Κρεμάται επί ξύλου, αθώος και άμωμος
Ψιλός λιγνός και αιθέριος
Εκείνος που ετράφη με ακρίδες και μέλι λιγυρόν
Δροσοσταλίδες που έφτασε
Μες τα μαλλιά του να πλεχτούνε-
Κρεμάται επί ξύλου ο που απόψε το φεγγάρι τον στεφάνωσε
Με αχλή και δόξα-
Ο φιλέρημος των ουρανών, αυτός που δεν πρόδωσε
Καμία Ιδέα-
Κρεμάται επί ξύλου-
Μελαχρινός κάτω απ’ τον ήλιο τον λαμπρό
Ποιητής διαρκούς επανάστασης,
Κρεμάται επί ξύλου-
Τα δάχτυλά του δείχνουνε τίνι τρόπω θα πορευτούμε προς τον νέο παράδεισο-
Μιλά και τα χείλη του είναι δυο παπαρούνες που δυναμιτίζουνε την άνοιξη
Ζεσταίνει στην καρδιά του δυο πουλιά
Που κάποτε πετούνε μες το γαλανό στερέωμα..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Απέτυχα. Απέτυχα παταγωδώς να ερμηνεύσω τούτο σου το ποίημα.
Αν η αποτυχία μου αυτή οφείλεται σε αβλεψία μου συναισθηματική θα αρχίσω να ανησυχώ πολύ. Αν οφείλεται σε λανθασμένα εικόνα που εισπράττω κάθε φορά που το διαβάζω -διαφορετική κάθε φορά - τότε αυτό με ανακουφίζει γιατί δύναμαι ακόμη να δίδω διαφορετικές εκδοχές μιας σκέψης όπως είναι ένα ποίημα.
Υ.Γ. Να προσέχεις τον εαυτό σου!!!!
Να ξεκουράζεσαι!
Χριστόφορε
Ας πάρουμε τώρα δυο εκδοχές που μου έρχονται στον νου: ή εσύ ξεκούτιανες και δεν βγάζεις άκρη με τα νοήματα μου, ή εγώ γράφω πια τόσο ακαταλαβίστικα που είμαι να με κλαίς.
Και οι δύο είναι άστα να πάνε.
Δείξε λοιπόν επιείκεια στον φίλο σου και συγχώρα του την δυσκολία της γραφής.
Λοιπόν, άλλο τώρα..
Σε έπαιρνα τηλ σε αυτό το σταθερό που μου έδωσες και απόκριση καμία.
Για την κούραση που λες έχεις δίκιο.
Την Κυριακή μπήκα το πρωί στις έξη στο aticca και βγήκα στις έντεκα την νύχτα. Και μέσα σ’ όλα αυτά ο κουζουλός γράφω και ποιήματα.
Βρε τι κάνει ο άνθρωπος άμα έχει φάει την πετριά!
Καλό βράδυ φίλε!
Δημοσίευση σχολίου