Δάσκαλέ μου

Χώνω το χέρι μου μες το νερό της λίμνης

Μια φυσαλίδα κλαίει πάνω του

Ο ήλιος σε διάθλαση γελά

Τα κορίτσια πειράζουν τ’ αγόρια

που ντρέπονται

Η χλόη είναι οξύτονη

Οξύμωρος είναι ο πόνος

Η γη σκοντάφτει στην πραγματικότητά

Τα δέντρα αγιάζουν, καρποφορούν και αγιάζουν

Ο ιερέας ευλογεί το πρωινό

Η μάνα μου παραπονιέται στον άνεμο

Σβούρα οι σκέψεις κλώθουν επιρρήματα ακαταλαβίστικα

Οι συγγενείς μου δεν θα καταλάβουν

Για ένα ήλιο γεννήθηκα

Φιλολογία δίχως αφετηρία καρδιάς

θα καταλήξει στο μηδέν που αποστρέφονται όλοι

Δάσκαλέ μου που μ’ έμαθες να ξέρω

πόσο η λέξη είναι νικητήρια και επική

Όπου και ν’ αναπαύεσαι τώρα

Ελαφρύ χώμα ας σε σκεπάζει

Και μια μέρα καλή ας είναι να συναντηθούμε!

Μια μουσική αισθημάτων σου οφείλω..