Από τα βάθη των αιώνων

42.

Από τα βάθη των αιώνων ο ίδιος πάντοτε  άνθρωπος

Έρχεται

Και ούτε που ξέρει την ψυχή του.

Βγάζει φωτιά πολεμική    - δράκος παραμυθιών-

Στα μάτια του οι σπίθες του εμφύλιου..

Μόνο ένα ποίημα τόσο δα εξέχει μες απ’ το τσεπάκι του

Εκείνος το αγνοεί

                              ( Μα το ‘χει ανάγκη)-

Τσαλακώνει τις ωραίες εικόνες

Που υπάρχουν στο μυαλό του.

Εμένα όλα μου τα υπάρχοντα αχρηστεμένα

Μόνο μια λάμψη πάνω τους

Σπαθιά της μοίρας

Μου ορίζει να κοιτώ αλλιώς, να φτάνω

Στην ψυχή τους, να βρίσκω

Πού τρέχει το νερό και πού το έγκατο ανεβαίνει

Ψηλά ψηλά για να το βλέπουμε.

Πελεκάνε δυνατέ, κοντυλοφόρε

Άκακε φτερωτέ μου γίγαντα,

Πλησιάζεις, περιπετειώδεις λέξεις μου φέρνεις

Πιο σφιχτά αγκαλιασμένες, περίτεχνα

Μεταξύ τους δεμένες

Με ήχο

Και ζωής και θανάτου και φωτιάς.

Με κατατρώνε αλήθεια, με λυγάνε.

Έτσι όπως δένεται τ’ ατσάλι  κι ο καημός κι ο μύθος..

                                                                                          22.7.2008