίχως τα καράβια των ελπίδων
που σε ταξιδεύουν καλά- πολλές φορές και σ' ένα τίποτα που ανθίζει.
Θυμάμαι κάποτε που αποστήθιζα τσιτάτα
φορτωμένα πολιτική πνιγηρή απάτης έμπνευση.
Τώρα πια όμως δεν θα πιστεύω πουθενά.
Μάλλον τελείωσαν τα αφρώδη υλικά των υποσχέσεων
που δεν κοστίζουν τίποτα και τα μοιράζουν αφειδώς οι άφρονες πολιτικάντες.
Έχω μεταβεί στον προσωπικό μου ουρανό.
Δεν θέλω να εκδικηθώ κανέναν. Οι στίχοι μου
είναι σαν βέλη που στοχεύουνε σ' ένα μη ζωντανό κατεστημένο
ιδεών που αντέχουν ωστόσο να αντιπαλεύουνε τον θηριώδη
άπονο χρόνο.
Θέλω μόνο να μάθουμε πως ν' ανασαίνουμε σωστά
με ελληνικό οξυγόνο που όλα τα κύτταρά μας θρέφει.
Και γράφω
γιατί γύρω μας μαράζωσαν ως και τα δέντρα
που θα έκαναν το μέλλον των παιδιών μας καλύτερο!
12.12.2009
Η νύχτα είναι μια χώρα εντόμων
Η νύχτα είναι μια χώρα εντόμων,
μια σκοτεινή πατρίδα φτερωτών ρουφιάνων
που πίνουν αίμα βρικολακιάζοντας
την παγερή και σιχαμένη τους ύπαρξη.
Αν πεις να την ακυρώσεις σε πολεμάνε τ' αστέρια και όλος
ο ουρανός.
Δεν μπορείς πίσω να κάνεις. Με είδωλα θα φτιάξεις την ζωή.
Τουλάχιστον ετούτο το υπαρκτό ποίημα
και γενναίο ας είναι.
Μέσα σε όλα χάνεται και σβήνεται η φωνή.
Και ό,τι φέρνει η μέρα, ο ήλιος της
θα το υπερασπίζεται για πάντα.
Είναι μια μισαλλοδοξία πεθαμένου χρόνου που άφησε
τα έργα του να τα ξεπλένει μες τα χρόνια η φθορά..
μια σκοτεινή πατρίδα φτερωτών ρουφιάνων
που πίνουν αίμα βρικολακιάζοντας
την παγερή και σιχαμένη τους ύπαρξη.
Αν πεις να την ακυρώσεις σε πολεμάνε τ' αστέρια και όλος
ο ουρανός.
Δεν μπορείς πίσω να κάνεις. Με είδωλα θα φτιάξεις την ζωή.
Τουλάχιστον ετούτο το υπαρκτό ποίημα
και γενναίο ας είναι.
Μέσα σε όλα χάνεται και σβήνεται η φωνή.
Και ό,τι φέρνει η μέρα, ο ήλιος της
θα το υπερασπίζεται για πάντα.
Είναι μια μισαλλοδοξία πεθαμένου χρόνου που άφησε
τα έργα του να τα ξεπλένει μες τα χρόνια η φθορά..
Είμαι ακίνδυνος: γράφω φεγγάρια
Είμαι ακίνδυνος: γράφω φεγγάρια
νοηματικά
που δεν έχουν υπόσταση.
Ποίο μέταλλο αθροίζει την σκληράδα του να την αποδώσει
σε χρόνο μέλλοντα;
Ποιά μέρα χωρά την κραυγή του απελπισμένου;
Ένα παιδάκι χάνεται γιατί του λείπει της ανάσας το έναυσμα..
Ένας άνθρωπος σβήνεται γιατί κι η ποίηση πια δεν τον προφυλάσσει..
νοηματικά
που δεν έχουν υπόσταση.
Ποίο μέταλλο αθροίζει την σκληράδα του να την αποδώσει
σε χρόνο μέλλοντα;
Ποιά μέρα χωρά την κραυγή του απελπισμένου;
Ένα παιδάκι χάνεται γιατί του λείπει της ανάσας το έναυσμα..
Ένας άνθρωπος σβήνεται γιατί κι η ποίηση πια δεν τον προφυλάσσει..
15 Μαρτίου 2010
Το υλικό του φεγγαριού είναι αμαρτία
Το υλικό του φεγγαριού είναι αμαρτία
το υλικό της σκέψης είναι αμαρτία
ο δρόμος πάει από την καρδιά στα αισθήματα
ένας παράξενα ωραίος δρόμος.
Κρατώ το μανίκι της νύχτας, είμαι εντολοδόχος
της πικρής συντροφιάς της.
τα άστρα της με πυρπολούνε ολόκληρο.
γίνομαι ένας δαυλός που φρενιασμένα τσιρίζει
να μην του λείψει το ιδεατό μακάριο φως!
Αν αφεθώ να με πάρει ο άνεμος
η φωνή μου όλη γαλάζια βυθίζεται
μέσα στο πράο καλοκαίρι
που κρατώ αυτήν την ανάμνηση του ουρανού που μέσα μου
σταλάζει με θεότητες παλιές και ξεχασμένες..
11.12.2009
το υλικό της σκέψης είναι αμαρτία
ο δρόμος πάει από την καρδιά στα αισθήματα
ένας παράξενα ωραίος δρόμος.
Κρατώ το μανίκι της νύχτας, είμαι εντολοδόχος
της πικρής συντροφιάς της.
τα άστρα της με πυρπολούνε ολόκληρο.
γίνομαι ένας δαυλός που φρενιασμένα τσιρίζει
να μην του λείψει το ιδεατό μακάριο φως!
Αν αφεθώ να με πάρει ο άνεμος
η φωνή μου όλη γαλάζια βυθίζεται
μέσα στο πράο καλοκαίρι
που κρατώ αυτήν την ανάμνηση του ουρανού που μέσα μου
σταλάζει με θεότητες παλιές και ξεχασμένες..
11.12.2009
ΜΕΤΑΓΛΩΤΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΣΙΜΟΥΔΙΑ ΤΩΝ ΓΥΡΩ..
ΜΕΤΑΓΛΩΤΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΣΙΜΟΥΔΙΑ ΤΩΝ ΓΥΡΩ..
Άνοιξα, σαν ένα λεξικό των ανέμων, να διαβάσω
και τα βρήκα όλα εκεί:
Να φυσάει ένας πουνέντες της αγαλλίασης και ν' αναστατώνεται
μέσα μου η καρδιά-
καθαρά να γράφονται τα ηλιοτρόπια
μ' ένα ρήμα του ήλιου σταματημένο επάνω στους..
