ΥΠΝΟΣ

ΥΠΝΟΣ


Ακούω αυτό το βράδυ από μακριά: κυμαινόμενη νύχτα
φεγγάρι μ’ έναν σάλαγο από τα όνειρα της τριξαλίδας.
Μια σοφία ύπνου μέσα στα μεσάνυχτα∙ η σίγουρη κληματαριά,
κάτω της
ένα κλειστό κρεβάτι: βάρκα του ονειροπαρμού μου:

Βλέπω μία την ψυχή μου..
περπατεί μες τα άδεια δωμάτια
του αιώνα-
βρίζοντας τόσο μυαλό μπαγιάτικο
μες τα κρανία των ανθρώπων.
Γύρευα την δικαιοσύνη-πόλεμος
γύρευα την αγάπη- η κακία!

Ο εαυτός μου ένας θε μου!
πως να τα βγάλει πέρα με ένα μηδέν
που τείνει στ’ άπειρο;
Δέχεται τόσους αριθμούς να ζευγαρώσει που στο τέλος
βγαίνει μπαστάρδικο αποτέλεσμα από μνήμες που απώλεσαν
την πιο δική μου ευτυχία.
Όταν οι ώρες μου θελήσανε αρίθμηση…


Αυλίδα 10/8/82