Όχι τώρα..

Όχι τώρα..

Μειδιώντας οι πρωινές δεκοχτούρες

έχουν μια ταλάντωση ανάμεσα

στον χρόνο που τσακίζει την ηλιαχτίδα

και την οχλαγωγία του δρόμου.

Σχεδόν να βρέξει.
Στεγνά πεζοδρόμια που αγαπούν την βροχή.

Λερωμένα όλα από την σκόνη της κραιπάλης

του καλοκαιριού. Τα βαδίζουν
οι βιαστικοί που ξέχασαν να ανασαίνουν.

Στο μεγάλο παρκινγκ σταθμεύουν αυτοκίνητα που οι οδηγοί τους
υπερηφανεύονται για μεγάλες ταχύτητες.
Κι αλήθεια η ζωή γρήγορα αλλάζει.

Δεν προλαβαίνεις το νυν της και έχει έρθει το ύστερα.

Όλα ένα θέατρο βαριεστημένο

που δίχως να πληρώνονται οι ηθοποιοί

παίζουν σπουδαία και πιστευτά.

Άνθρωποι με αξία και βεβαίως ανθρωπάρια

σάρκα ακριβή και σάρκα εξευτελισμένη

κινούνται μες την μέρα που βαραίνει.

Πληρώνω μέγα τίμημα

για να έχω μια μοναξιά μεγάλη δικιά μου.

Φορολογούνται οι ανάσες μου

και μόνο όταν βραδιάζει

κλέβω λιγάκι γιασεμί

να έχουν χάρη τα όνειρα.