Τότε Δευτέρα..
Και μαγευτική και απόκοσμη- σαν να την είχε
άγγελος Κυρίου ιδρύσει!
Κράτησα μέσα μου, σαν μία προσευχή, την μουσική και οι αχτίδες
που πέρναγαν ως μέσα μου, ατιθάσευτες, άφηναν
το αθώο μου να φαίνεται
ξεκάθαρο
από πολύ πολύ μακριά..
Στα βαθιά των σύννεφων, οι σκέψεις μου κρεμασμένες
και όπως τα θαλασσοπούλια λευκές
έφερναν τον κατάδικό μου θεό, να μάχεται
ενάντια στον εγωισμό των ανθρώπων..
Άνοιξα, σαν ένα λεξικό των ανέμων, να διαβάσω
και τα βρήκα όλα εκεί:
Να φυσάει ένας πουνέντες της αγαλλίασης και ν' αναστατώνεται
μέσα μου η καρδιά-
καθαρά να γράφονται τα ηλιοτρόπια
μ' ένα ρήμα του ήλιου σταματημένο επάνω στους..
Τότε Δευτέρα..
Και μαγευτική και απόκοσμη- σαν να την είχε
άγγελος Κυρίου ιδρύσει!
Κράτησα μέσα μου, σαν μία προσευχή, την μουσική και οι αχτίδες
που πέρναγαν ως μέσα μου, ατιθάσευτες, άφηναν
το αθώο μου να φαίνεται
ξεκάθαρο
από πολύ πολύ μακριά..
Στα βαθιά των σύννεφων, οι σκέψεις μου κρεμασμένες
και όπως τα θαλασσοπούλια λευκές
έφερναν τον κατάδικό μου θεό, να μάχεται
ενάντια στον εγωισμό των ανθρώπων..
Ήρθα μια μέρα και βρήκα το σπίτι μου ανοιχτό:
Ήρθα μια μέρα και βρήκα το σπίτι μου ανοιχτό:
είχανε μπει μέσα του οι παράξενοι κλέφτες-
όπως εκείνοι των ονείρων που σου τα ρημάζουν όλα- κι έγινε
μπάχαλο καθετί-
και τώρα που το είδε-
κι η καρδιά μου..
Ολοζωής την μάζευα ετούτην την περιουσία
των λίγων στίχων και των λίγων ιδεών- και να που τώρα
πάλι εγώ δεν έχω τίποτα να συνεχίσω να υπάρχω
φύλλο ή βότσαλο
και τραγουδισμένο μεράκι και πατρίδας νανούρισμα-
πρόσφυγας πάω να γείρω μες την νύχτα
των απροσμέτρητων άστρων..
Ορκισμένα αθώος!
είχανε μπει μέσα του οι παράξενοι κλέφτες-
όπως εκείνοι των ονείρων που σου τα ρημάζουν όλα- κι έγινε
μπάχαλο καθετί-
και τώρα που το είδε-
κι η καρδιά μου..
Ολοζωής την μάζευα ετούτην την περιουσία
των λίγων στίχων και των λίγων ιδεών- και να που τώρα
πάλι εγώ δεν έχω τίποτα να συνεχίσω να υπάρχω
φύλλο ή βότσαλο
και τραγουδισμένο μεράκι και πατρίδας νανούρισμα-
πρόσφυγας πάω να γείρω μες την νύχτα
των απροσμέτρητων άστρων..
Ορκισμένα αθώος!
ΑΝ ΜΟΥ ΦΥΓΕΙ ΤΟ ΤΩΡΑ ΤΑ ΕΧΑΣΑ ΟΛΑ..
ΑΝ ΜΟΥ ΦΥΓΕΙ ΤΟ ΤΩΡΑ ΤΑ ΕΧΑΣΑ ΟΛΑ..
Αστειεύομαι μαζί σου και ο ποντικός του φεγγαριού τρυπά όλα τα ουράνια πατώματα-
μεταμφιέζεται όλο το αίμα μου σε τραγούδι
και μες την μέρα κυλώ σαν να είμαι
μια ανθισμένη χιονόμπαλα που φόρα πήρε και χάθηκε
μέσα στον άπλα της μεγάλης πεδιάδας.
Τα κόκαλά μου
συγκρατούν μια γερασμένη άτονη σάρκα-
άλλα έζησα και είδα τόσα πολλά!
που είμαι πλούσιος, ναι είμαι πλούσιος!
και ευτυχισμένος και γνώστης
ότι δεν υπάρχει τίποτα πια- μόνο μετάξι
των αναμνήσεων που μια ευτυχία αφήνουν
κι αυτό αν είσαι έτοιμος να την δεχτείς..
Αστειεύομαι μαζί σου και ο ποντικός του φεγγαριού τρυπά όλα τα ουράνια πατώματα-
μεταμφιέζεται όλο το αίμα μου σε τραγούδι
και μες την μέρα κυλώ σαν να είμαι
μια ανθισμένη χιονόμπαλα που φόρα πήρε και χάθηκε
μέσα στον άπλα της μεγάλης πεδιάδας.
Τα κόκαλά μου
συγκρατούν μια γερασμένη άτονη σάρκα-
άλλα έζησα και είδα τόσα πολλά!
που είμαι πλούσιος, ναι είμαι πλούσιος!
και ευτυχισμένος και γνώστης
ότι δεν υπάρχει τίποτα πια- μόνο μετάξι
των αναμνήσεων που μια ευτυχία αφήνουν
κι αυτό αν είσαι έτοιμος να την δεχτείς..
14 Μαρτίου 2010
Λησμονώ ακόμη και πως χτυπούν τα τηλέφωνα
Λησμονώ ακόμη και πως χτυπούν τα τηλέφωνα, λησμονώ
και πως είμαι ο άνθρωπος εκείνος που είμαι
και γίνομαι ένας αγράμματος που δεν έχει και τίποτα πια να πιστεύει:
μένει μονάχος του στην κάμαρα και ξύνει τα λερά ντουβάρια που τα πότισε
η ανομία του καπνού.
Τα χέρια μου πράττουν ένα συννεφένιο τίποτα, ένα καταφύγιο
του μοιραίου
που με πολιορκεί να με κάνει
το απελπισμένο του υποχείριο.
Και είμαι ο δυνάστης που από τον θρόνο του έπεσε και δεν μπορεί
ν' αντέξει τον ξεπεσμό του ακόμα..
και πως είμαι ο άνθρωπος εκείνος που είμαι
και γίνομαι ένας αγράμματος που δεν έχει και τίποτα πια να πιστεύει:
μένει μονάχος του στην κάμαρα και ξύνει τα λερά ντουβάρια που τα πότισε
η ανομία του καπνού.
