Κουτουρού καΐκι παν’

Αναπνέω αέρα των πεθαμένων.

Κουτουρού καΐκι παν’

μες την μέρα λόγια κι αισθήματα.

Οδεύω αλλού κι αλλού,
ευτυχίες επεδίωξα.

Η ποίηση μου στάθηκε ευεργετική

και σωτήρια.

Άνεμε γονιμοποιητικέ αλήτη μπερμπάντη μου

Σκούντα τις κερασιές και βόλεψε την λάμψη του ήλιου

μες την καρδιά μου.

Νερά κελάρυσαν βαθιά σαλπίζοντας
πάνω στην άσπρη κοίτη τους.

Δημητριακές αγάπες έκαναν τον σιτοβολώνα μέγα. 

Τα καλοκαίρια μου ευδοκίμησαν
σκέψη και νόημα.

Το ποίημα ωραία ζωγράφισε
και μοναξιά και σιωπή.