Καταχρώμαι από την αιωνιότητα

Καταχρώμαι από την αιωνιότητα
κάτι που ξέρω πως δεν θα πεθάνει.
Στηλιτεύω με παλιά ηθική
την καινούρια ανάγκη.
Κλειδώνω
εμένα-
ξεκλειδώνω
τα όνειρα.
Έχω αποδημήσει εις όνειρο λοιπόν, εις του αοράτου χώρα..
Ζω μ’ ένα σφυγμό ποιητικού μαρτυρίου.
Πλανιέμαι σ’ έναν ποιητικό Βορά
που ορέγεται να σμίξει με τον λεξιλόγιο Νότο.
Οι λέξεις
από αρχαία μου έρχονται αλφαβητάρια
που τους πολλούς παραξενεύουνε, αλλά
θα τ’ ασπαστούν οι λίγοι.
Συγκεντρώνω φωτιά και την αποδίδω στον κόσμο της..

Αν δεν με καταλάβουν- που δεν- οι αγέρωχοι
πρίγκιπες περισπούδαστων ενασχολήσεων
λίγο με νοιάζει εμένα.

Έχω ένα σφρίγος στην καρδιά από ατελεύτητη νιότη!

Ένα ρήμα πιο φωτεινό κι απ’ αυτό που απλώνει η θάλασσα
κάτω από τον ήμερο ήλιο.

Ένα επίθετο ζεστό σαν ο καυτός τούτος αέρας
που καίει σάρκα που του παραδίδει ο Ιούλιος!
Αν ξέρω κάτι
είναι πώς να υπερασπίζομαι άνοιξη
μέσα στα πολικά αισθήματα των γύρω…