Τα χέρια μου πράττουν ένα συννεφένιο τίποτα, ένα καταφύγιο
του μοιραίου
που με πολιορκεί να με κάνει
το απελπισμένο του υποχείριο.
Και είμαι ο δυνάστης που από τον θρόνο του έπεσε και δεν μπορεί
ν' αντέξει τον ξεπεσμό του ακόμα..
Ξαφνικά δεν υπάρχουν τα όνειρα
Ξαφνικά δεν υπάρχουν τα όνειρα και πρέπει να συνηθίσω να ζω
μες τις σκληρές πραγματικότητες.
Πρέπει να πίνω το νερό πικρό και να μην έχω άλλον
για τα πράγματα έρωτα
από αυτό το χάος της λευκής σελίδας που μυρίζει
υποταγή και εγκαρτέρηση.
Πρέπει να ζω μ' εμένα!
Ξαφνικά εγώ είμαι το επίκεντρο του ζωντανού κόσμου, του σεισμού
που διαλύει τις σαθρές επιδιώξεις μου και γίνεται
νύχτα η νύχτα και η επιθυμία μου πια βάσανο..
μες τις σκληρές πραγματικότητες.
Πρέπει να πίνω το νερό πικρό και να μην έχω άλλον
για τα πράγματα έρωτα
από αυτό το χάος της λευκής σελίδας που μυρίζει
υποταγή και εγκαρτέρηση.
Πρέπει να ζω μ' εμένα!
Ξαφνικά εγώ είμαι το επίκεντρο του ζωντανού κόσμου, του σεισμού
που διαλύει τις σαθρές επιδιώξεις μου και γίνεται
νύχτα η νύχτα και η επιθυμία μου πια βάσανο..
Όταν θα έχω διανύσει όλες τις αποστάσεις
Όταν θα έχω διανύσει όλες τις αποστάσεις
από τίποτα στο κάτι, ο κόσμος
δεν θα έχει πια αποστάσεις, αλλά θα είναι
ένα ασύνορο σύμπαν που θα καταβροχθίζει
το μέλλον του.
Όταν θα έχω υπερβεί το λίγο που ήμουν, όταν θα έχω γίνει
γίγαντας με την σκέψη που μόνο
να ονειρεύεται ξέρει, όταν
θα έχω υπάρξει χαριτωμένα γαλάζιος
και ερυθρός και πολύχρωμος
και χαρούμενος και αισιόδοξος και
ελπίζοντας σ' ένα καλύτερο αύριο, ο κόσμος
δεν θα είναι πια λυπημένος γιατί από την καρδιά του
θα φεύγει ένα λευκό ελεύθερο πουλί
για να χαθεί μες τις ελευθερίες του ορίζοντα..
από τίποτα στο κάτι, ο κόσμος
δεν θα έχει πια αποστάσεις, αλλά θα είναι
ένα ασύνορο σύμπαν που θα καταβροχθίζει
το μέλλον του.
Όταν θα έχω υπερβεί το λίγο που ήμουν, όταν θα έχω γίνει
γίγαντας με την σκέψη που μόνο
να ονειρεύεται ξέρει, όταν
θα έχω υπάρξει χαριτωμένα γαλάζιος
και ερυθρός και πολύχρωμος
και χαρούμενος και αισιόδοξος και
ελπίζοντας σ' ένα καλύτερο αύριο, ο κόσμος
δεν θα είναι πια λυπημένος γιατί από την καρδιά του
θα φεύγει ένα λευκό ελεύθερο πουλί
για να χαθεί μες τις ελευθερίες του ορίζοντα..
ΛΕΞΗ ΝΥΜΦΕΥΘΗΚΑ..
ΛΕΞΗ ΝΥΜΦΕΥΘΗΚΑ..
Τότε που το φεγγάρι συνέβαινε και εγώ
ήμουν εκείνος που ελπίζει σε μια καθαρή παρομοίωση
του να μοιάζει της ψυχής του την άπλα ο ουρανός.
Εύγλωττα όμορφη η νύχτα
κάνει τις λέξεις περιττές, κάνει
τον έρωτα αναγκαίο- και υπόσχεται
πλήθος τα ρήματα που την καρδιά ξεγελάνε:
"Σ' αγαπάω!" "Μην φύγεις!" ¨Καρδιά μου!"… Μετά
που πάνε όλα τα αισθήματα να ζήσουν
μέσα στην ποίηση της νέας αυγής..
Τότε που το φεγγάρι συνέβαινε και εγώ
ήμουν εκείνος που ελπίζει σε μια καθαρή παρομοίωση
του να μοιάζει της ψυχής του την άπλα ο ουρανός.
Εύγλωττα όμορφη η νύχτα
κάνει τις λέξεις περιττές, κάνει
τον έρωτα αναγκαίο- και υπόσχεται
πλήθος τα ρήματα που την καρδιά ξεγελάνε:
"Σ' αγαπάω!" "Μην φύγεις!" ¨Καρδιά μου!"… Μετά
που πάνε όλα τα αισθήματα να ζήσουν
μέσα στην ποίηση της νέας αυγής..
Μέσα στον καυτό ήλιο της Αργολίδας
Μέσα στον καυτό ήλιο της Αργολίδας
ένα μπουμπούκι που ανατινάζει το στερέωμα
και τα χρυσά εσπεριδοειδή πάνω στα δέντρα
που κάνουν ευεξήγητο τον ουρανό.
Τόσα χρώματα που κάνουν ωραίο το ύφος της μέρας που μεθάω
από την αγαλλίαση και τον καημό..
Τόσο χαίρεται η καρδιά μου που μετά
δεν έχουν νόημα τα λόγια που θα πούμε
να περιγράψουμε κι αυτόν ακόμα τον θάνατο..
ένα μπουμπούκι που ανατινάζει το στερέωμα
και τα χρυσά εσπεριδοειδή πάνω στα δέντρα
που κάνουν ευεξήγητο τον ουρανό.
Τόσα χρώματα που κάνουν ωραίο το ύφος της μέρας που μεθάω
από την αγαλλίαση και τον καημό..
Τόσο χαίρεται η καρδιά μου που μετά
δεν έχουν νόημα τα λόγια που θα πούμε
να περιγράψουμε κι αυτόν ακόμα τον θάνατο..
12 Μαρτίου 2010
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΓΡΑΦΕΙ..
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΓΡΑΦΕΙ..
