ΑΓΝΟΙΑ.

ΑΓΝΟΙΑ.

Ούτε κόππα δεν ήξερα, ούτε
Μέλι της ποίησης προτού να σε βρω
Μέσα στην πατριδογνωσία μου ελπίδα.

Κι η μάνα μου σαν να μην ήθελε να μου το πει πως γίνεται
Μία ψυχή σαράντα θρύψαλα-
Μόνο με κοίμιζε στην αγκαλιά της λέγοντας
Παλιό μικρασιάτικο τραγούδι.

Αχ ασυλλόγιστα νιάτα μου!
Αθώα που υπήρξατε!
Με τις φιλίες που ζωντάνευαν ειλικρινά
Μέσα στα ωραία χρόνια.

Βασάνιζε και την φωνή του εκείνο το πεισματικό τριζόνι
Όπως να ήταν να πριόνιζε την νύχτα
Εκεί στην εξοχή
με μία λάμπα πετρελαίου
λίγη κι άφθονη
Που όλους γύρω της μας συγκεντρώνει.
Μια άγια ώρα!

Τώρα
Αλλιώς ηχεί ο ανήλεος καιρός.
Πάνε τα όνειρα που τότε αλήθεια είχαμε
Καταχτήσει.
Πάνε εκείνα τα πριόνια που έκοβαν φέτες την νύχτα.
Βαραίνει ο ουρανός. Σιγά
Σιγότερα ακούγεται η μουσική.

Ούτε κόππα δεν ξέρω, ούτε
Πατριδογνωσία σωστή.
Μόνο αραδιάζω χίμαιρες κι ελπίζω
Να γράφομαι μέσα στους ουρανούς σωστός!

7.5.2008