Το χέρι μου μέσα στην ερημιά ψαρεύει

Υπέρ πάντων το κελάηδημα του πουλιού και ο ύμνος

στο φως.       

Η κλαγγή των όπλων όπως που από μακριά ακούγεται

και συννεφιάζει

από θρησκευτική προκατάληψη ο ορίζοντας

μέχρι που ένας νους που βάλλει

ενάντια στο ποταπό να αναφανεί και να νικήσει

σκοτάδια μαύρα του θανάτου.

Το χέρι μου που αποδίδει τάξη της αγρύπνιας

κοντά πριν ξημερώσει και είναι γλυκό πολύ το κόρωμα-

Το χέρι μου μέσα στην ερημιά ψαρεύει

και κάθε λέξη σπαρταρά και ιριδίζει

στα δίχτυα μου ευτυχισμένη.

Φωνούλες των παιδιών, των υδάτων κελαρυσμοί, ανεμοσκορπίσματα..

Μπαίνει το μεσημέρι με τα μπούνια ως τις κορφές των δέντρων·

τα φύλλα κιτρινίζουνε να πέσουν κι όλα μου μηνούν φθινόπωρο

που θλίβει μελαγχολικά την θηλυκή αγρύπνια των ονειροπόλων.

Ψιλή βροχούλα ιερατική που εξαγνίζει

ψυχούλες των πνευματικών λουλουδιών-

σκορπά την ευλογία της πάνω στο αφράτο χώμα

που τρέμει σαν

από κάτι του Ορατού που σέβεται

νύξεις πολλές και μυστικές του Αόρατου..