Σου χαρίζω κι εκείνα που σου χαρίζω
είναι από ποιότητα ψυχής-
τόσο
που να μην καταλαβαίνεις κιόλας
πόσο πολύ με βασανίζουνε.. και μπορώ
να σε μαθαίνω ακόμη και όταν
δεν μου μιλάς γιατί ένα οχυρό των ανέμων σιγά
σιγά και λίγο λίγο γίνεσαι-
όταν σε φθείρει,
σαν ένα βότσαλο η θάλασσα,
η ζωή..
Κατέχω και ανασκευάζω τα επιχειρήματα σου:
να περπατάς μ' έναν ήλιο στην σκέψη, έναν θεό
που μάχεται να παραμείνει ωραίος.
Και γίνεται
να μην με ξέρω ποτέ- γιατί τώρα
που με τις λέξεις μου ευθείες κατορθώνω
φωτός-
μόνο η τεθλασμένη έχει νόημα
ζωή..
Σου χαρίζω κι εκείνα που σου χαρίζω
είναι από ποιότητα ψυχής-
τόσο
που να μην καταλαβαίνεις κιόλας
πόσο πολύ με βασανίζουνε.. και μπορώ
να σε μαθαίνω ακόμη και όταν
δεν μου μιλάς γιατί ένα οχυρό των ανέμων σιγά
σιγά και λίγο λίγο γίνεσαι-
όταν σε φθείρει,
σαν ένα βότσαλο η θάλασσα,
η ζωή..
Κατέχω και ανασκευάζω τα επιχειρήματα σου:
να περπατάς μ' έναν ήλιο στην σκέψη, έναν θεό
που μάχεται να παραμείνει ωραίος.
Και γίνεται
να μην με ξέρω ποτέ- γιατί τώρα
που με τις λέξεις μου ευθείες κατορθώνω
φωτός-
μόνο η τεθλασμένη έχει νόημα
ζωή..
Κατέχω μια άλλη γλώσσα
Κατέχω μια άλλη γλώσσα που ακολουθεί
κατά πόδα την έκπληξη
και αιωρείται πάνω απ' των πραγμάτων την κρυφή σημασία.
Ένα γαϊτανάκι νοημάτων βασανιστικών που δεν με αφήνει πια
ούτε να κοιμηθώ
ούτε το οξυγόνο που αξίζω να μετράω.
Και μου γίνεται
σιγά σιγά συνήθειο η θλίψη
και η μοναξιά και οι λέξεις μου
που φτιάξανε μία φανταστική
χώρα ονείρου..
κατά πόδα την έκπληξη
και αιωρείται πάνω απ' των πραγμάτων την κρυφή σημασία.
Ένα γαϊτανάκι νοημάτων βασανιστικών που δεν με αφήνει πια
ούτε να κοιμηθώ
ούτε το οξυγόνο που αξίζω να μετράω.
Και μου γίνεται
σιγά σιγά συνήθειο η θλίψη
και η μοναξιά και οι λέξεις μου
που φτιάξανε μία φανταστική
χώρα ονείρου..
11 Μαρτίου 2010
ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΠΟΥ ΣΕ ΠΟΝΑΕΙ ΦΙΛΟΣ..
ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΠΟΥ ΣΕ ΠΟΝΑΕΙ ΦΙΛΟΣ..
Χειμωνιάζει τόσο ποιητικά που νιώθω την θλίψη να είναι
όπως εκείνη των παλιών ποιητών-
σκάει και ξεφλουδίζεται
σαν ένα καρύδι που έπεσε τώρα
ώριμο πάνω στο νοτισμένο χώμα του ορφανού Οκτώβριου.
Και είναι οι αρχές του μήνα που σπέρνει δαιμόνια
άλλων ιδεών και άλλης έμπνευσης αρχίζοντας
διαφορετικά να κοιτάζεις
παντού γύρω και μέσα σου.
Του έρωτα που σε πονάει φίλος, βουρλισμένος αυλός:
να πάντα τι είσαι..
Πώς σου είναι όλα πειθήνια- και τα λόγια
από τα λεξιλόγια της φωτιάς σου επαναστατούνε-
και γίνεται
η αγάπη σου μια πραγματοποιήσιμη ωραία φυλακή
που σε εγκλωβίζει ολότελα
σε σένα από σένα..
4.11.2009
Χειμωνιάζει τόσο ποιητικά που νιώθω την θλίψη να είναι
όπως εκείνη των παλιών ποιητών-
σκάει και ξεφλουδίζεται
σαν ένα καρύδι που έπεσε τώρα
ώριμο πάνω στο νοτισμένο χώμα του ορφανού Οκτώβριου.
Και είναι οι αρχές του μήνα που σπέρνει δαιμόνια
άλλων ιδεών και άλλης έμπνευσης αρχίζοντας
διαφορετικά να κοιτάζεις
παντού γύρω και μέσα σου.
Του έρωτα που σε πονάει φίλος, βουρλισμένος αυλός:
να πάντα τι είσαι..
Πώς σου είναι όλα πειθήνια- και τα λόγια
από τα λεξιλόγια της φωτιάς σου επαναστατούνε-
και γίνεται
η αγάπη σου μια πραγματοποιήσιμη ωραία φυλακή
που σε εγκλωβίζει ολότελα
σε σένα από σένα..
4.11.2009
7 Μαρτίου 2010
Η σελήνη καρφώνεται σαν ένα επιγραμματικό βέλος
Η σελήνη καρφώνεται σαν ένα επιγραμματικό βέλος
μέσα στον σκοτεινό ουρανό·
ουρλιάζουν οι λύκοι της.. Στα επάνω βουνά
τα δάση της οξιάς είναι σαν παραμύθια φυτρωμένα
ανάμεσα στην γήινη σκέψη και την θεϊκή.
Κάτι κουκουβάγιες του απόλυτου μύθου φτερακίζουν φαιές
με μάτια λάμποντα- σαν να γελάνε.
Και το σπιτικό του κόσμου
αδειάζει από νερό και συμπάθεια. Θλίψη!
Ένα ελαφρό αεράκι σκουντά την θύμηση να σε έχω εδώ
σ' αυτό το παλιό ξύλινο σπίτι, χωμένο ανάμεσα
στα δέντρα και αυτό το μηδέν
που αριθμοί να του παρασταθούνε αξιώθηκε.
Και σε θυμάμαι…
εύθραυστη, βελουδένια
όπως μου μιλούσες για λέξεις που ομόρφυναν
από το στόμα σου να τις ακούσω εγώ.
Μετά
πίκραναν τα χρόνια
και έγιναν μια μουσική που και ακόμα δεν καταλαβαίνω
όπως και δεν καταλαβαίνω και ποτέ μου μία απουσία
ανθρώπου που αγάπησα και δεν υπάρχει πια!
