Θα φύγουν μες τις νύχτες οι άνθρωποι-

185.

Θα φύγουν μες τις νύχτες οι άνθρωποι-
Η απουσία τους θ’ αρχίσει πια να μας πονά.

Ηλιοβασιλέματα που σαν φωτιές θα φαίνονται
Επίγειου παραδείσου.

Θα αυγαταίνουν οι ελπίδες μας.
Θα κυνηγάμε τα ίδια όνειρα που από παιδιά..

Στον αέρα πιάνονται των γιασεμιών οι φωνούλες.
Σαν τα νοήματα ενός Αυγούστου που καλά κρατεί.

Μετά θα φάμε το γλυκό καρπούζι
Και το σταφύλι που κεχριμπαρένιο άναψε.

Κι ο θάνατος για λίγο θα ακυρωθεί!