Επιστρέφω εδώ, σ’ αυτό το αρχαίο ποίημα

Επιστρέφω εδώ, σ’ αυτό το αρχαίο ποίημα
που μου δίνει μια αίσθηση ήλιου..
θα μάθω να υποτάσσομαι
στα ωραία φωνήεντα, θα μάθω
να τα φυλώ καλά.
Εκεί που περπατώ κάτι φορές σαν σε Λημνιώτικο τοπίο
και κάπου με σκουντά να γίνω πιο αφηρημένος ο αέρας.
Οι αμμόλοφοι που συγκεντρώνουν αψήφιστη δύναμη
γης.
Οι παραλίες
γαλανές που κοχλάζουνε.
Μέσα μου ηχούν, δονούνται και ανασυνθέτονται
οι μουσικές.
Είμαι ό,τι ήξερα: θνητός-
αλλά δεν ήξερα ότι θα σώσω μ’ αναπόληση αυτό το ωραίο χρώμα
το γραμμένο επάνω από τα ρυθμικά βουνά
που συμφωνικά μελωδούνε.

Μπορεί να είμαι ένα μισό-
σπασμένο λαγήνι,
πλημμυρισμένο λάλον ύδωρ.

Αγέρωχος, γεμάτος πόθο-
εκπληρώνω τον έρωτα.

Λες και μ’ αισθήματα θα με συντρίψει ο καιρός.

Κι ακούω αυτό το μελαγχολικό, ζεστό
τραγούδι του κόσμου που ανάβει
τα άστρα-
κι αν πεις την καρδιά μου!