Πουθενά δεν θα πάμε ει μη μόνον στα περίχωρα του θανάτου.

Φυσάει απόψε,    μπάζει ήχους άτσαλα

συριχτούς        στην θλίψη του το απόγευμα.

Λίγο πριν η απουσία γίνει ξεθωριασμένη παρουσία των όντων.

Εστίες μελαγχολικής ψευδαίσθησης ακουμπούν

πάνω στο ρίγος που μου μεταδίδει η ζωή.

Το φως λιγοστεύει και μερεμετίζει την απόφαση.

Πουθενά δεν θα πάμε ει μη μόνον στα περίχωρα του θανάτου.

Να σκεφτείς ότι ζούμε εδώ που οι ανομίες περίσσεψαν και σκλαβώθηκε ξανά η πατρίδα.

Αυτοί που συνηγόρησαν να θάψουνε τα σύμβολα

ας έχουν κακορίζικη ζωή.

Αποφλοιώνονται οι ιδέες κι άτεγκτες εξαϋλώνουν το βαρύ σώμα των ηθικών λουλουδιών.

Με τα ιστία της φαντασίας μου και πού δεν πήγα;

Αν πεθάνω    κράτα μια ειδική ανάμνηση που στριφογύριζε στην κάμαρα λες και να ήμουνα και πάλι εδώ

που σβήνονται οι λέξεις μα αντηχεί

ψυχή τε και φιλοσοφίας του ο άνθρωπος..

Έφυγα. Απ’ όλα πλέον έφυγα.

Τούτος είναι ο χοϊκός μονόλογός μου

Που τον ραμφίζουνε πουλιά και τον ξεπλένει το νεράκι της βροχής επάνω στα ψηλώματα..