Σε αγαπώ όπως η βία το αίμα.

Όπως ξημέρωνε δεν βρέθηκε τίποτα

Άλλο- μόνο ένα βλάσφημο φεγγάρι

Που στέκονταν επάνω από τις μουριές

Και δάγκωνε με λυσσασμένα δόντια το τοπίο.

Αράχνες σίγουρες για την δουλειά τους και

Κάτι τριζόνια που έτρεμαν

Μες την πολλή ησυχία.

Στην γλάστρα φύονταν τα σκουλαρίκια εκείνα της γιαγιάς μου.

Παντού ασήμι φως.

Άνοιξε ξαφνικά την πόρτα και στην πίσω αυλή

Μπήκε η Ελένη με ένα ταψί γεμάτο ψάρια τ’ ουρανού.

Ούτε η εικόνα δεν την πρόφτασε.

Ήτανε έξω απ’ τον χρόνο.

Τα μαλλιά της λυτά και τα μάτια στυλά ολοτρόγυρα.

Κι έτσι όπως τριγυρνάει στην μνήμη κάποιου

Το τωρινό και το μελλούμενο χαμένο.

″Ελένη″ της είπα..

″Άφησε την καρδιά μου να είναι κοντά σου..

Οι καιροί τόσο με πίκραναν″..

-″Μα, όλες οι νύχτες για σένα δουλεύουνε..

Θα ζεις μες τα βασίλεια των ουρανών.

Από μια παρομοίωση θα γεννηθείς
πάλι και πάλι.

Σε αγαπώ όπως η βία το αίμα.

Μέσα σου είμαι

Τρόπω πολλώ″.. είπε..

Και χάθηκε σαν οπτασία που της μέλλονταν

να σβήσει.

Χάθηκε

και η νύχτα ξαναέγινε

ηφαίστειο..