ΚΑΒΕΙΡΙΟ..

Ύλη, ύλη των θεών που αυτοαναγιγνώσκονται

Ύλη χοϊκή, ύλη πρωτεϊκή, ύλη αιθέρια

Φορώ στο δάχτυλό μου μαγνητόλιθο

Φορώ της ιδέας το κράτος

Και είμαι μια ξετρελαμένη πεταλούδα που πηγαινοέρχεται

Στο ζοφερό σκοτάδι και στο φως!

Καβείριο ποίημα που δεν γράφτηκες για τους πολλούς

Δώρο του επουράνιου τρούλου

Ακοίμητος σε πλησιάζω και δεν έχω βάρος

Ψυχής- είμαι ένας πρίγκιπας

Που πίστεψε την δύσκολη διδασκαλία του αγεριού.

Και το φεγγάρι απόψε καρφωμένο εκεί που το είδα

Και το άλλο πρωί ημερινό και χιλιόδοξο

Τώρα ματώνει την καρδιά μου και η έλξη του

Αναστατώνει τα νερά.

Όταν από τον μύθο επιστρέψω θα 'μαι ένας άλλος

Που τον εξάγνισαν τα γάργαρα νερά

Και χάρηκε τις διδαχές της άνοιξης

Αναιρώντας το μέσα του σκότος..

                                                              12.2.2011