Έτσι που τώρα να συνθέτω έναν στίχο
που περισπάται- με το θλιμμένο εγώ μου
που οξύτονα σε ζητά και σε ζητά!
μέσα στον σκοτεινό ουρανό·
ουρλιάζουν οι λύκοι της.. Στα επάνω βουνά
τα δάση της οξιάς είναι σαν παραμύθια φυτρωμένα
ανάμεσα στην γήινη σκέψη και την θεϊκή.
Κάτι κουκουβάγιες του απόλυτου μύθου φτερακίζουν φαιές
με μάτια λάμποντα- σαν να γελάνε.
Και το σπιτικό του κόσμου
αδειάζει από νερό και συμπάθεια. Θλίψη!
Ένα ελαφρό αεράκι σκουντά την θύμηση να σε έχω εδώ
σ' αυτό το παλιό ξύλινο σπίτι, χωμένο ανάμεσα
στα δέντρα και αυτό το μηδέν
που αριθμοί να του παρασταθούνε αξιώθηκε.
Και σε θυμάμαι…
εύθραυστη, βελουδένια
όπως μου μιλούσες για λέξεις που ομόρφυναν
από το στόμα σου να τις ακούσω εγώ.
Μετά
πίκραναν τα χρόνια
και έγιναν μια μουσική που και ακόμα δεν καταλαβαίνω
όπως και δεν καταλαβαίνω και ποτέ μου μία απουσία
ανθρώπου που αγάπησα και δεν υπάρχει πια!
Έτσι που τώρα να συνθέτω έναν στίχο
που περισπάται- με το θλιμμένο εγώ μου
που οξύτονα σε ζητά και σε ζητά!
Φυσάει αυτός ο κακόβουλος άνεμος, τις λέξεις μου παίρνει
Φυσάει αυτός ο κακόβουλος άνεμος, τις λέξεις μου παίρνει,
τις σπρώχνει ως το αδύνατον..
όταν τις ξαναβρίσκω
είναι σαν κάτι άδικα δαρμένα παιδιά
που έχασαν κάθε διάθεση πια για παιχνίδι.
Και όπως αντιμάχονται οι ώρες του σκοταδιού
ξεκληρίζονται οι αχνές φωνές των λουλουδιών που πιστεύουν
στην μέρα-
σαν μια αξία που ποτέ σωστά δεν αποδόθηκε..
τις σπρώχνει ως το αδύνατον..
όταν τις ξαναβρίσκω
είναι σαν κάτι άδικα δαρμένα παιδιά
που έχασαν κάθε διάθεση πια για παιχνίδι.
Και όπως αντιμάχονται οι ώρες του σκοταδιού
ξεκληρίζονται οι αχνές φωνές των λουλουδιών που πιστεύουν
στην μέρα-
σαν μια αξία που ποτέ σωστά δεν αποδόθηκε..
Όταν θα έρθουν όλες οι σιωπές να μου μιλήσουνε
Όταν θα έρθουν όλες οι σιωπές να μου μιλήσουνε
εγώ θα ζω με συνείδηση σκύλου
που δεν έχει αφέντη και καμώνεται
πως μαστορεύει το άπειρο- να γίνει
ένα κολπάκι γεωμετρικό.
Θα μπορώ να είμαι θλιμμένος όχι, ούτε νοσταλγικός
ούτε ονειροπόλος ούτε εκείνος
που τα έχασε όλα και πια δεν περιμένει
τίποτα για τα λόγια που είπε να του ανταποδώσει η ζωή.
Θα κάθομαι αμέριμνος και θα καπνίζω σαν σε μια παλιά φωτογραφία
ένας γέρος ναυτικός
που η θάλασσα τον ξέρει και την ξέρει.
Και θα γείρω να αποκοιμηθώ δίπλα σε έναν κάβο που
δεν δένουν πια τα πλοία και τα όνειρα
με δύναμη επιθυμίας τον ταρακουνάνε.
εγώ θα ζω με συνείδηση σκύλου
που δεν έχει αφέντη και καμώνεται
πως μαστορεύει το άπειρο- να γίνει
ένα κολπάκι γεωμετρικό.
Θα μπορώ να είμαι θλιμμένος όχι, ούτε νοσταλγικός
ούτε ονειροπόλος ούτε εκείνος
που τα έχασε όλα και πια δεν περιμένει
τίποτα για τα λόγια που είπε να του ανταποδώσει η ζωή.
Θα κάθομαι αμέριμνος και θα καπνίζω σαν σε μια παλιά φωτογραφία
ένας γέρος ναυτικός
που η θάλασσα τον ξέρει και την ξέρει.
Και θα γείρω να αποκοιμηθώ δίπλα σε έναν κάβο που
δεν δένουν πια τα πλοία και τα όνειρα
με δύναμη επιθυμίας τον ταρακουνάνε.
6 Μαρτίου 2010
ΑΡΧΗΓΟΣ..
ΑΡΧΗΓΟΣ..
Από τις περιπέτειες του συνόλου, υποκείμενο εγωιστικό ξεφυτρώνει
φιλόδοξο: στρατηγός.
Οδηγεί την ζωή στην απρόσμενη ρήξη της- εκεί
που χάνοντας αίμα το παρελθόν, σωστά
επιτυγχάνεται το αύριο
να κηδεύει ένα σήμερα, θνησιγενές.
Από της μάζας τις επιδιώξεις ξημερώνει λες ένας άγουρος
γίγαντας που θα οδηγήσει το καράβι "Ζωή"
μες το άγνωστο αύριο..
Και να:
ο πλασμένος να είναι αρχηγός..
Από τις περιπέτειες του συνόλου, υποκείμενο εγωιστικό ξεφυτρώνει
φιλόδοξο: στρατηγός.
Οδηγεί την ζωή στην απρόσμενη ρήξη της- εκεί
που χάνοντας αίμα το παρελθόν, σωστά
επιτυγχάνεται το αύριο
να κηδεύει ένα σήμερα, θνησιγενές.
Από της μάζας τις επιδιώξεις ξημερώνει λες ένας άγουρος
γίγαντας που θα οδηγήσει το καράβι "Ζωή"
μες το άγνωστο αύριο..
Και να:
ο πλασμένος να είναι αρχηγός..
