ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΣΚΕΡΤΣΑ..

Α.

Ο χρησμός είναι σκοτεινή γαλήνη

που δεν σε αφήνει να αμφισβητείς.

Όλα έγιναν ήσυχα τώρα.

Οι βάρκες βούλιαξαν μες το νερό.
Ποτέ δεν ανασύρθηκε ο βαρκάρης.

Παρά την θέλησή μας όλα συντελέστηκαν.

Αναλόγως της πίκρας και του καημού.

Με αγνοούν οι δυνάμεις του ηλιοβασιλέματος
και οι αγρύπνιες μου σε ένα στόλο εστιάζονται

κυανών άστρων.

Β.

Κατοικώ μια ψυχή που πλαταίνει
και χώρεσε μια λύπη οικουμενική.

Απ’ άκρη σ’ άκρη, η φωνή μου σκίζει
σεντόνι το πέλαγος.

Ο αλέκτωρ, πριχού η νύχτα σβήσει,
μου μιλά και με τις λέξεις μου τον αναθεματίζω

που συμφορίζει τον όρθρο μου.

Ψηλά, επάνω απ’ τα καμπαναριά, η σκήτη του ιερωμένου
μόλις που φωτίζεται και η λευκή προσευχή του
σχηματίζει φωνήεντα ελέους στον ουρανό.

Ό,τι έχασα άδικος κόπος θα είναι- πουθενά δεν θα φιλοξενηθώ

ει μη μόνον στα μάτια σου…

Γ.

Από επιδέξιο δευτερόλεπτο, Οκτώβρης που μπήκε

και ζωή που πολιόρκησε την δύσκολη ζωή μου.

Σε δύσκολες σκέψεις εργάζομαι.

Καταθλιπτικά ξίφη μπουσουλάνε στο αίμα μου.

Τ’ αποδιώχνω.

Χαμογελώ
όπως πρέπει.

Το φθινόπωρο με κρατά λαβωμένο

ανάμεσα στα νυχτολούλουδα και τις ώριμες φαντασίες.