Τα πρωινά πάντα κοιτώ τον ουρανό.
Έτσι όπως ξυπνώ νωρίς και θέλω
το κατάφωτο δάκρυ του που κυλά
πάνω στο μάγουλο της μέρας.
Ακούω τους ήχους τους πρώτους ήχους
που σέρνει το φως
ως έξω απ’ το στερέωμα. Και τότε
μια βαθιά σιωπή εμβληματική και ωραία
στέκεται γύρω μου και μαρμαρώνει
κάτι δευτερόλεπτα τα πάντα.
Είναι που σκέπτεται την κίνηση του επάνω στην σκακιέρα ο θεός.
Μετά βήχει και όλα ξεκινούν πάλι καθώς
καπνίζει την πίπα του και φυσά
τον καπνό κατά το μέγα πέλαγο.
Ρόδινα φώτα ηλιαχτίδες μαγικές χαρίεντα τιτιβίσματα
κι ένα αεράκι εύκολο που πλέει τα γαλάζια αισθήματα
ως την απώτατη γραμμή των οριζόντων.
Η ώρα η καλή των πάντων.
Η γένεση ενός καημού κι άλλων καημών.
Η άφραστη ευδαιμονία των ερωτευμένων
που αγκαλιά κορμί ψυχή αποκοιμήθηκαν
κάτω απ’ τα σεντόνια τ’ ουρανού.
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
μου άρεσε πάρα πολύ η αρχή.Ετσι ξεκινώ την κάθε μέρα μου(χωρίς δάκρυ)
καλησπέρα Στρατή-)
Ευχαριστώ πολύ Χρύσα μου!
Καλή σου νύχτα!
Δημοσίευση σχολίου