ΓΟΗΣΣΑ ΨΥΧΗ

ΓΟΗΣΣΑ ΨΥΧΗ


Δώσανε μία εποχή από σπαρμένες χίμαιρες
Για τον μελλούμενο άνθρωπο οι μαντατοφόροι
Στο τσίρκο του ουρανού βαθιά και πέρα
Λάμπανε οι σαλτιμπάγκοι της βραδιάς κ’ έβλεπες
Οπτασίες αεράτες κι αίθριες
Δόξες στον Αύγουστο
Μήνα με έναν κρεμασμένο και πικρό λυράρη.

Και στον επάνω ντελικάτο άνεμο
Απ’ τον γυναικωνίτη του έφεγγε η μορφή σου
Τραγούδια πόνος του καημού άναβαν
Στα σταυροδρόμια ενός τάγματος αγγέλων
Μύριζε τρανεμένο γιασεμί
Η πόρτα άνοιξε σιγά
Είδα να βγαίνει η μαντόνα με τα μαύρα
Τσεμπέρι χάϊδεμα στον άνεμο
Φύσημα νάρδου στον πουνέντε
Βράδιαζε λέξεις για το ποίημά μου που κλαίει
Μια ομοιοκαταληξία αγέρωχη
Έστελνε τους ψαλμούς
Ρυθμούς μες την χρωματιστή σου τσέπη.

Καλησπερούδια γόησσα ψυχή
Σε ξέρω μέρα νύχτα μες την γειτονιά σου
Πέφτουνε τα τοπία με μια κίνηση μηχανική
Μέσα στην όραση, στην θλίψη, στο γινάτι
Σ’ ανάβουνε στο όνειρο που ζει
Θέλεις ψυχολογία πουλιού να σ’ αναστήσει
Κλιμακωτή βουή από έναν που επιζεί
Τόσων και τόσων στεναγμών και σε δοξάζει…


14.8.1983
Ζούμπερι