Στον βυθό των ματιών σου ή κάπου εκεί ανάμεσα
Λύπης και γέλιου
Το βαρκάκι των λέξεων διασπαθίζει
Νοερές επιτυχίες κατακτήσεις νοημάτων αβρές μελαγχολίες ή
Ένα ελεύθερο ουρανό από άκρη σ’ άκρη
Και που να τον διαγουμίζουν πουλιά.
Περιπλέω μ’ έναν καημό πάντα το ήσυχο νησί σου
Νοσταλγώ με ψυχή ηλιαχτίδα
Τις φουντωμένες βερικοκιές σου όπως και νυν
Ο άνεμος περνά
Ανάμεσά τους και τον πιο γλυκό καρπό γραπώνει.
Ταξίδεψα πολύ με το μυαλό
Κουπιά μου οι σκέψεις και τις καταταλαιπώρησα
Αλλά μου δώσανε ρίμα αιθέρια του πελάγου.
Τώρα πίσω από την τζαμαρία μου κοιτώ
Γυναίκα που περνάει με το νάζι
Και το πολεμικό της τακουνάκι να χτυπάει νότες στα πλακάκια
Μέχρι που ναύλωσε ο Οκτώβριος
Πόθου καΐκια.
Αλλάζω ύφος και γραφή – καθένας το καταλαβαίνει
Και είμαι κάποιος που ονειροπολεί με φούρια
Μην τύχει και τον πάρει ο Θεός
ανερμάτιστο..
ανερμάτιστο..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Παρούσα! …Ξέρω ότι στο απουσιολόγιο το όνομά μου φιγουράρει σε πολλές σελίδες, αλλά αυτό δεν ανταποκρίνεται πλήρως στη πραγματικότητα… Παρευρίσκομαι μεν…χωρίς να προσκομίζω τα γραπτά μου δε… Οπότε ας μη μείνω εντελώς στην ίδια τάξη, άσε με τουλάχιστον μετεξεταστέα…
Άλλωστε πώς γίνεται να λείπω εφόσον ακούω καθαρά αυτό το «το αλύχτισμα ενός σκύλου αέρα»; Όπως και την ηχώ από τις «λύρες που απίθωσαν οι οργανοπαίχτες του δάσους»;
Συνέχισε «να ονειροπολείς με φούρια» Στρατή! Όχι γιατί θα σου λείπει το έρμα όταν ανοίξεις πανιά για τις κατοικίες των Θεών, αλλά γιατί τα ποιητικά ονειροπολήματά σου έχουν ένα μοναδικό τρόπο να κεντρίζουν και τη δική μας ονειροφαντασία…
Μελίνα
Κάτι φορές τα σχόλιά σου ξεπερνούν κατά πολύ το ποίημα μου και μένω να τα ξαναδιαβάζω ο καψερός και να λέω κοίτα τώρα.
Πού λοιπόν να τολμήσω να σε αφήσω μετεξεταστέα αφού εσύ διδάσκεις άλλες φιλοσοφίες;
Μένω λοιπόν να βάζω καλό βαθμό και να παροτρύνω στην δημιουργία το κορίτσι με τα χρώματα που λέει κι ο φίλος μου ο Χριστόφορος, μιας και όλοι αγαπούμε την ευγενική και ωραία ψυχή του.
Καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου