4.6.82

4.6.82


Στον μάταιο λογισμό που με πήρε με φούρια
βυθίστηκα μέσα στην μελαγχολική θωριά της μέρας..
Ήτανε μια Παρασκευή.
Ωραίο το σούρουπο.
Έμπνευσης !

Ο αξιωματικός της ανευθυνότητας
Αδιαφόρησε για τα συμβάντα … θαύματα όλα !
Έφτιαχνε επίμονα τα μαλλιά του .
Βρέθηκα μέσα στην βαρεμάρα που σε χτυπάει επίμονα
όταν γύρω σου όλα ωχριούν
από κίβδηλο θάρρος .

Ο αξιωματικός δεν μας λυπήθηκε .
Μια παρέα παιδιά –όλοι νέοι-
βαλθήκαμε να κουβαλάμε πα’ στην ράχη μας τους σατανάδες .
Στρατευμένοι αδιάντροπα.

Την νύχτα αποκάναμε..
-δεν υπήρχε όρεξη για όνειρα.
Μόνο μια δυνατή ομοβροντία των κανονιών της έλπισης να βηματίζει
μες τ’ αυτιά μας καταλάβαμε-
κι η πολιτεία μας καλούσε..


Αυλίδα..