Πληθαίνουν του φωτός τα παιχνιδίσματα κι οι μέρες
Μεγάλωσαν γίναν καθρέφτες
Όπου κοιτάζεται ένας γελάμενος θεός. Στα δέντρα
Κρουστά που λάμπουν τα φυλλώματα- και οι κορμοί
Δονούμενοι από την ευφορία της άνοιξης, εκεί
Που ζει της Περσεφόνης η επάνοδος.
Αυτό το δίχτυ του φωτός που πλεονάζει
Πάνω στην γη σαν ύμνος.
Σημαίες βιαστικές χελιδονιών που κόβουνε τον λαγαρό αέρα, σημαίες
Ουρές που βασιλεύουνε σαν λογικά μαύρα ψαλίδια.
Κι όταν πεινάνε για ανάσταση οι πενθούντες
Ανοίγουνε τα κοιμητήρια και κάθε ευχή είναι μια επωδός "ανέστη!"
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
¡Qué preciosa imagen!
Resucitar a la vida, al amor, a la ilusión, a la niñez ... tantas cosas que se pierden en el camino ... pero que al fin ... regresan
Un besote
Jessenia
Echaba de menos, chica, España.
permitirse el lujo de vivir entre los días que ejercen en la paciencia.
tu pueblo y mi gente.
Los poetas aquí y allá.
un beso grande.
Δημοσίευση σχολίου