Μια αρχαιόσχημη πόλη με τον σωτήριό της βοριά
Μια αρχαιόσχημη πόλη με τον σωτήριό της βοριά, πνέοντας
πάνω στα αραιά μισογκρεμισμένα σπιτάκια της, μια λίμνη
ήσυχη, σαν ένα πολυεπισκεπτόμενο όνειρο
κατεβάζει το υδάτινο φόρεμα της να φανεί
που εμείς αρεσκόμαστε τώρα
σ' αυτό το θαυμαστικό τίποτα, αυτήν την ρέμβη
που μεταφράζεται σε μία της καρδιάς ευτυχία..
πάνω στα αραιά μισογκρεμισμένα σπιτάκια της, μια λίμνη
ήσυχη, σαν ένα πολυεπισκεπτόμενο όνειρο
κατεβάζει το υδάτινο φόρεμα της να φανεί
που εμείς αρεσκόμαστε τώρα
σ' αυτό το θαυμαστικό τίποτα, αυτήν την ρέμβη
που μεταφράζεται σε μία της καρδιάς ευτυχία..
Τεντώνεται το δέρμα και μυρίζει ματαιότητα πλαστικοποιημένη
Τεντώνεται το δέρμα και μυρίζει ματαιότητα πλαστικοποιημένη
κατά το δοκούν..
Στήθη που την βαρύτητα με σιγουριά βοήθειας αντιμετωπίζουνε, χείλη ωραία
τσιτωμένα επιθυμητά,
κόκκινα
σαν τα κεράσια
που με τον πόθο της όρεξης φλέρταραν
μαλλιά ωραία, πόδια
που είναι από επιδέξια σμίλη τορνευτά –
τώρα
που η εποχή χαρακτηρίζεται από την αγωνία ενός ταμείου
που αδειάζει τις ελάχιστες δεκάρες του και γίνεται
να είσαι πιο ανύπαρκτος κι απ’ τον αιθέρα..
κατά το δοκούν..
Στήθη που την βαρύτητα με σιγουριά βοήθειας αντιμετωπίζουνε, χείλη ωραία
τσιτωμένα επιθυμητά,
κόκκινα
σαν τα κεράσια
που με τον πόθο της όρεξης φλέρταραν
μαλλιά ωραία, πόδια
που είναι από επιδέξια σμίλη τορνευτά –
τώρα
που η εποχή χαρακτηρίζεται από την αγωνία ενός ταμείου
που αδειάζει τις ελάχιστες δεκάρες του και γίνεται
να είσαι πιο ανύπαρκτος κι απ’ τον αιθέρα..
Μια ξεραμένη κοίτη ποταμού μέσα στον ήλιο
Μια ξεραμένη κοίτη ποταμού μέσα στον ήλιο
του φθινοπώρου. Μέσα της
ένα κοτέτσι αφημένο σχεδόν στην άγνωστη μοίρα του
και κάτι χήνες
που κοιμούνται
κι αυτές.
Πιο πέρα ένα καλό γαϊδουράκι
ανάμεσα στην σκαμμένη πλευρά του ρηχού ποταμού..
Συνομιλεί υπομονετικό με μία αίγα
που τον βράχο δοκιμάζει
πόσο μπορεί στην αφοβία της ν’ αντισταθεί..
Σύρος..
του φθινοπώρου. Μέσα της
ένα κοτέτσι αφημένο σχεδόν στην άγνωστη μοίρα του
και κάτι χήνες
που κοιμούνται
κι αυτές.
Πιο πέρα ένα καλό γαϊδουράκι
ανάμεσα στην σκαμμένη πλευρά του ρηχού ποταμού..
Συνομιλεί υπομονετικό με μία αίγα
που τον βράχο δοκιμάζει
πόσο μπορεί στην αφοβία της ν’ αντισταθεί..
Σύρος..
Κάτι φορές η πραγματικότητα γεμίζει θραύσματα ονείρων
Κάτι φορές
η πραγματικότητα γεμίζει θραύσματα ονείρων-
και τότε
είναι καλά να ζεις, να τρυγάς
το σταφύλι του έρωτα-
ένα βήμα την κάθε φορά- ώσπου
να γίνει η αγάπη ένα μεγάλο σκαλοπάτι που επάνω του
θα σταθείς να αγναντέψεις προς την ευτυχία..
Κάτι φορές
η πραγματικότητα ανθίζει όνειρα, μοσχοβολάει
και γίνεται ένα τραγούδι παράξενο
αστεριών
από την μέρα
που ξυπνάει,
τραγουδισμένο για σένα!
η πραγματικότητα γεμίζει θραύσματα ονείρων-
και τότε
είναι καλά να ζεις, να τρυγάς
το σταφύλι του έρωτα-
ένα βήμα την κάθε φορά- ώσπου
να γίνει η αγάπη ένα μεγάλο σκαλοπάτι που επάνω του
θα σταθείς να αγναντέψεις προς την ευτυχία..
Κάτι φορές
η πραγματικότητα ανθίζει όνειρα, μοσχοβολάει
και γίνεται ένα τραγούδι παράξενο
αστεριών
από την μέρα
που ξυπνάει,
τραγουδισμένο για σένα!
Εσύ ο ονειροπόλος
Σύροντας αργά ένα τερπνό φως προς την αυγή της μέρας
και δεν είναι κατανοητό το μαρτύριο, ο θεός που σου κρύβεται
μην ψεγάδια του βρίσκεις…
μιλάνε χρώματα του ύμνου τα λουλούδια, καρφώνουν
να στερεώσουν την καρδιά σου που ρίγησε
αγγίζοντας την επιθυμία μιας λέξης
και το βεβαρυμμένο της παρελθόν..
Και μελετάς την σοφία των δέντρων
σαν ένας διψασμένος ζητιάνος
που στο μοντέρνο θέατρο του κόσμου δεν χωράει και τον βρίσκουν
ξεπαγιασμένο τα χαράματα πάνω
σ’ ένα παγκάκι της πλατείας των προδομένων ονείρων..
Εσύ
ο ονειροπόλος
θα κατανοήσεις των παιδιών την κρυμμένη άγουρη θύελλα, θα δεις
που δεν βλέπουν οι άλλοι, θα έχεις
το βλέμμα φωτεινό και θα μοιράζεσαι τα δώρα
που αφήνει μέσα στην παλάμη μια βραδύκαυστη χαρά..
θρησκευτικέ μου των οραμάτων επαίτη!
και δεν είναι κατανοητό το μαρτύριο, ο θεός που σου κρύβεται
μην ψεγάδια του βρίσκεις…
μιλάνε χρώματα του ύμνου τα λουλούδια, καρφώνουν
να στερεώσουν την καρδιά σου που ρίγησε
αγγίζοντας την επιθυμία μιας λέξης
και το βεβαρυμμένο της παρελθόν..
