.jpg)
Από ‘να ανοιχτό βιβλίο στάζει η θάλασσα στην άνυδρη ψυχή της αφιλόξενης ερήμου.
Στίχων αιχμές κεντούνε τις βραγιές που με τον νου μου ανοίγω.
Τι ζωντανή πρωτοκλασάτη πανδαισία στέκεται πάνω στης όρασης τα ανεφάρμοστα τοπία;
Πώς γαλανίζει αινιγματικός ο ουρανός;
Φωλιές πουλιών μες την καρδιά μου κάνουνε ευκολοδιάβαστη την έκπληξη.
Χορεύουνε οι στιχομυθίες των λεόντων της αθώου υπερβολής.
Στο μπαλκονάκι του ορίζοντα
Και ο Θεός με θέλει που σε θέλω…
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Καλημέρα! Σας παρακολουθώ ανελλιπώς και χαίρομαι με τα ποιήματα σας!!Να είστε καλά!
περήφανη μανιάτισσα
Χαρά μου βέβαια ν' ακούω τέτοια λόγια..
Ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου