ΦΩΝΑΖΩ

ΦΩΝΑΖΩ



Δεν είμαι χαρούμενος, μιλώ
Με μια ψιθυριστή φωνή που υπερηφανεύεται
Κερδίζει τα στεντόρεια σκαλοπάτια
Μέσα στο κόστος της αναγνωρίζεις την ζωή
Υπάρχω μ’ ένα ζόρι από μελλούμενες αιτίες
Που με πολιορκούν, μου ορίζουνε τον τρόπο
Της κίνησης και του συλλογισμού.

Είμαι σίγουρος, αθώος
Εκεί που αρχίζει ξόρκια ο ένας κόσμος για τον άλλον
Ξεπηδούν απ’ το μυαλό μου οι κοπέλες
Με δόρυ και με περικεφαλαία
Τις ονομάζω «Ελένη» «Ανθούλα» «Αθηνά»
Ζητώ τα πιο ψηλά
Ο αέρας υπερηφανεύεται
Γεμίζουνε αφέντες τα ονειρικά
Ντεκόρ της πολιτείας. Δεν μ’ αρέσει!

Τρέχω μες το βουνό που θα γεννάει εργάτες
Να το υλοτομήσουνε να κάνουν βίο
Να φέρουνε το νεογέννητο κοντά μας.
Μαζεύω κάτι μαραμένες ηθικές τις αποδιώχνω
Φέρνω ανάγκη στην ανάγκη
Στην αδικία ανταπόδοση σκληρή
Βακχεύω μέσα στο κρασί που γίνεται πετσί ολέθρου
Μαστίγιο για πλάτες που χορτάσανε πολύ…

23.7.1983
Ζούμπερι