Στα παλιά τετράδια όπου άφησα ίχνη ψυχής
καθαρός απόμεινε θόρυβος εφηβείας
και οι πρώτοι ψίθυροι της ποίησης
Στην μακρινή εποχή που ένιωσα
τι είναι το φιλί
και πώς ο έρωτας καίει
Στην πίσω αυλή εκείνου του σχολείου
που κάτω από το μακό μπλουζάκι σου
άγγιξα τα θερμό σου στήθος
και όλα τα φωνήεντα τσιρίξανε
Τώρα είσαι μια καραμέλα που την πιπιλάει η θύμηση
τώρα είσαι νερό που ξεδιψούν οι μνήμες
ο χρόνος ο καταραμένος
ποτέ δεν σε άγγιξε
έμεινες μέσα μου αμόλυντη και άσπιλη
σαν του ιβίσκου άλικο λουλούδι
Η καρδιά μου λοιπόν θα σε θέλει για πάντα
θα αναρωτιέται η σιωπή μου αν χωράς
σε τόση μοναξιά
και όταν σβήνω κάθε φως στην κάμαρα και χαμηλώνουν τ’ άστρα
θα έρχεσαι απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο
να συλλαβίσεις του φιλιού μας την ανάγκη.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου