αποτιμώ την προσευχή μου σε ενός άνθους τον λυπημένο μονόλογο

Ποτίστηκα μαύρο και ας με έθελγε το απόλυτο λευκό

Οι κοινωνίες με δεσμεύσανε

αποτιμώ την προσευχή μου σε ενός άνθους τον λυπημένο μονόλογο

συνουσιάστηκε με την νύχτα το τρυφερό γιασεμί

κι από τα πέταλα του ρόδου έσταξε μια άχνα δάκρυ.

Έκρυψε το φεγγάρι μες την αγκαλιά του τους ερωτευμένους-

Σ’ ένα παγκάκι πάρκου άλλαξαν φιλί –

Ιππεύσανε τα ανάρια σύννεφα του ανέμου τις σβιλάδες

Και έλαμψε ο ουράνιος βασιλιάς.