Και μελετάς την σοφία των δέντρων
σαν ένας διψασμένος ζητιάνος
που στο μοντέρνο θέατρο του κόσμου δεν χωράει και τον βρίσκουν
ξεπαγιασμένο τα χαράματα πάνω
σ’ ένα παγκάκι της πλατείας των προδομένων ονείρων..
Εσύ
ο ονειροπόλος
θα κατανοήσεις των παιδιών την κρυμμένη άγουρη θύελλα, θα δεις
που δεν βλέπουν οι άλλοι, θα έχεις
το βλέμμα φωτεινό και θα μοιράζεσαι τα δώρα
που αφήνει μέσα στην παλάμη μια βραδύκαυστη χαρά..
θρησκευτικέ μου των οραμάτων επαίτη!
5 Μαρτίου 2010
Αποκρυπτογραφώντας και μιλάω αδιάλειπτα
Αποκρυπτογραφώντας και μιλάω αδιάλειπτα
μια γλώσσα των πουλιών-
μεταμορφώνομαι σε έναν δύτη που
ψάχνει απεγνωσμένα
για ένα αρχαίο ναυάγιο
σε σκοτεινό και κρύο βυθό..
Κατέρχομαι, ανέρχομαι: μία πορεία
από την επιφάνεια στο βάθος, μια στιγμή
που είναι σαν όλες- κι όμως
είναι η πιο σημαντική..
Έχω χρηματίσει ο δόκιμος στο πλοίο "Θάλασσα", έχω
σκεφτεί να μην έχω ούτε περιουσία
ανθρώπων, ούτε
καημό..
Και είμαι ένας μοναχικός που βαδίζει από τις σκέψεις του απορροφημένος και ξέρει
μόνο από των λουλουδιών φαντασίες
και έχει έναν δικό του θεό!
μια γλώσσα των πουλιών-
μεταμορφώνομαι σε έναν δύτη που
ψάχνει απεγνωσμένα
για ένα αρχαίο ναυάγιο
σε σκοτεινό και κρύο βυθό..
Κατέρχομαι, ανέρχομαι: μία πορεία
από την επιφάνεια στο βάθος, μια στιγμή
που είναι σαν όλες- κι όμως
είναι η πιο σημαντική..
Έχω χρηματίσει ο δόκιμος στο πλοίο "Θάλασσα", έχω
σκεφτεί να μην έχω ούτε περιουσία
ανθρώπων, ούτε
καημό..
Και είμαι ένας μοναχικός που βαδίζει από τις σκέψεις του απορροφημένος και ξέρει
μόνο από των λουλουδιών φαντασίες
και έχει έναν δικό του θεό!
Έτσι όπως η μέρα μελετά το φως
Έτσι όπως η μέρα μελετά το φως
οι φωνές των πουλιών δεσπόζουν μες τον ήμερο άνεμο
και ο θεός
μεγαλουργεί
με σύνεση
και πλάθει ανθισμένα δέντρα..
Η αγωνία γίνεται ανθρώπινο αγκάθι
που σου τρυπά την καρδιά,
την ματώνει..
Στάλες
άλικες
πέφτουν επάνω στο τραπεζομάντιλο της χλόης
κι ανθίζουν
πορφυρές
και αισθηματικές οι παπαρούνες..
οι φωνές των πουλιών δεσπόζουν μες τον ήμερο άνεμο
και ο θεός
μεγαλουργεί
με σύνεση
και πλάθει ανθισμένα δέντρα..
Η αγωνία γίνεται ανθρώπινο αγκάθι
που σου τρυπά την καρδιά,
την ματώνει..
Στάλες
άλικες
πέφτουν επάνω στο τραπεζομάντιλο της χλόης
κι ανθίζουν
πορφυρές
και αισθηματικές οι παπαρούνες..
1 Μαρτίου 2010
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΝΑΠΑΙΣΤΟΥΣ..
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΝΑΠΑΙΣΤΟΥΣ..
Τα λόγια μου στα λόγια σου
κάνουν ένα ερωτικό άβατο όπου μόνο οι ρίμες
των φιλιών σου χωράνε..
Η κάθε μέρα μιλιέται λευκά
ή γαλάζια, αρχίζοντας
από κει που ο άσπιλος ήλιος, μέγας
κραταιώνει όλες τις ηλιαχτίδες του όπως
χορδές μιας λύρας κρούονται από τα απαλά
δάχτυλα του μαέστρου ανέμου..
Α, αρχιοινοχόε του φωτός, μέντορα
πώς εισχωρείς μες το απαλό ατλάζι των νεφών κι ασπρίζεις
την φουσκωτή γιρλάντα τους που εγκυμονεί μια όμορφη βροχούλα!
Πώς σε κρατώ,
πολύτιμό μου απόκτημα, μην χάσω
αυτόν τον κορυφαίο ρυθμό που κρέμεται
ανάμεσα σε δυο ανάπαιστους και ένα
άλικο ρόδο!
Και του πουλιού εσύ, πρωραίο ύφος, μουσικό, τραγούδι
που απλώνει νότες καθαρές μέσα στο νυν και όλον..
Με συνεπαίρνει η νοσταλγία ενός πολλά σημαίνοντος για μένα παραδείσου..
Τα λόγια μου στα λόγια σου
κάνουν ένα ερωτικό άβατο όπου μόνο οι ρίμες
των φιλιών σου χωράνε..
Η κάθε μέρα μιλιέται λευκά
ή γαλάζια, αρχίζοντας
από κει που ο άσπιλος ήλιος, μέγας
κραταιώνει όλες τις ηλιαχτίδες του όπως
χορδές μιας λύρας κρούονται από τα απαλά
δάχτυλα του μαέστρου ανέμου..
Α, αρχιοινοχόε του φωτός, μέντορα
πώς εισχωρείς μες το απαλό ατλάζι των νεφών κι ασπρίζεις
την φουσκωτή γιρλάντα τους που εγκυμονεί μια όμορφη βροχούλα!
Πώς σε κρατώ,
πολύτιμό μου απόκτημα, μην χάσω
αυτόν τον κορυφαίο ρυθμό που κρέμεται
ανάμεσα σε δυο ανάπαιστους και ένα
άλικο ρόδο!
Και του πουλιού εσύ, πρωραίο ύφος, μουσικό, τραγούδι
που απλώνει νότες καθαρές μέσα στο νυν και όλον..
Με συνεπαίρνει η νοσταλγία ενός πολλά σημαίνοντος για μένα παραδείσου..
Επιστρέφω από ένα "αύριο" που άφησε το "σήμερα" του να κυριαρχεί.
Επιστρέφω από ένα "αύριο" που άφησε το "σήμερα" του να κυριαρχεί.
