ΓΡΑΦΕΙΣ

ΓΡΑΦΕΙΣ


Νοήματα που σε χαράκωσαν όπως στο δέρμα
Μιας πόρνης παίζει ουλές του νταβατζή ο σουγιάς
Κι η απειλή παντού υπάρχει:
Στον ύπνο και τον ξύπνο, στην ζωή
Στον θάνατο κάτω απ’ το κραυγαλέο κυπαρίσσι
Εκεί που ακούς σαν ήχο μακρινό
Το τσίριγμα ψυχής που πάει στον Άδη
Ενώ στο ανοιγμένο σου παράθυρο αντίκρυ
Από μια θάλασσα το μπλε της ευτυχίας στοχάζεσαι
Που σου ξεφεύγει πάντα.
Σαν κέρμα που διαλέγεις όψη κι όταν πέσει χάμω
Είναι η άλλη
Κι εσύ το ξέρεις πια ότι η τύχη δεν σε θέλει
Κι όλοι οι θεοί σε πολεμούνε-
Άνθρωπε μόνε σαν πουλί ορφανό
Με τούτα τα φτερά πού να πετάξεις
Που έχουν έναν δράκο όλα τα παραμύθια σου
Και τα γαλάζια όνειρα δεν δέχονται
Την μοναξιά σου.

Και γράφεις, λόγια των καιρών, μυθολογίες
Αμίλητα νερά, ιδέες
Της ζέστας ενός λίθου πλάι στο ποτάμι
Που παίρνει την ζωή σου όπως φυλλαράκι
Δέντρου που έπεσε και παρασέρνοντας την πάει
Σε άπονο διάστημα…


24.7.2007