Θέλω ένα στήθος με βαθιούς καημούς
Μια άνοιξη δημητριακή που να χαίρομαι τόσο
Ένα πλούσιο αμπέλι που να το τρυγώ
και να με τρώει το μέλι του
Έναν ηλίανθο που να μιλώ και να καταλαβαίνει.
Πήρα το φιλί σου κάτω από τον θεόρατο πλάτανο.
Τιτίβιζαν πουλιά και η μυσταγωγία του μεσημεριού
Έζευε την νυσταγμένη μέρα να παραβγούνε τα άλογα
Στην πλατωσιά της του καλοκαιριού.
Μετά ρυάκια συλλαβίσανε την οικουμενική σιωπή.
Ανάμεσα από τα φύλλα αντιρρήσεις σκιάς
Λαγαρής περπάτησαν πάνω στον δύσκολο αέρα.
Ο Θεός από αιτία και αίνιγμα συντελέστηκε.
Τώρα ξεφλουδίζω το επίρρημα του Οκτωβρίου
Και καταφέρνω θάρρητα ελιάς στο ντάλα εγωιστικό
μυστικό των ανέμων.
Τι είναι η σκηνοθεσία της ζωής; Παιχνίδι
Να ζεις με δανεικές ελπίδες και να μην σου φτάνει
η φωνή που βάφτισε την πρώτη αυγή νυφούλα.
Ποιητικής αδείας ένοχος ουκ είμαι..
Απλά χλευάζω την μηδαμινότητά μου
που πολιόρκησε όλη την γη με χίμαιρες.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου