Ένας ψίθυρος τάχαμου πριν η μέρα στολιστεί
με τα ενώτια
και την συλλογισμένη της όψη.
Μια φυσαρμόνικά αγγέλου κλαίει.
Η βοκαμβύλια αναρριχάται ως τον πλανήτη γη.
Ο Θεός με άτι ιδεών λευκό καλπάζει.
Η θάλασσα σκέφτεται.
Κλέβω το φιλί σου πριν γίνεις εγωισμού βασανιστήριο.
Κλέβω το φιλί σου και τρέχω
Μες τους κάμπους, μες τους ουρανούς
Μες την άπλετη πεδιάδα
των παρομοιώσεων.
Κρατώ ένα μπουκέτο μαργαρίτες
Στις χαρίζω- είμαι εγώ
και εσύ
Και το ποθητό αεράκι
που σταλάζει την πεμπτουσία του
στην καρδιά σου
στην καρδιά μου..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Ο Θεός με άτι ιδεών καλπάζει!!!!
Μοναδικός στίχος!!
Κι εσύ καλπάζεις πάνω στα άρμα της ποίησης χαρίζοντάς μας λίγο από την άψη του αέρα
καλό βράδυ να έχεις Στρατή
Και στα σχόλιά σου, ποιείς!
Καλό βράδυ Ελένη!
Δημοσίευση σχολίου