Όλος μυρίζω παράδεισο..
Ενός ειδωλολατρικού συμβάντος ιερωμένος..
Κι η ποίησή μου τι είναι;
Κόσμος με περισσότερη έκπληξη, έκφραση
που με καμώματα σκύμνου
ακολουθεί το ιερόν, το ελάχιστο..
Ο νους μου απουσιάζει από τα συμβαίνοντα..
Τόσο έγκλειστος πια μέσα στου εαυτού μου το κελί
που μήτε μου χρειάζεται πια αυτός ο δεσμοφύλακας.
Αφ’ εαυτού κι ακέριος συγκλονίστηκα.
Απ’ όλα και για όλα εσταυρωμένος.
Λόγων που υπερέβαλαν στην κάθαρση, λόγων
που είναι συμβολικών δεδομένων αλφάβητο, λόγων
που είμαι εγώ για να είμαι ο άλλος
ο τώρα μου εαυτός.
Κι η ποίηση (στον χρόνο μέσα που χαράζεται) δεν είναι άλλο
από εις άσκοπον επιμονή, που θέλει
κάτι αιθέρια ανύπαρκτο να κατορθώσει..
Μάλλον προικώα τα νοήματα μου-
ιδεώδη και άσκοπα δίνονται
να τα ρημάζει ένας καιρός βοριάς..
Όλος μυρίζω παράδεισο..
Ενός ειδωλολατρικού συμβάντος ιερωμένος..
Κι η ποίησή μου τι είναι;
Κόσμος με περισσότερη έκπληξη, έκφραση
που με καμώματα σκύμνου
ακολουθεί το ιερόν, το ελάχιστο..
Ο νους μου απουσιάζει από τα συμβαίνοντα..
Τόσο έγκλειστος πια μέσα στου εαυτού μου το κελί
που μήτε μου χρειάζεται πια αυτός ο δεσμοφύλακας.
Αφ’ εαυτού κι ακέριος συγκλονίστηκα.
Απ’ όλα και για όλα εσταυρωμένος.
Λόγων που υπερέβαλαν στην κάθαρση, λόγων
που είναι συμβολικών δεδομένων αλφάβητο, λόγων
που είμαι εγώ για να είμαι ο άλλος
ο τώρα μου εαυτός.
Κι η ποίηση (στον χρόνο μέσα που χαράζεται) δεν είναι άλλο
από εις άσκοπον επιμονή, που θέλει
κάτι αιθέρια ανύπαρκτο να κατορθώσει..
Μάλλον προικώα τα νοήματα μου-
ιδεώδη και άσκοπα δίνονται
να τα ρημάζει ένας καιρός βοριάς..
Τι άθροιζα και ήταν όλων των μετοχών μου οι υπερβολές γιγαντωμένες;
Τι άθροιζα και ήταν όλων των μετοχών μου οι υπερβολές
γιγαντωμένες;
Εκκωφαντικές έτρεχαν μέσα στην κρύα νύχτα
κι όπως εισβάλει ένα λουλούδι μες την θάλασσα του Μάη
με αυτό
το ίδιο φως- σελίδα του ύπνου μου-
να τώρα που σε λέω
μουντζουρωμένη αναζήτηση μέσα σε λεξιλόγια ζούγκλα.
Και η πατρίδα, μέσα μου γραμμένη γαλάζια,
με ορθοδοξία της σκέψης και όχι μιαν άλλη
κατευθείαν
από αρχαιότητα φύλαττε ύδωρ..
Ξεδίψασα;
Πώς να το κάνεις αυτό όταν
τριγύρω σου φαύνοι γυρίζουνε- κι όλα πουλώντας
τα αγαθά μένει στο τέλος
ένα χειροπιαστό κίβδηλο τίποτα: να ζούμε
μέσα στο ίδιο ψεύδος που δημιουργήσαμε..
(Όχι δεν ρητορεύω..)
Λέω ένα φως που στέλνει αιώνες η καρδιά κι αυτά
τα άνθη μηνύματα που αν σε μαγέψουν μένεις
να νοσταλγείς και να σκαρφίζεσαι τρόπους
κι αιτίες να ξαναπλάσεις Παράδεισο!
γιγαντωμένες;
Εκκωφαντικές έτρεχαν μέσα στην κρύα νύχτα
κι όπως εισβάλει ένα λουλούδι μες την θάλασσα του Μάη
με αυτό
το ίδιο φως- σελίδα του ύπνου μου-
να τώρα που σε λέω
μουντζουρωμένη αναζήτηση μέσα σε λεξιλόγια ζούγκλα.
Και η πατρίδα, μέσα μου γραμμένη γαλάζια,
με ορθοδοξία της σκέψης και όχι μιαν άλλη
κατευθείαν
από αρχαιότητα φύλαττε ύδωρ..
Ξεδίψασα;
Πώς να το κάνεις αυτό όταν
τριγύρω σου φαύνοι γυρίζουνε- κι όλα πουλώντας
τα αγαθά μένει στο τέλος
ένα χειροπιαστό κίβδηλο τίποτα: να ζούμε
μέσα στο ίδιο ψεύδος που δημιουργήσαμε..
(Όχι δεν ρητορεύω..)
Λέω ένα φως που στέλνει αιώνες η καρδιά κι αυτά
τα άνθη μηνύματα που αν σε μαγέψουν μένεις
να νοσταλγείς και να σκαρφίζεσαι τρόπους
κι αιτίες να ξαναπλάσεις Παράδεισο!
Γιατί με στοιχειώνεις ήλιε και πώς;
Γιατί με στοιχειώνεις ήλιε και πώς;
Χρυσά γράφονται τα άμφιά σου μέσα στις σελίδες..
Κι εσύ χρυσός που ακονίζεις τις κορφές των δέντρων που ξυπνούν
μέσα σε μια ποιητική διάρκεια..
Με δίδαξαν τα νερά έναν πληθυντικό μεγαλοπρέπειας:
πώς να σωπαίνω
κοιτώντας γύρω μου
που πράσινα όλα
ζυγίζουν ένα γαλάζιο επάνω τους..
Χρυσά γράφονται τα άμφιά σου μέσα στις σελίδες..
Κι εσύ χρυσός που ακονίζεις τις κορφές των δέντρων που ξυπνούν
μέσα σε μια ποιητική διάρκεια..
Με δίδαξαν τα νερά έναν πληθυντικό μεγαλοπρέπειας:
πώς να σωπαίνω
κοιτώντας γύρω μου
που πράσινα όλα
ζυγίζουν ένα γαλάζιο επάνω τους..
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Εγγραφή στο
Αναρτήσεις
Όλα τα σχόλια